Η ξεχασιάρα μαμά έτρεχε πίσω απ' το μπούλη να τού δώσει τη μπανάνα, να τη φάει στο δρόμο για το σχολείο. Ο κακομαθημένος μπούλης έφαγε τη μπανάνα και πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο. Ο καθυστερημένος δημοσιοϋπάλληλος έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο και αφού πατάει τη μπανανόφλουδα γκρεμοτσακίζεται στο πεζοδρόμιο, σπάζοντας επιγονατίδα, αχίλλειο τένοντα δεξιά και λίγο από το ξερό κεφάλι του. Τέσσερις περαστικοί που τα είδαν όλα, τσακώθηκαν για τις ευθύνες καθενός κι ήρθε το ασθενοφόρο ύστερα από μισή ώρα. Οι χειρουργοί μισομεθυσμένοι, της εφημερίας, επιμολύνανε τα τραύματα και χρειάστηκε να δώσουν αντιβίωση. Χορήγησαν τα πιό ισχυρά-ακριβά αντιβιοτικά, τα ίδια που δίνουν και για ψύλλου πήδημα. Στο Γεν. Νοσ. "Memento Mori", τα μικρόβια πιά, χτυπιόντουσαν από τα (πολυχρησιμοποιημένα) φάρμακα, με "μικρά χαστουκάκια", υπερίσχυσαν κι ανταπεξήλθαν κι έριξαν τον υπαλληλάκο μετά από λίγο σε κώμα από τη σηψαιμία. Λίγο ασθενικός ο τραυματίας...δεν ξαναβγήκε από το κώμα.
Είκοσι δάχτυλα τεντώθηκαν, να δείξουν τους υπεύθυνους, μαλώνανε..."Αυτός φταίει!" - "Όχι, εκείνος!"
Εγώ θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι τού Angelo Branduardi:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου