Σε ένα τραπέζι ζαχαροπλαστείου οι γονείς καυγαδίζουν και τα χέρια τους πάνε πέρα δώθε. Στα πόδια τους τα αδελφάκια γελάνε, μιλάνε και σοβαρά. Τα ενδιαφέρει η δημοκρατία, η κλιματική αλλαγή κ.ά
Περνώντας από εκεί βλέπω τον Σάκυ Ντζάνγκο που τα τελευταία χρόνια, όποτε τον δω, κάνω πως δεν τον προσέχω.
Στέκω μπροστά του..."Πόσο καιρό έχω να σε δω", του λέω. Εκείνος μου απαντά "Εγώ σε βλέπω τακτικά, αλλά κάνω πως δεν σε πρόσέχω".
- Εγώ το αντίθετο θα έλεγα...Εγώ κάνω πως τάχα δεν σε βλέπω
- Πιθανόν. Εγώ, αν ήσουν πιο παρατηρητικός, θα πρόσεχες πως σε βλέπω -δεν το αρνούμαι- αλλά δεν ξεχωρίζω την παρουσία σου από τους εκατοντάδες διαβάτες. Κάθισε, αν θέλεις
Κάθισα και αρχίσαμε να καυγαδίζουμε αγκομαχώντας. Με επιχειρήματα, με λογική. Κάτι παιδάκια κοντά στα πόδια μας, κρατούσαν τις πιπίλες τους σαν πίπες και συζητούσαν για την οικονομία και τα προγράμματα της τηλεόρασης, τα διαζύγια... Αχ, τα παιδιά! Θα έρθει και γι' αυτά η εποχή των προβλημάτων της ζωής.