Ήρθε ο Σεπτέμβρης κι έφερε αυτή την αίσθηση πως τάχα θα φυσήξει νέος αέρας ανάμεσα στα μαλλιά σου. Όλος ο κόσμος περίμενε αυτό το μήνα. Σαν το νερό τών διαφημιστικών σποτ, ένας αφρός που μυρίζει θάλασσα κάνει τους μυώνες και τις ρώγες σου να συστέλλονται. Μοιάζεις με έναν μικρό Δαυίδ που ετοιμάζεται να ξαναχτυπήσει τον Γολιάθ. Και για τον Γολιάθ είναι θέμα παιδείας η ήττα του.
Η δική μου παιδεία είναι εκείνη των πεδίων. Ηλεκτρικό, μαγνητικό, ηλεκτρομαγνητικό. Η παιδεία μου είχε ήδη χάσει κάθε ίχνος ρομαντισμού μαζί με την αίσθηση τού απρόβλεπτου. Το απρόβλεπτο εκφράστηκε σαν αβεβαιότητα. Ως εκεί... Και είπαν πως δεν είναι αλήθεια πως την Τέχνη τη φτιάχνει το όνειρο. Είναι η Τέχνη κατασκεύασμα τού Λόγου, ίσως το όνειρο είναι η πρώτη ύλη. Φαίνεται καθαρά στο σινεμά.
Σινεμά...Ποιος ξέρει αν ο πρωταγωνιστής έχει εξασφαλισμένα λίγα λεπτά -τα τελευταία πλάνα τού φιλμ- με τον αέρα να του φυσάει τα μαλλιά είτε κείτεται νικημένος είτε καλπάζει νικητής; Αλλιώς εγώ δεν κάθομαι - δεν παίζω. Καλύτερα να πάω να βρω μια κωμωδία ή ένα χαρντ κορ πορνό -ακόμα καλύτερα. Εκεί φτάνει να κρεμάσεις ένα αγκίστρι σε κάθε θηλή σου και να κοιτάξεις λάγνα το φακό. Νέος ή γέρος, άσχημος ή ωραίος, λευκός ή νέγρος θα κλέψεις την παράσταση.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί θέλει να αρχίσει καθαρά ο Σεπτέμβρης μα πρώτα απαιτεί ένα τέλος. Για μια φορά ας είμαστε σοβαροί. Το τέλος δε φτιάχνεται με βρισιές για τον παγαπόντη εραστή τού καλοκαιριού που τα 'φτιαξε με άλλην. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα...Θέλω όμως ακόμα πιο πολλά. Το Σεπτέμβρη οι εραστές δε βρίζονται. Λες και σκοτώνονται, λες και κάτι γίνεται και δε μένει πίσω πια κανένας!
