Δεν υπάρχει αυθεντική φωτό τού Σ... Μάλλον όλες ήταν αυθεντικές.
Ποιος είναι/ήταν, λοιπόν:
Λοιπόν... παρόλο που ακούγεται σαν κάτι ερωτικό τύπου εφηβείας, τύπου λυκειακού φλερτ ας πούμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Ο Σ. βρίσκεται πολύ πιο πίσω εξελικτικά. Είναι μεν 25 ετών αλλά οι τρόποι του, τα αισθήματά του, ο ψυχισμός του γενικά απέχει από το λυκειακό επίπεδο. Απέχει πολύ... Ομορφιά, ναι έχει, εκείνην τού δεκαπεντάρη, με το παιδικό πρόσωπο κι έχει επίσης φροντίσει να κάνει το σώμα του αρμονικό κι ευλύγιστο, σμιλεμένο προσεκτικά μέσα στα χρόνια που πέρασαν από τότε που το πρόσεξε και διαπίστωσε πως είναι (το σώμα του) εργαλείο γητέματος και πολιορκίας. Ας μην επεκταθούμε στην προσοχή που δείχνει στα ζωτικά (κατ' αυτόν) όργανα. Έχει βεβαιωθεί πως είναι δυνατά και λειτουργικά τόσο όσο χρειάζεται.
Και γιατί αυτό το παρατσούκλι; Το έβαλε ο ίδιος στον εαυτό του, αρχικά με πρόθεση να υπογραμμίσει την εκδοχή "το αγόρι τής γλυκιάς γωνιάς" (περνούσε αρκετές ώρες στη γωνία όπου βρισκόταν ένα οικείο του ζαχαροπλαστείο). Αργότερα έριξε περισσότερο βάρος στην εκδοχή "το γλυκό αγόρι τής γωνίας" (αργότερα το ζαχαροπλαστείο έκλεισε κι έτσι..."πήρε τη γλύκα πάνω του"). Ούτως ή αλλέως, σε όλα τα ρομάντζα που ζούσε, το μέρος όπου περίμενε την καινούργια του (ή την παλιά του) αγάπη, ήταν πάντα εκείνη η γωνία.
Με αργό ρυθμό καταλάβαινε πως είχε ερωτευτεί τη γωνιά του...τι να λέμε τώρα; Μπορεί να τον πει κανείς "Ένοχο", "Απλοϊκό", "Εγωκεντρικό", "Στερεοτυπικό" αλλά όχι "Ανόητο". Αδιάφορος ναι, όχι "ψυχρός". Τελετουργικό, άνθρωπο τής συνήθειας...ε...είναι "μομφές" που θα τις δεχτεί. Ως εκεί όμως το φταίξιμό του. Η Γλυκιά Γωνιά ήταν, γι' αυτόν, το σίγουρο ορμητήριο...η Σκηνή όπου οι ατάκες του "πετύχαιναν διάνα", οι κινήσεις του είχαν μια πλαστικότητα ξεχωριστή. Έμοιαζε εκεί να υπάρχει ένα ακροατήριο που κάθε φορά χειροκροτούσε σε κάθε άνοιγμα τών χειλιών του.