Κάθομαι δίπλα σου, όμως έξω από το οπτικό σου πεδίο...οι ματιές μας, σκεφτικές, συναντιούνται σε ένα σημείο, κοινό σημείο, που όμως το κοιτάμε καθένας από τη δική του θέση.
Έχουμε κι ένα τραπεζάκι, εκεί στη μέση. Ακούω τι λες, μα δίνω τις δικές μου ερμηνείες που δε συμπίπτουν με τις δικές σου προθέσεις. Το μισείς αυτό, το ξέρω αλλά, κατά βάθος, είναι κάτι γαργαλιστικό. Ε...εκνευριστικά σου αρέσει. Είναι αυτό που σε φέρνει σε μένα. Θα τα βάλεις μαζί μου, όμως, αργότερα, που "όλα εύκολα τα βρίσκω!"
Δε με χρειαζόσουν αν επρόκειτο γι' αυτό. Δυο συμβουλές, πολύ γενικές...οδηγίες κατά βάθος λογικές. Η οπτική μου και η δική σου: τόσο όμοιες, τόσο κοινές. Έτσι σκέφτεται όλος ο κόσμος, λες.
"Ίδιοι είμαστε τελικά!!! Τίποτα δε μας χωρίζει..."
Ακριβώς! Τίποτα...Μονάχα το τραπεζάκι, εκεί στη μέση.