Όταν ο πόνος εκείνος επανέλθει, την επόμενη φορά, δεν θα φερθώ αμυντικά. Η θεραπεία είναι στάση αμυντική. Το μέλος που πονάει δεν θέλει καλόπιασμα και χάδια. Θέλει χτυπήματα, τρυπήματα, κοψίματα... Έτσι, που λες, κ. πρόεδρε κάνε κι εσύ. Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν έχεις παπίδια. Απλώς πονάνε, είναι άρρωστα, λίγο μικρά. Πονάνε κι εσύ τα χαϊδεύεις, σαν να τα ανταμείβεις.
Ήμουν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν έως ότου εμφανίστηκε κάποιος χειρότερος από μένα κι όλοι λέγαν, για κείνον τώρα, πως κανείς δεν πρέπει να τού μοιάσει. Ύστερα ήλθε ένας χειρότερος κι έπειτα ένας άλλος χειρότερος, ο χειρότερος από όλους. Αξιώθηκε αυτός, να κατακυριεύσει τον Πλανήτη. Παράλληλα με τον Χείριστο ευδοκίμησαν κι άλλα παρόμοια είδη που στο τέλος υπέκυψαν στη δύναμή του. Το σύνολο ονομάστηκε Σύγχρονος Άνθρωπος.
Γνώρισα δυο δημιουργούς...ή τρεις. Εεεε περίπου πενήντα. Ένας αυτοκτόνησε. Έκτοτε θεωρήθηκε ο "απόλυτος δημιουργός" και κληροδότησε τους ομοίους του με το ... καθήκον τής αυτοκαταστροφής. Το καθήκον αυτό έγινε θεματολογία, δημιουργία. Η αυτοκαταστροφή έγινε μέρος τής δημιουργίας. Τρελά! Τρελά! Ο ποιητής δεν αναγεννάται στο έργο του αλλά αναγνωρίζεται σαν δημιουργός ΜΕΣΑ από την αυτοκαταστροφή του (παράδοξο). Η αλήθεια είναι πως ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την αυτοκαταστροφικότητά του. Γίνεται θλιβερός, λυπητερός και μετά μονότονος. Αααα όχι έτσι, όχι...άλλο το αλλόκοτο, άλλο το κλαψιάρικο.
Έτσι που λες ...ο πόνος δεν θέλει χάδια και μαλθακότητες. Ο πόνος επιδοτείται μόνο στις περιπτώσεις τών αναπήρων καθώς και στην επαιτεία, όπου αυτή επιτρέπεται.