Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά

Τα Μύρτα

Συστρεφόταν μες τον κολπίσκο η γλώσσα μου
"Έτσι πρέπει" είχες πει
"Μόνον αυτό...μέχρι να έρθει η ώρα
που η θάλασσά μου θα φουσκώσει
κι έτοιμη θα 'ναι να δεχτεί το ορμητικό σου κύμα"

Στις συστροφές της πάνω, η γλώσσα μου
έγραφε λέξεις, φράσεις κι έργα τού θεάτρου,
Ασκητικής πονήματα, προσμονής και πόθου
Εγκράτειας πραγματείες

Μα να που ήρθε η μέρα: Διακόρευση-Πρεμιέρα
με πρωταγωνιστή άλλον κι όχι εμένα
Αυτός με βία διαπέρασε, εξέσκισε τις λέξεις
Από αυτές, λίγες συλλαβές μείναν πάνω στα μύρτα
που έκτοτε κρέμονται πια, σαν την κλειστή αυλαία