Με την τέχνη έζησα,
έζησα με αγάπη
κακό σε κανέναν ποτέ δεν είχα κάνει
και με το χέρι μου κρυφά
όσους δυστυχείς γνώριζα, βοηθούσα
Με καθάρια πάντα πίστη
η προσευχή μου
ανέβαινε σε αγιασμένους τόπους
Με καθάρια πάντα πίστη
στόλιζα με άνθη το ιερό
και τώρα που πονώ
γιατί, Κύριε, γιατί;
Γιατί μ' ανταμείβεις έτσι;
Έπλεξα διαμάντια στης Παναγίας το πέπλο
τραγούδησα στα αστέρια
πιο όμορφα για να λάμπουν
Και τώρα που πονώ
γιατί, Κύριε, γιατί;
Γιατί μ' ανταμείβεις έτσι;
Η άρια που λέγεται πως ο Πουτσίνι, μετέπειτα, απέρριπτε από το πρόσωπο τής Τόσκα.