Όταν ο πόνος εκείνος επανέλθει, την επόμενη φορά, δεν θα φερθώ αμυντικά. Η θεραπεία είναι στάση αμυντική. Το μέλος που πονάει δεν θέλει καλόπιασμα και χάδια. Θέλει χτυπήματα, τρυπήματα, κοψίματα... Έτσι, που λες, κ. πρόεδρε κάνε κι εσύ. Δεν θέλω να πιστέψω πως δεν έχεις παπίδια. Απλώς πονάνε, είναι άρρωστα, λίγο μικρά. Πονάνε κι εσύ τα χαϊδεύεις, σαν να τα ανταμείβεις.
Ήμουν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν έως ότου εμφανίστηκε κάποιος χειρότερος από μένα κι όλοι λέγαν, για κείνον τώρα, πως κανείς δεν πρέπει να τού μοιάσει. Ύστερα ήλθε ένας χειρότερος κι έπειτα ένας άλλος χειρότερος, ο χειρότερος από όλους. Αξιώθηκε αυτός, να κατακυριεύσει τον Πλανήτη. Παράλληλα με τον Χείριστο ευδοκίμησαν κι άλλα παρόμοια είδη που στο τέλος υπέκυψαν στη δύναμή του. Το σύνολο ονομάστηκε Σύγχρονος Άνθρωπος.
Γνώρισα δυο δημιουργούς...ή τρεις. Εεεε περίπου πενήντα. Ένας αυτοκτόνησε. Έκτοτε θεωρήθηκε ο "απόλυτος δημιουργός" και κληροδότησε τους ομοίους του με το ... καθήκον τής αυτοκαταστροφής. Το καθήκον αυτό έγινε θεματολογία, δημιουργία. Η αυτοκαταστροφή έγινε μέρος τής δημιουργίας. Τρελά! Τρελά! Ο ποιητής δεν αναγεννάται στο έργο του αλλά αναγνωρίζεται σαν δημιουργός ΜΕΣΑ από την αυτοκαταστροφή του (παράδοξο). Η αλήθεια είναι πως ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ από την αυτοκαταστροφικότητά του. Γίνεται θλιβερός, λυπητερός και μετά μονότονος. Αααα όχι έτσι, όχι...άλλο το αλλόκοτο, άλλο το κλαψιάρικο.
Έτσι που λες ...ο πόνος δεν θέλει χάδια και μαλθακότητες. Ο πόνος επιδοτείται μόνο στις περιπτώσεις τών αναπήρων καθώς και στην επαιτεία, όπου αυτή επιτρέπεται.
4 σχόλια:
Γι' αυτό το λόγο, όταν θέλουν να επαινέσουν κάποιον, λένε "Διαβάζοντας το κείμενό σου, έκλαψα...Συνέχισε να γράφεις, τη βρίσκω!"
Αλ. Φιλιππάκης
δεν είναι ο πόνος αγαπητέ μου
που 'επιδοτείται'!
το Θάρρος να τον αντιμετωπίσεις είναι..
ο πόνος είναι συνυφασμένος με την ύπαρξη.. το να κάνει κανείς πως δεν υπάρχει, στρουθοκαμηλισμός δεν είναι;
το "Συνέχισε να γράφεις, την βρίσκω!" είναι δική σου ερμηνεία που θα έπρεπε να βρίσκεται έξω από τα ίδια εισαγωγικά.. ή να έχει δικά της :)
μπορεί να σημαίνει.. αυτό που διάβασα άγγιξε την ψυχή μου, τον κοινό παρονομαστή που λέγεται ανθρώπινη φύση και ματαιότητα και είναι το μόνο που με βεβαιότητα μας ενώνει.. και αυτό με συγκίνησε.. ένα συναίσθημα που θεωρώ αυτήν την ώρα πως αν στο εκφράσω θα μας φέρει κοντύτερα, θα απαλύνει την μοναξιά μας και θα σε βοηθήσει περισσότερο -ίσως- από το να σε αρχίσω στην κλωτσοπατινάδα :p
κάτι που μέσα από το ειλκρινές πλησίασμα έχει πολλές πιθανότητες να συμβεί μιαν ώρα! πιο κατάλληλη..
Kontytera? paidia, min efapteste kai tou sfyrixoun kanenos kammia
Hpia kai omilisa
Τρέμετε την μοναξιά, εεε; Δεν είναι πως "αγαπάτε"...ρουφάτε ο ένας το αίμα του άλλου, εεε;
Indio
Δημοσίευση σχολίου