Είμαστε σαν δυο δείκτες ρολογιού και περιστρεφόμαστε ο καθένας με την δική του ταχύτητα, καθένας με το δικό του σχήμα και μέγεθος. Συναντιόμαστε καμιά εικοσαριά φορές στο 24ωρο φευγαλέα πάντα, ανάμεσα σε δυο αριθμούς που ορίζουν τις ώρες: ανάμεσα στις 2 και τις 3 για παράδειγμα, ανάμεσα στις 6 και τις 7 και πάει λέγοντας...
Μάλιστα υπάρχουν φορές που συναντιόμαστε και δεν το αντιλαμβανόμαστε, βυθισμένοι ο καθένας στις σκέψεις του, στην μοναξιά του. Καθήκον τού ενός οι ώρες και τού άλλου τα λεπτά, πράγμα που μας κάνει τόσο διαφορετικούς αλλά και τόσο αλληλένδετους. Χτίζουμε ένα δίπολο και όπως είπε, νομίζω, ο Ρίλκε "είμαστε δύο μοναξιές που η μία φυλάει την άλλη".
Δεν πρέπει να ξεχάσω, ανάμεσα σε όλα αυτά τα ψυχρά στατιστικά, πως είναι πιο όμορφες από όλες οι συναντήσεις μας στις 12. Ιδίως εκείνη στις 12 τη νύχτα.