Έμεινε έξω κανείς;

Μήπως κατά βάθος είμαστε ήδη όλοι μια πολυμειοψηφική πλειοψηφία;



Άλλο ένα βάσανο τής καθημερινής τριβής με τους ανθρώπους είναι ότι δεν σου αναγνωρίζουν ούτε καν τα στοιχειωδέστερα δικαιώματα. Όταν σου καταπατούν ένα από αυτά -το να μην μιλάς όταν δεν έχεις κάτι ουσιώδες να πεις- είναι πολύ κουραστικό.

Από τα χρόνια τού δημοτικού σχολείου αρχίζουν τα παράπονα: ο δάσκαλος παραπονιέται πως ο μαθητής, αν και όποτε ερωτηθεί είναι σε θέση να απαντήσει, δεν "σηκώνει χέρι", "δεν συμμετέχει". Οι μεγάλοι, έκπληκτοι, παρατηρούν πως "το παιδί δεν μιλάει και πολύ" συγκρίνοντάς το με τα άλλα που μιλάνε "φυσιολογικά". Στο τέλος ...απαλλάσσουν το παιδάκι από το ...κατηγορητήριο κάνοντας χιούμορ: "Ε, είναι παιδί που ακούει" ή "Αυτό δε μιλάει γιατί σκέφτεται".

Κατά βάθος όμως "κάτι δεν τους πάει καλά" όταν δεν έχουν να κάνουν με ένα συνηθισμένο παιδί που δε σταματάει να μιλάει, που επαναλαμβάνει με ακρίβεια όλες τις ηλιθιότητες που ακούγονται στο σπίτι του, που λέει και κανένα μπινελίκι που τού έμαθε ο θείος του -κάποτε αποτελούσε ένα είδος "παίζω και μαθαίνω" το να ζητάς από ένα παιδί να επαναλάβει μια βρισιά.

Όλα τα παραπάνω, σε διαφορετικές εκδοχές, συνεχίζονται στα επόμενα στάδια τής ανάπτυξης: "Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει" ακούει πίσω από την πλάτη του επιτιμητικά ο έφηβος. "Κάποιο πρόβλημα έχει αυτός" ακούει πίσω του ο ενήλικος που νιώθει πως δεν έχει να προσθέσει κάτι καινούργιο στις συζητήσεις τών άλλων ή που δεν τον ενδιαφέρουν οι συζητήσεις τών άλλων. "Δε μιλάει σε κανέναν, ο στριμμένος κωλόγερος" θα ακούσει ο μεσήλικας.

Στο τέλος, μια κατηγορία ανθρώπων που δεν αντέχει την πίεση τού "Εσύ δεν μιλάς;", φροντίζει αναγκαστικά να ενημερώνεται σχετικά με τα θέματα που απασχολούν τους άλλους μόνο και μόνο για να μη δίνει αφορμή για σχόλια, να μην κινεί υποψίες πως όλα αυτά τού είναι παγερώς αδιάφορα. Τι να κάνουμε... Είναι αποκαρδιωτική απόφαση η απόφαση να συμπλεύσεις με το σύνηθες, την πλειοψηφία που όπως ξαναείπα δεν είναι παρά ένα ανομοιογενές συνοθύλευμα μερικών μειοψηφιών και η σημασία της υπερεκτιμάται. Κυριαρχεί σχεδόν παντού, όμως, εκβιαστικά. Όλο και περισσότεροι προσχωρούν σ' αυτήν, αφομοιώνονται από αυτήν αλλοιώνοντας τη φύση της, μειώνοντας τη συνοχή της κι αυξάνοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα της μέχρι τη διάλυσή της.

Κάνω μια πρόβλεψη ή διηγούμαι κάτι που έχει ήδη γίνει; Δεν ξέρω...Πάντως, περάστε κόσμε!

Pyjamarama