Το καλοκαίρι (Ανάμνησις)

Πινέλλι Τόνυ (Pinelli Tony), Φλωρεντία 1938. Ο πιο επιτυχημένος ξένος τραγουδιστής ελαφράς μουσικής που εμφανίστηκε στην Ελλάδα. Μετά από περιπλάνηση σε διάφορες χώρες, κατέληξε περί τα μέσα της δεκαετίας του 1960 στην Αθήνα και το 1966 τραγούδησε την «Ανάμνηση» του Βαγγέλη Πιτσιλαδή, κατακτώντας την κορυφή της δημοτικότητας. Ερμήνευσε και άλλα γνωστά τραγούδια σε δίσκους 45 στροφών: «΄Εφυγες», «Βρέχει ο Θεός», «Σήλια», «Η Πέτρα», «Κάθε πρωινό», «California dreamin», «Rrima c' eri piu», «Katy», «Who 'll be the next in line», κ.λπ. Συνοδεύτηκε επίσης από τους «Storks». Στα τέλη του 1971 πήγε στην Αμερική. Επέστρεψε στην Ελλάδα περί τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και έδωσε μια σειρά συναυλιών στην Αθήνα και τη Θεσ/νίκη. Τότε δισκογράφησε τα πρώτα τραγούδια του Αλέξη Παπαδημητρίου, κ.ά. Τελικά αποτραβήχτηκε στην Καλιφόρνια και σήμερα εξάσκεί το επάγγελμα του εμπόρου ταχύπλοων σκαφών. Στους LP δίσκους του: «Τony Pinelli» (1967, ανατυπώθηκε το 1971 και το 1981), «Antio» (1968, ανατυπώθηκε το 1969 και το 1995 σε CD μαζί με τον προηγούμενο δίσκο), «Το καλοκαίρι» (1978). Μετέσχε επίσης στον δίσκο «Χορέψτε, χορέψτε» (1969).

Επεξηγηματικά

Αν ο τρόπος γραφής παραμείνει όπως είναι σήμερα τότε...


Αυτό αναρωτιόμουν ρητορικά σε ένα προηγούμενο ποστ μου. Απ' την άλλη ένας φίλος, σχολιάζοντας ένα ποστ/μικρό διήγημα, ρωτούσε με απορία: "τέλειωσε ή έχει κι άλλο;". Καταλαβαίνω πως αστειευόταν, καθότι χιουμορίστας αλλά θα μπορούσε και να σοβαρολογεί.


Ωραία...Τι σχέση έχουν αυτά τα δυο; Και τι θα πει "ο τρόπος γραφής πρέπει να αλλάξει";  Α, δεν ξέρω. 


Πάντως: 


Φαντάζομαι πως θα έπρεπε να φύγει από τη διαδικασία τής γραφής αυτό που μας κάνει να ρωτάμε αν ένα κείμενο τέλειωσε στο σημείο που το παράτησε ο συγγραφεύς ή "έχει κι άλλο", σαν να πρόκειται για τούρτα ή παστίτσιο. Σαν να είναι ανέκδοτο ή καταιγίδα. Το κείμενο μπορεί να συνεχίζεται για κάποιον (δηλ. να είναι ατελές) ενώ για κάποιον άλλον έχει τελειώσει πριν την προτελευταία παράγραφο. Ο ...καλλιτέχνης πρέπει να μην σκέφτεται καθόλου αν αφήνει μια γεύση ανεκπλήρωτου στον αναγνώστη. Εκτός αν γράφει επί παραγγελία!


Επίσης θα έπρεπε να φύγει μια και καλή αυτή η μάστιγα όλης γενικά τής Τέχνης κι όχι μόνο του γραψίματος: αυτή η φοβία, αυτή η παράνοια πως "με αντιγράφουν", πως "με κλέβουν". Αμέσως, ακόμα και η παραμικρή ομοιότητα συνιστά άτιμη πράξη. Λες κι είναι απίθανο δυο μυαλά, με τους ίδιους προβληματισμούς και την ίδια λογική, να συμπλεύσουν.


Κάποτε ρωτούσαν τους φοιτητές ή τους νέους εκκολαπτόμενους ψυχιάτρους:

"Κατά τη γνώμη σας πώς πάει; 
1. Νομίζω πως με καταδιώκουν/αντιγράφουν και συμπεραίνω από αυτό πως είμαι σπουδαίος;
ή
2. Νομίζω πως είμαι σπουδαίος και συμπεραίνω πως εξ αιτίας αυτού με καταδιώκουν/αντιγράφουν;"


Η απάντηση αποτελούσε ένα στοιχείο για τους ...μύστες αυτούς, αυτή την υπερεκτιμημένη φάρα τών ψυχολόγων κ.λπ. που όλα τα ερμηνεύουν ή, όταν δεν μπορούν να τα ερμηνεύσουν,  σου λένε πως έχεις καλά κρυμμένο το μυστικό τού χαρακτήρα σου.


Τέλος πάντων, πιστεύω πως η Τέχνη πρέπει να αφήσει πίσω της μερικές αμφιθυμίες όπως αυτή που προαναφέραμε:


Αν λες το ίδιο με μένα τότε "με αντιγράφεις"...Αν δεν συμφωνείς με μένα τότε απορρίπτεις την αισθητική μου. Μέση οδός φαίνεται δεν υπάρχει. Η ποίηση επίσης είναι στις μέρες μας μεγάλος μπελάς. Δεν βρίσκεις πια χαρούμενα ποιήματα, ποιήματα ανάτασης, ποιήματα ανακούφισης, αποκάλυψης, λατρείας. Θλίψη - θλίψη - θλίψη. Κάπου κουράζει κι εμένα ακόμα. Φαντάζομαι πόσο δικαίως ένας πρόσχαρος χαρακτήρας θα νιώσει ένα πνίξιμο μετά την ανάγνωση 20 ποιημάτων τού τύπου αυτών που γράφονται σήμερα.


Ούτε καν ένα σκωπτικό ποίημα δεν ακούς πιά. Πού είναι εκείνο, έστω, το " το Μανωλιό τον πήρανε σ' ένα καράβι μούτσο...";




Τέλος ...αλλά μπορεί και να συνεχιστεί.