Αν ο τρόπος γραφής παραμείνει όπως είναι σήμερα τότε...
Αυτό αναρωτιόμουν ρητορικά σε ένα προηγούμενο ποστ μου. Απ' την άλλη ένας φίλος, σχολιάζοντας ένα ποστ/μικρό διήγημα, ρωτούσε με απορία: "τέλειωσε ή έχει κι άλλο;". Καταλαβαίνω πως αστειευόταν, καθότι χιουμορίστας αλλά θα μπορούσε και να σοβαρολογεί.
Ωραία...Τι σχέση έχουν αυτά τα δυο; Και τι θα πει "ο τρόπος γραφής πρέπει να αλλάξει"; Α, δεν ξέρω.
Πάντως:
Φαντάζομαι πως θα έπρεπε να φύγει από τη διαδικασία τής γραφής αυτό που μας κάνει να ρωτάμε αν ένα κείμενο τέλειωσε στο σημείο που το παράτησε ο συγγραφεύς ή "έχει κι άλλο", σαν να πρόκειται για τούρτα ή παστίτσιο. Σαν να είναι ανέκδοτο ή καταιγίδα. Το κείμενο μπορεί να συνεχίζεται για κάποιον (δηλ. να είναι ατελές) ενώ για κάποιον άλλον έχει τελειώσει πριν την προτελευταία παράγραφο. Ο ...καλλιτέχνης πρέπει να μην σκέφτεται καθόλου αν αφήνει μια γεύση ανεκπλήρωτου στον αναγνώστη. Εκτός αν γράφει επί παραγγελία!
Επίσης θα έπρεπε να φύγει μια και καλή αυτή η μάστιγα όλης γενικά τής Τέχνης κι όχι μόνο του γραψίματος: αυτή η φοβία, αυτή η παράνοια πως "με αντιγράφουν", πως "με κλέβουν". Αμέσως, ακόμα και η παραμικρή ομοιότητα συνιστά άτιμη πράξη. Λες κι είναι απίθανο δυο μυαλά, με τους ίδιους προβληματισμούς και την ίδια λογική, να συμπλεύσουν.
Κάποτε ρωτούσαν τους φοιτητές ή τους νέους εκκολαπτόμενους ψυχιάτρους:
"Κατά τη γνώμη σας πώς πάει;
1. Νομίζω πως με καταδιώκουν/αντιγράφουν και συμπεραίνω από αυτό πως είμαι σπουδαίος;
ή
2. Νομίζω πως είμαι σπουδαίος και συμπεραίνω πως εξ αιτίας αυτού με καταδιώκουν/αντιγράφουν;"
Η απάντηση αποτελούσε ένα στοιχείο για τους ...μύστες αυτούς, αυτή την υπερεκτιμημένη φάρα τών ψυχολόγων κ.λπ. που όλα τα ερμηνεύουν ή, όταν δεν μπορούν να τα ερμηνεύσουν, σου λένε πως έχεις καλά κρυμμένο το μυστικό τού χαρακτήρα σου.
Τέλος πάντων, πιστεύω πως η Τέχνη πρέπει να αφήσει πίσω της μερικές αμφιθυμίες όπως αυτή που προαναφέραμε:
Αν λες το ίδιο με μένα τότε "με αντιγράφεις"...Αν δεν συμφωνείς με μένα τότε απορρίπτεις την αισθητική μου. Μέση οδός φαίνεται δεν υπάρχει. Η ποίηση επίσης είναι στις μέρες μας μεγάλος μπελάς. Δεν βρίσκεις πια χαρούμενα ποιήματα, ποιήματα ανάτασης, ποιήματα ανακούφισης, αποκάλυψης, λατρείας. Θλίψη - θλίψη - θλίψη. Κάπου κουράζει κι εμένα ακόμα. Φαντάζομαι πόσο δικαίως ένας πρόσχαρος χαρακτήρας θα νιώσει ένα πνίξιμο μετά την ανάγνωση 20 ποιημάτων τού τύπου αυτών που γράφονται σήμερα.
Ούτε καν ένα σκωπτικό ποίημα δεν ακούς πιά. Πού είναι εκείνο, έστω, το " το Μανωλιό τον πήρανε σ' ένα καράβι μούτσο...";
Τέλος ...αλλά μπορεί και να συνεχιστεί.
9 σχόλια:
Μάλλον η ποίηση στις μέρες μας αντιμετωπίζει μεγάλους μπελάδες! :)
:-]
Σοβαρολογούσα!
Μου έδωσες την εντύπωση(ο τρόπος γραφής σου δηλ.) ότι είχες κι άλλα να μου πεις.
Μου έκοψες τον "οργασμό μου"...δεν "τελείωσα" εγώ, ενώ εσύ το είχες κάνει φαίνεται.
Ας μιλήσουμε σοβαρά περί τέχνης τώρα.
Απλά θα σου θυμίσω την "ηδονή του προποτζή"...στο ανεμολόγιο.
Θυμάσαι τον απίστευτο τύπο με το 123,1123,2132,...τί κράξιμο είχε φάει;
Αυτός τότε το έλεγε αυτό τέχνη!
κρα-κρο-κρι
Ο λόγος που γράφει καθένας απ' τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ είναι και ξεχωριστός. Αυτό δεν τον κάνει καλλιτέχνη, επίτρεψέ μου να πω. Το έργο, αυτό είναι το ζητούμενο. Κάτι που θα λάμψει ή θα ξεχωρίσει ή θα μιλήσει ΄θα εμπνεύσει και τέλος θα μείνει ίσως και ερήμην του δημιουργού του. Παρότι αυτό είναι που θα τον δικαιώσει και θα του συγχωρηθούν έστω και σε υστερότερο χρόνο όλες οι μικρότητες, οι εκκεντρικότητες και δεν ξέρω τι άλλο
Κι επειδή μ' έχει πιάσει φλυαρία πατώ φρένο επαναλαμβάνοντας
το ζητούμενο είναι να παράγονται έργα(κι όχι να νομίζουμε)
Όσο για τη θλίψη της ποίησης
Μα δεν το ξέρεις πως η θλίψη είναι το εύκολο;
Άσε που στην τελική τη χαρά τη ΖΕΙΣ
(οφείλεις τουλάχιστον)
Δεν ξέρω τι να πω...δε βρίσκω πια ούτε νόημα ούτε κανένα ενδιαφέρον σε ό,τι γράφεται σήμερα. Δε διαβάζω πια.
Ναι γιατί πια ...μοιραία...πως να το πω δεν ξέρω... οι ίδιες εκφράσεις παντού... τα ίδια λόγια, τα ίδια νοήματα, το ίδιο λατρευτικό πένθος.
Ε, κάπου το βαριέται η ψυχή σου!
Όμως το ψάξιμο της απόλαυσης στην τέχνη είναι σαράκι
όπως και η ίδια η τέχνη
Κι όποιον τον τρώει το καταλαβαίνει
1)όταν δημιουργείς δεν το κάνεις(δεν πρέπει) για τους άλλους.
2)Αν αξίζει η δημιουργια σου θα το δείξει ο χρόνος.
3)στα παλαιότερά μου η γνώμη των άλλων και ειδικοτερα των ειδικών(το έχει δείξει και αυτό η ζωή πόσους "θαμένους" εκ των υστέρων υμνούν οι λακκέδες της τέχνης.
4)δεν μου αρέσει η κλάψα στην ποίηση (μονότονη,κουραστική και προβλέψιμη)
Γειά μας
Άντε ρε ...τσάγια σ' όλους.
Κάτι τέτοια σάς κινητοποιούν. Καλλιτέχνες!
Κλείστε αυτό το παράθυρο.
Δημοσίευση σχολίου