Ο Escamillo (στην Κάρμεν), το "Τραγούδι τού ταυρομάχου".
Το θέμα είναι μήπως η όπερα άξιζε να έχει το όνομα τού Δον Χοσέ κι όχι αυτό τής Κάρμεν; Μα, ξέρεις, η Κάρμεν πεθαίνει, η Κάρμεν είναι η τσιγγάνα με την παράνομη κι άστατη ζωή. Λαθρεμπόριο τσιγάρων και πουθενά δε στεργιώνει. Μια άσχημη μοίρα, όντως.
Αλλά κι ο Δον Χοσέ, σαν πρόσωπο που ζώντας μια ήσυχη/ανιαρή ζωή, ξαφνικά βρίσκεται να ξεφτιλίζεται σαν δεκανέας, να παρατά την μνηστή του, σχεδόν να αδιαφορεί για τη μάνα του και στο τέλος να φτάνει στην έτερο- αλλά και (ουσιαστικά) στην αυτο- καταστροφή για χάρη τής Κάρμεν;
Δεν είναι λιγότερο τραγική η μοίρα του από εκείνη τής αγαπημένης του που όμως δεν τον αγαπά πιά. Αντιθέτως, εγώ θα έλεγα πως ο Δον Χοσέ είναι το τραγικότερο από τα πρόσωπα στην όπερα αυτή. Γιατί ο "στιγματισμένος" από τη μοίρα είναι κάποιος που ζει ευτυχής και πεθαίνει δυστυχής. Όμως (από την αρχή ως το τέλος) πιο δυστυχής είναι αυτός που συνδέει τη μοίρα του και τη ζωή του με έναν "στιγματισμένο".