Κοινωνικός Ακτιβισμός

"...στο blog μου αλλά και κανα-δυο άρθρα μου ή τα twits, ή τα status updates μου στο facebook θα σας έβγαζε το μάτι από χιλιόμετρα ότι κάνω κοινωνικό ακτιβισμό εναντίον της εξουσιαστικής ελίτ που κατεδαφίζει την χώρα μας... πως θα μπορούσα να είμαι από την άλλη πλευρά!.. Από μια άποψη βέβαια σας..."
..............................................................................................................................

Αυτό διάβασα σήμερα και μεταφέρω το απόσπασμα-ζουμί για να γνωρίζουμε (και να προσέχουμε) όλοι πως υπάρχει κοινωνικός ακτιβισμός στα τουιτς, στα απνταιητς, στα φεηςμπουκ που ΘΑ ΣΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΑΠΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ...βορειοδυτικά ενώ θα μπορούσε να είναι κι από την άλλη πλευρά (νοτιοανατολικά).

Θλιβερές μεγαλοστομίες και σωτήρες υπήρξαν πάντα μια μεγάλη πληγή τής Ελλάδας αλλά κούτσα-κούτσα, γελώντας σαν ηλίθιοι, τη βγάλαμε ως τώρα καθαρή.

Τώρα, με τούς e-ακτιβιστές...άλλος "έχει πόλεμο με το σύστημα", άλλος με το Δ.Ν.Τ., άλλος "έχει πόλεμο" γενικώς...

Μυρίζει μπαρούτι, κύριοι. Μη φάμε και καμιά αδέσποτη, από βορειοδυτικά...στο μάτι...
Δεν πάτε διακοπές, ρε παιδιά, ν' ασπρίσουμε;

Η Τιμή τής Ζωής

Η ξεχασιάρα μαμά έτρεχε πίσω απ' το μπούλη να τού δώσει τη μπανάνα, να τη φάει στο δρόμο για το σχολείο. Ο κακομαθημένος μπούλης έφαγε τη μπανάνα και πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο. Ο καθυστερημένος δημοσιοϋπάλληλος έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο και αφού πατάει τη μπανανόφλουδα γκρεμοτσακίζεται στο πεζοδρόμιο, σπάζοντας επιγονατίδα, αχίλλειο τένοντα δεξιά και λίγο από το ξερό κεφάλι του. Τέσσερις περαστικοί που τα είδαν όλα, τσακώθηκαν για τις ευθύνες καθενός κι ήρθε το ασθενοφόρο ύστερα από μισή ώρα. Οι χειρουργοί μισομεθυσμένοι, της εφημερίας, επιμολύνανε τα τραύματα και χρειάστηκε να δώσουν αντιβίωση. Χορήγησαν τα πιό ισχυρά-ακριβά αντιβιοτικά, τα ίδια που δίνουν και για ψύλλου πήδημα. Στο Γεν. Νοσ. "Memento Mori", τα μικρόβια πιά, χτυπιόντουσαν από τα (πολυχρησιμοποιημένα) φάρμακα, με "μικρά χαστουκάκια", υπερίσχυσαν κι ανταπεξήλθαν κι έριξαν τον υπαλληλάκο μετά από λίγο σε κώμα από τη σηψαιμία. Λίγο ασθενικός ο τραυματίας...δεν ξαναβγήκε από το κώμα.
Είκοσι δάχτυλα τεντώθηκαν, να δείξουν τους υπεύθυνους, μαλώνανε..."Αυτός φταίει!" - "Όχι, εκείνος!"

Εγώ θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι τού Angelo Branduardi: