"Εγώ δεν έχω πάρει διπλώματα και τέτοια...εγώ σπούδασα στο Πανεπιστήμιο της ζωής"

Τρου στόρι

Πρέπει να δούμε τι βαρύτητα έχει η έννοια της ελευθερίας μέσα σε μια κοσμοθεωρία απαλλαγμένη από την τρέχουσα αντιμετώπιση τού θανάτου και τι βαρύτητα έχει μέσα σε μια κοσμοθεωρία διαποτισμένη από  αυτήν την αντιμετώπιση. Στην πρώτη περίπτωση μπορεί κανείς να μιλήσει για ελευθερία, απαλλαγή από το φόβο. Στη δεύτερη όχι. Επίσης πρέπει να δούμε ποιό είναι αυτό που μας ελευθερώνει από τον πόνο και τη θλίψη. Μήπως μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα;  Ή μια στωϊκή στάση απέναντι στη ζωή;

Θα πω μια ιστορία πολύ σύντομη κι ακραία, δυστυχώς αληθινή:

Μου έλεγε μια μητέρα ότι εξέλαβε την αυτοκτονία τού γιού της (πέσιμο από τον 5ο όροφο) ως "μαγκιά" . Ο μανιοκαταθλιπτικός γιός της έλεγε "μια ζωή" πως κάποτε θα πετάξει σαν πουλί.  Άρα, η μάνα, θεώρησε πως "ο Τάκης ήταν ελεύθερος, αφού έκανε κάτι που πάντα υποσχόταν να κάνει". Ο άτυχος νέος , όμως, έκανε ό,τι έκανε για να βάλει ένα τέλος στο βάσανό του.

Η ίδια μάνα κοίταζε αφ' υψηλού, ειρωνικά, μιαν άλλη μάνα η οποία διατηρούσε καλά κρυμμένο, στο μνήμα τού γιού της, ένα κινητό τηλέφωνο "για να τον καλεί κι ας μην απαντάει". Φρόντιζε μάλιστα, πέραν των άλλων τελετουργιών, να διατηρεί φορτισμένο   το κινητό αυτό με τη βοήθεια του φορτιστή του αυτοκινήτου της  ώστε να εξασφαλίζει την συνεχή... επικοινωνία τους.

Και οι δυό τους διαστρέβλωναν το γεγονός γιατί ΕΤΣΙ επιβάλλει η αντίληψη τού πολιτισμού μας: Η αντίληψη πως το τέλος τού καθενός δεν είναι απλώς ένα τέλος αλλά κάτι παραπάνω.

Ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο είναι η πρόθεση να αντιπροτείνω άλλες "υπέρτατες αξίες", πέραν των συνηθισμένων (δικαιοσύνη, ελευθερία κ.λπ.).