Το ζεστό απόγευμα ανοίγει τα λεπτεπίλεπτα, σαν αιθέριας πεταλούδας, γιγάντια φτερά του με την ίδια νωχελικότητα που οι σκιές ξαπλώνουν μετά τα μεσημέρια πάνω στις αχανείς παραλίες. Είναι κοντά το βράδυ, βλέπεις το σώμα τού βραδιού φτιαγμένο από μυριάδες μικροσκοπικούς δρομείς που σε κοιτούν κατάματα και βαδίζουν προς εσένα. Όσο πιο πολύ πέφτει ο ήλιος τόσο πιο κοντά σου πλησιάζουν, αψηφώντας την αίσθηση που έχεις πως βραδιάζει σήμερα νωρίς. Δεν σου μένει παρά να τρέξεις μέχρι να βρεθείς με την κυρτή σου ράχη στριμωγμένη στον τραχύ τοίχο. Η καλύτερη λύση είναι το σκύψιμο τού κεφαλιού μέχρι να φτάσει ανάμεσα στα γόνατά σου. Άσε ύστερα το σώμα σου να πέσει στο έδαφος, τα σύνορα είναι τόπος ανάπαυσης. Έφτασες στον προορισμό σου, τέλειωσε ο κατατρεγμός. Πιο πέρα, συμπλέγματα λέξεων και χρωμάτων σχηματίζουν παραδείσους όπου δεν υπάρχουν βράδια ούτε σκιές ξοπίσω σου να τρέχουν. Μέσα στην τόση τη χλιδή, τι θα σού κοστίσει να αποχωριστείς ακόμα και τον ήλιο;
