08 Δεκεμβρίου, 2012

Mia Martini - Minuetto


Μα αλλάζει ο εγκέφαλος;




Κάποια μέρα, όλα όσα συμβαίνουν τώρα, μου φαίνεται πως θα τα δούμε σαν έργο που κάποιος θα ανεβάσει στο θέατρο. Κάποιος θα τα γυρίσει ταινία, άλλος θα γράψει βιβλίο με θέμα το πώς περνούσαμε τις μέρες μας, πώς διαχειριστήκαμε το ρίσκο τών γενεών. Κι οπωσδήποτε θα υπάρξουν πολλές συζητήσεις...

- Μα είχε εκλείψει την εποχή εκείνη εξ ολοκλήρου η κοινή λογική;
- Καθόλου ρομαντική εποχή, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες ήταν εκείνοι τελικά!
- Η Νέμεσις ... η Νέμεσις ...
- Η Εποχή τού Υδροχόου!
- Από τις τόσες ενοχές τους φαντασίωναν το τέλος τού πλανήτη... χι χι.

Παρόλα αυτά, όπως όλοι ξέρουμε, ο εγκέφαλος αλλάζει. Με το πέρασμα τών αιώνων, άλλα κομμάτια του αδρανοποιούνται, άλλα αθόρυβα δραστηριοποιούνται. Στα μεν η μοίρα επιφυλάσσει κάποιο εντυπωσιακό όνομα, κάποια συσχέτιση με το οικουμενικό/συλλογικό ασυνείδητο, κάποια συγγένεια με το ένστικτο τού φιδιού ή με την όσφρηση τού σκύλου. Στα δε η μοίρα επιφυλάσσει εκείνη τη σαστιμάρα, εκείνη την αίσθηση τού αλλότριου και ξένου που νιώθει κανείς παρόλο που έχει μπροστά του -αν και in vitro- συγκεκριμένο χρονικό κομμάτι τής διαδρομής του. Τής δικής του διαδρομής.

Είναι αυτή η σαστιμάρα, το να μην αναγνωρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό τού παρελθόντος, που δημιουργεί την απορία που γίνεται Τέχνη.