Η μικρή μέρα

Μικρές ασήμαντες παρορμήσεεις. Μεγάλες σκέψεις, όνειρα. Φαντασιώσεις. Μέσα σε ένα καφέ, σε ένα κάθισμα μακριά από τα άλλα. Σε μια ώρα που κανείς δεν πατάει στα καφέ...αν και η μέρα αυτή μου δίνει την αίσθηση τής πιο μικρής μέρας. Ήδη από το πρωί πλανιόνταν στον αέρα διαρκώς λέξεις και έννοιες όπως "μικρό", "σύντομο","κοντό" καθώς και παράγωγα...μικρόβιο, κοντοπίθαρος κ.λπ. Η συντομία, το μικρό -δεν ξέρω γιατί- μου θυμίζουν φευγιό, αναχώρηση, απόδραση. Μηρύκαζα αυτές τις στρεβλές και αβάσιμες σκέψεις με μεγάλη ευχαρίστηση. Ήμουν χαρούμενος γιατί περιστρεφόμενος γύρω από παραδοξολογίες, ιδεοφυγές,"κινήσεις τού ιππότου", που λένε οι ψυχολόγοι (όσοι το γνωρίζουν) κατάφερνα να πλησιάσω το εσωτερικό τού νέου είναι μου. Έβλεπα να ξανάρχεται μέσα στις φλέβες μου καλό αίμα και να περιδινίζεται με ορμή, από το μυαλό μου ως τα πόδια μου. Πιό πολύ όμως ένιωθα ευτυχής που η αίσθηση αυτή με έλουε σε ένα καφέ μικρό, σε ένα κάθισμα μακριά από άλλα άδεια τραπέζια. Μικρά τραπέζια με πολύ λίγο φως πάνω τους πλέον, αφού η μέρα τέλειωνε πιό σύντομα. Μού είπαν πως πρέπει να πηγαίνω...Ευγενικά, δεν λέω. Πήρα τις σκέψεις μου μαζί.