Εγώ τα έλεγα, γέρο.
Ο άλλος τα έλεγε, όλοι σχεδόν τα λέγανε αλλά η δική σου η γνώμη μέτραγε.
Εσύ ήξερες καλύτερα...
Λέγανε πως όλα πάνε κατά διαόλου κι όμως δεν μιλάει κανείς.
Εσύ απαντούσες "Άντε καλέ!"
Η δική σου γνώμη μέτραγε. Εσύ ήξερες πιό καλά...
Στο τέλος ήρθε η καταστροφή. Ο κόσμος σε πήρε με τις πέτρες: "Πιάστε τον...Αυτός έπρεπε στο ύψος του να σταθεί"
Πόσο το χάρηκα!
Μέχρι που όλους τούς τούμπαρες...Στράβωσες λίγο τον κόμπο τής γραβάτας σου, κούμπωσες το πουκάμισο στραβά κι άνοιξες το φερμουάρ τού παντελονιού σου - κατρουλής. Ξεχτένισες τ' άσπρα σου μαλλιά, στράβωσες το στόμα σου και καλά. Με γλαρωμένο βλέμμα ψέλλισες:
"Κύριοι, είμαι γέρος πιά, πολύ γέρος...δεν το βλέπατε; Μα τόσο καλά τα έλεγα που σας έπεισα πως ... εγώ ήξερα πιό καλά;"