Συχνάζω σ' αυτόν τον χώρο υπό την έννοια που και ο Γκυ Ντε Μωπασσάν σύχναζε, γιά να γευματίσει, στον τόσο κακόγουστο -κατ' αυτόν- Πύργο τού Άιφφελ. Όπως απάντησε τότε ο Γκυ, προτιμούσε να τρώει το μεσημέρι στο μόνο μέρος τού Παρισιού απ' όπου ο Πύργος δεν ήταν ορατός κι επομένως δεν τον ενοχλούσε: "στο εσωτερικό του, δηλαδή", εξομολογήθηκε.
Υπό αυτήν την έννοια συμμετέχω κι εγώ σε δυσάρεστες για μένα καταστάσεις ...τρυπώνω στο εσωτερικό τους...ελλοχεύω εκεί μέσα, μόνο και μόνο για να μην τις έχω όλη μέρα μπροστά στα μάτια μου. Ίσως ισχύει το ίδιο και για την ξιπασιά, τις παραξενιές και τις υστερίες που έχουν αλώσει και στοιχειώσει το Είναι μου τόσο καιρό.
Έτσι απαλλάχτηκα από το να βλέπω εκνευρισμένος παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε σημεία που δεν μου αφήνουν ελεύθερο οπτικό πεδίο στις στροφές των δρόμων. Έτσι απαλλάχτηκα από το να απαντώ με ευγένεια σε αγενείς ερωτήσεις. Έτσι απαλλάχτηκα από το να δίνω σαφείς απαντήσεις σε αόριστες ερωτήσεις. Κι από πόσα άλλα, που δεν "έπιαναν τόπο" τελικά, απαλλάχτηκα!
Και για όσους σκεφτούν "μα δεν είναι σωστή αυτή η τακτική", θα απαντήσω πως δεν με έπεισαν για το αντίθετο όλοι εκείνοι που συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται, έχοντας στο στόμα τους ένα "απαγορεύεται" για ό,τι διαφορετικό κάνουν οι άλλοι και ένα "ε...και τι έγινε;" όταν εκείνοι φέρονται ανορθόδοξα και απρεπώς.
Μη έχοντας να αποκομίσω τίποτα από την καλή μου συμπεριφορά απέναντι σ' αυτά τα ράκη του αυτοαποκαλούμενου "κοινωνικού ιστού", παρά μόνο μια ναρκισσιστική ικανοποίηση πως είμαι "διαφορετικός", αποφάσισα για μια πιό...αρμονική συμβίωση να επανεκπαιδευθώ για χάρη της "κοινωνικής" μου ένταξης.
Η επιτυχία μου ή μη θα εξαρτηθεί από την ...ικανότητα των "δασκάλων" μου, στους οποίους εμπιστεύομαι τον ήδη ιδιότροπο χαρακτήρα μου. Εκείνον του μεμψίμοιρου κριτή που, πιστεύοντας πως "κι άλλοι είναι σαν αυτόν", αποφαίνεται: "τα ζώα ζουν ανάμεσά μας".