{ Η θέση μου στο σπίτι στο οποίο με μετέφεραν αμπαλαρισμένο μέσα στο χαρτοκιβώτιό μου, έμοιαζε να ήταν -από καιρό και για τα καλά- προκαθορισμένη. Το πού (σε ποιό δωμάτιο και σε ποιά γωνία τού δωματίου) έπρεπε να εγκατασταθώ ήταν ήδη θέμα λήξαν. Το κατάλαβα γιατί δεν άκουσα να δίνονται περαιτέρω οδηγίες στους μεταφορείς μου. Μόνο ένα "πάρτε αυτό από τη μέση" φαντάστηκα πως αφορούσε εμένα.
"Είναι βαρύ το κωλοέπιπλο", "Σιχτίρ", έλεγαν με το ίδιο αγκομαχητό οι δυο φωνές που άκουγα σχετικά καθαρά κι από μικρή απόσταση. Κατάλαβα λοιπόν: ότι με κουβαλούσαν δύο άτομα, ότι ήμουν βαρύς και τούς δυσκόλευα και, το κυριότερο, ότι κατά πάσα πιθανότητα ήμουν ένα αντιπαθές έπιπλο σ' ένα χαρτοκιβώτιο. Μη δίνοντας πολλή σημασία στο "κωλοέπιπλο και το σιχτιρ" που μπορεί να ήταν ύβρεις λόγω κακής διάθεσης της στιγμής, συγκεντρώθηκα στο να καταλάβω τι σόι αντικείμενο ήμουν.
Λοιπόν σκέφτηκα πως, για να ζορίζονται δυο άνθρωποι-κουβαλητές, το βάρος μου θα πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο, ούτως ώστε να αναλογεί στον κάθε κουβαλητή ένα βάρος μεγάλο που θα ήταν αρκετό να τον κάνει να με μισήσει. Επόμενο ήταν να με ακουμπήσουν στο έδαφος αρκετές φορές για να αναλάβουν τις δυνάμεις τους μέχρι να με τοποθετήσουν όπου έπρεπε.
"Μα, με τέτοιο βάρος που έχω, τι τάχα μπορεί να είμαι;" σκεφτόμουν. Υπολόγισα από τις αποστάσεις που έφταναν οι φωνές τών κουβαλητών πως εκτός από το μεγάλο βάρος μου, θα έπρεπε να είμαι ένα μακρύ, ογκώδες αντικείμενο. Αλλά τι σόι αντικείμενο; Ένα βαρύ σκαλιστό έπιπλο ή μήπως ήμουν ένα ψυγείο ή μια βαριά κουζίνα ηλεκτρική; Όπως και να 'χει δε θα μου άρεσε καθόλου να είμαι μια συσκευή από αυτές με τα μακριά μαύρα καλώδια που κρέμονται από πίσω τους σαν ουρές από ποντίκια. Όχι ψυγείο, όχι ηλεκτρική κουζίνα, πλυντήριο και τέτοια. Δεν ήθελα να περνώ όλη τη ζωή μου σε μια κουζίνα...}
........................................................................................................................................................
Όποιος διάβασε τις πιό πάνω γραμμές κι έχει καλά χωνέψει πως ο φόβος είναι πολλές φορές ένας οιωνός, ένα προαίσθημα αξιόπιστο, θα έχει ήδη καταλάβει πως το περιεχόμενο τού κιβωτίου τελικά, όταν τού αφαίρεσαν το περιτύλιγμα, το πρώτο που αντίκρυσε ήταν ένα λευκό δωμάτιο. Εκείνο το ψυχρό λευκό που είχαν δίπλα του, εκτός από αυτό, οι άλλες ...συσκευές τής νέας κουζίνας. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν εκείνο το σιχαμερό καλώδιο που έβγαινε από πίσω του και κάποιος το τραβολόγαγε για να το χώσει κάπου μες τον τοίχο.
Με τον καιρό όμως ανακάλυψε και τα προνόμιά του: Δεν ήταν λ.χ. σαν το πλυντήριο που τού άνοιγαν το στόμα και το γέμιζαν βρωμόρουχα ή την ηλεκτρική κουζίνα όπου η ατάλαντη νοικοκυρά έχωνε ταψιά με διάφορα υλικά κι ύστερα κραύγαζε μ' ενθουσιασμό "YESSS! Το πέτυχα". Αργότερα η ίδια επέστρεφε στην κουζίνα αδειάζοντας τα πιάτα στο σκουπιδοφάγο. Άλλος σιχαμερός ρόλος, αυτός του σκουπιδοφάγου. Άκου να τρως όποια αηδία ετοιμάζει μια φαντασμένη νεοφώτιστη νοικοκυρά! Όσο για την ηλεκτρική σκούπα, ήταν γνωστό πως είχε αποκτήσει σοβαρό αναπνευστικό πρόβλημα από το συνεχόμενο ρούφηγμα τής σκόνης.
Σιγά σιγά έμαθε να θεωρεί την ύπαρξή του ζωτικής, ανεκτίμητης σημασίας. Η ψηλότερη, η πιό αγέρωχη από τις συσκευές, το μέρος όπου έβαζαν τα βρώσιμα για να διατηρηθούν. Πολλές φορές ο ρόλος του αφορούσε και εκλεπτυσμένα καθήκοντα, όπως ένα κρασί που έπρεπε να σερβιριστεί κρύο ή ένα φάρμακο που έπρεπε να φυλαχθεί σε μέρος δροσερό, π.χ. ένα εμβόλιο...Είχε αναλάβει, εν ολίγοις, και καθήκοντα σχετικά με την υγεία. Έβλεπε τα χαρούμενα πρόσωπα τών παιδιών να ανοίγουν την πόρτα του για να πάρουν το γλυκό τους...Πόσο σημαντικά ήταν όλα τα σχετικά με αυτόν τον λευκό ογκόλιθο! "Ποιός δεν έκλεισε καλά το ψυγείο;!" ή "Σιγά όταν κλείνετε το ψυγείο!" - σαν να ήταν η πόρτα μιάς λιμουζίνας, κάνανε.
Ναι, κάτι τέτοιο ήταν...μια λαμπερή, απαραίτητη, αξιαγάπητη και λατρευτή από όλους συσκευή, με όμορφες γραμμές που δέσποζε μέσα στην κουζίνα, κάθε πρωί που την έλουζε το φως τού ήλιου. Ένας σταρ ήταν...Τί "συσκευή" και ανοησίες! Έτσι πέρασαν τα χρόνια, με αυτήν την αίσθηση τής άφταστης μοναδικότητας και τής κυριαρχίας η οποία που και που διακοπτόταν από εκείνο το ενοχλητικό κι αντιαισθητικό, καλά κρυμμένο, καλώδιο που -όπως στα ποντίκια- φύτρωνε από τον πισινό του.