Μπλε τρένο

Παίρνω κάθε νύχτα, την ίδια ώρα, εκείνο το μπλε τρένο μετά από πολλή προετοιμασία μα με ελάχιστες αποσκευές. Όντας συνεπής και χρόνια τώρα εξοικειωμένος με τα δρομολόγια, δεν έτυχε να το χάσω ποτέ ή πολλή ώρα στο σταθμό στημένος να περιμένω.

Γνωριζω πιά καλά την κάθε λεπτομέρεια απ' τα  τα βαγόνια και τη μηχανή. Απ έξω ξέρω μια τριανταριά σταθμούς.  Τόσους περνάω κάθε νύχτα ξύπνιος ή κοιμισμένος. Ποτέ δεν είναι  παραπάνω. ’Ετσι δεν ξέρω επουδενί το πλήρες  δρομολόγιο, από την αρχή ως το τέλος του, μα πάω στοίχημα πως ούτε άλλος κανένας δεν  το ξέρει.  Μόνο ο οδηγός που φυσικά είναι γνώστης  κι επιμένει να το 'χει δικό του μυστικό, όπως  κάνουν όλοι οι γνώστες.  Σαν τον ρωτώ  «γιά που με πας;»  κλείνει τα μάτια κατηφής  και μ' απαντά:  "Εγώ θα σου πω μόνο πού  να κατέβεις.  Τα υπόλοιπα δεν είναι έργο δικό μου." 

Γίνεται τέτοιος βασανιστής με αυτή του την κρυψίνοια,  που κάποιο βράδυ  την ευγένειά μου θα ξεχάσω, τους καλούς μου τρόπους θα προδώσω  και άγρια, αιφνιδιαστικά, κάπου θα τον στριμώξω: 
Εμπρός, πες μου τι έχει παραπέρα, πες μου τι ξέρεις, που με πας ; ...Μ' αυτός δεν παίρνει από λόγια ούτε από απειλές, φοβάμαι.

Άλλοτε  πάλι σχέδια κάνω  να κρυφτώ σε ένα από  τα  βαγόνια. Έτσι κι αλλιώς έρημα είναι κάθε νύχτα κι εύκολα θα ξεφύγω  απ' του οδηγού την προσοχή. Θα ξεπεράσω το σταθμό που αναγκαστικά εκείνος  μ' αποβιβάζει. Θα ακολουθήσω όλη την πομπή: βαγόνια, μηχανή, καπνός  και  το τούνελ θα διαβώ μέσα κει  όπου χάνεται το τρένο. Αυτό  το  τρένο που, κοινό το έχει μυστικό,  για κάποια συντριβή μεγάλη μ' ετοιμάζει.