Εκείνη τη μέρα πήγα να επισκεφτώ, από κοινωνική υποχρέωση όπως συνηθίζουμε να λέμε όταν δεν πάμε κάπου γιά χαβαλέ, ένα κοντινό μου πρόσωπο που το είχε ρίξει στο κρεβάτι του νοσοκομείου μια πολύ σοβαρή αρρώστια, από αυτές που λέμε κακοήθεις.
Στο δωμάτιο ήταν μόνο αυτός και η γυναίκα του, απίστευτα απλοική και φιλόξενη. Κανείς άλλος. Απουσίαζε όλος εκείνος ο ελεεινός συρφετός από χασομέρηδες που κατά κανόνα αργότερα θα τους δεις να γελάνε στην κηδεία, στην περίπτωση που ο πάσχων αποδημήσει.
Συνηθισμένα όλα αυτά σήμερα, θα μου πείτε. Σίγουρα. Βίωσα όμως και κάτι το οποίο, μέσα από εκείνο το θλιβερό τοπίο, ξεπήδησε και μπήκε μέσα στο μυαλό μου χωρίς να φύγει ποτέ από κει μέσα:
Ήταν η αίσθηση ότι βρίσκομαι πιο κοντά εγώ στο θάνατο παρά εκείνο το ζευγάρι. Εκείνοι, εθισμένοι πια στην αβεβαιότητα της κάθε ημέρας που ξημέρωνε, στις επώδυνες εξετάσεις και στα διάφορα πήγαινε-έλα, αστειεύονταν και γελούσαν μέσα σ' ένα δωμάτιο χωρίς κλιματισμό, μ' ένα παράθυρο που "έβλεπε" σ' ένα χιονισμένο γήπεδο, ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με πεσμένους σοβάδες...
Όλοι μαζί, σαν μια παρέα: ο Φίλιππος, η Μαρία, ο Άγιος Σάββας.