Ο Μερσώ του σινεμά, το τέκνο δηλαδή του Καμύ και του Βισκόντι είναι ένα πλάσμα προνομιούχο όσον αφορά την δυνατότητα να ζει χωρίς την αίσθηση τής συνέπειας των πράξεών του. Η δυστυχία ΤΟΥ αλλά και όλων ΜΑΣ αρχίζει την στιγμή που με αφορμή ακόμη και μια απλή παράβαση του νόμου (μια κακή στιγμή, που λένε) ανασύρεται από δεκάδες ερμάρια ένα παρελθόν, ξεπηδούν δεκάδες φάκελοι (φακέλοι λεγόμενοι), υποφάκελοι, δηλώσεις κ.λπ. Και όλα συνδέονται χωρίς να καταλήγουν κάπου αλλά...συνδέονται, αποκτούν μια "λογική συνέχεια", 3 το λάδι, τρεις το ξύδι...
Σοφά ρωτά το δικαστήριο: Είχατε βάλει την μητέρα σας σε οίκο ευγηρίας;...Κλάψατε όταν η μητέρα σας απεβίωσε;...Αληθεύει ότι την επομένη πήγατε σινεμά να δείτε μια κωμωδία; ... Αληθεύει ότι την επόμενη εβδομάδα αρχίσατε να βγαίνετε με μια δεσποινίδα;
Ο Μερσώ απαντά χωρίς εκδραμάτιση και μονολεκτικά, λες και δεν ήξερε ποιά είναι αυτά που θα ελαφρύνουν την θέση του, ποιά είναι αυτά τα ψέματα που ένα δικαστήριο αρέσκεται να ακούει από έναν απελπισμένο, αποσβολωμένο κατηγορούμενο.
Λέει την αλήθεια όσον αφορά το έγκλημά του, το οποίο έχει σχεδόν ξεχαστεί κάτω από τις τόσες ενδείξεις ή αποδείξεις (ποιά η διαφορά!) πως πρόκειται για έναν αναίσθητο. Όπερ έδει δείξαι... Σαν να μην μπορεί άλλο να περιμένει την τιμωρία του, ομολογεί. Αργότερα εκτελείται.
Λειτουργεί ακόμα μια φορά αριστουργηματικά το δίδυμο Βισκόντι-Μαστροιάννι σε ένα μυθιστόρημα, το "Ο ξένος".