Πάει πολύς καιρός που οι νωπογραφίες με τις θεαματικές πτήσεις τού Πήγασου στόλιζαν τούς τοίχους τών μεγάλων αιθουσών μας. Πέρασε ο καιρός που οι πρώτες απλοϊκές εξισώσεις τού Ντα Βίντσι ήταν σκαλισμένες, με τον Κρητικό σουγιά, στο ακριβό ξύλο των καρεκλοπόδαρων τού σαλονιού, λες κι είχαν κάποιο νόημα.
Μοιάζει ανόητο τώρα να νοσταλγεί κανείς όλα αυτά. Τότε, το κοίταγμα τριγύρω σου σε γέμιζε έκσταση ενώ τώρα η έκσταση παράγεται από μηχανές που τρέφονται από συσωρρευτές ενέργειας. Σκέφτομαι συχνά πως, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, υπάρχει μια χειρονομία, ένα "όχι" ειπωμένο με το χέρι. Αναιτιολόγητο.
Αν συνεχίσω να φαντάζομαι έναν κόσμο όπου τα πέτρινα είδωλά μου υπάρχουν και με περιμένουν για να μ' ανταμείψουν που δεν τα πρόδωσα, θα αρχίσω να αισθάνομαι τη ζωή σαν λεωφορείο: κάθε τόσο αποβιβάζει κι από μερικούς επιβάτες που ίσως ν' αντάλλαξαν μερικές κουβέντες βιαστικά. Μια ζωή δεν φτάνει για να πάρεις όλες τις απαντήσεις που γυρεύεις. Πρέπει να αφιερώνεις πάντα λίγο χρόνο για τις ελπίδες και τις ευχές.
Μέσα σε έναν κόσμο που, ακόμα και βουτηγμένος στη λάσπη, κοιτάς με λαχτάρα τον ουρανό, θα τύχει στον καθένα να γευτεί μια "νύχτα που τ' αστέρια πέφτουν". Τότε, ακόμα κι αν ονειρεύεσαι, θα σε ξυπνήσουν τ' άστρα. Πέφτει η αυλαία για τα όνειρα: μια βιαστική ευχή πρέπει τώρα να ανέβει στη σκηνή.
Τα αστέρια δεν ξέρουν να περιμένουν, πρέπει εσύ να είσαι ταχύς. Αυτά είναι πιό γρήγορα απ' τη βαρύτητα, την αψηφούν, αιρετικά, κι αυτήν κι εσένα. Αν λίγο καθυστερήσεις -προσκολλημένος στις ελπίδες- θα διαξιφίσουν τον ουρανό απέναντί σου.
Εκατοντάδες μέτρα πιό μακριά, τότε, θα δεις δεκάδες αστέρια που δεν τα πρόσεξες ποτέ, να αλλάζουνε τροχιές και πέφτοντας με ορμή, να πυρπολούν τούς αχυρώνες.
Μοιάζει ανόητο τώρα να νοσταλγεί κανείς όλα αυτά. Τότε, το κοίταγμα τριγύρω σου σε γέμιζε έκσταση ενώ τώρα η έκσταση παράγεται από μηχανές που τρέφονται από συσωρρευτές ενέργειας. Σκέφτομαι συχνά πως, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, υπάρχει μια χειρονομία, ένα "όχι" ειπωμένο με το χέρι. Αναιτιολόγητο.
Αν συνεχίσω να φαντάζομαι έναν κόσμο όπου τα πέτρινα είδωλά μου υπάρχουν και με περιμένουν για να μ' ανταμείψουν που δεν τα πρόδωσα, θα αρχίσω να αισθάνομαι τη ζωή σαν λεωφορείο: κάθε τόσο αποβιβάζει κι από μερικούς επιβάτες που ίσως ν' αντάλλαξαν μερικές κουβέντες βιαστικά. Μια ζωή δεν φτάνει για να πάρεις όλες τις απαντήσεις που γυρεύεις. Πρέπει να αφιερώνεις πάντα λίγο χρόνο για τις ελπίδες και τις ευχές.
Μέσα σε έναν κόσμο που, ακόμα και βουτηγμένος στη λάσπη, κοιτάς με λαχτάρα τον ουρανό, θα τύχει στον καθένα να γευτεί μια "νύχτα που τ' αστέρια πέφτουν". Τότε, ακόμα κι αν ονειρεύεσαι, θα σε ξυπνήσουν τ' άστρα. Πέφτει η αυλαία για τα όνειρα: μια βιαστική ευχή πρέπει τώρα να ανέβει στη σκηνή.
Τα αστέρια δεν ξέρουν να περιμένουν, πρέπει εσύ να είσαι ταχύς. Αυτά είναι πιό γρήγορα απ' τη βαρύτητα, την αψηφούν, αιρετικά, κι αυτήν κι εσένα. Αν λίγο καθυστερήσεις -προσκολλημένος στις ελπίδες- θα διαξιφίσουν τον ουρανό απέναντί σου.
Εκατοντάδες μέτρα πιό μακριά, τότε, θα δεις δεκάδες αστέρια που δεν τα πρόσεξες ποτέ, να αλλάζουνε τροχιές και πέφτοντας με ορμή, να πυρπολούν τούς αχυρώνες.