Αυτός ο ενοχλητικός πόνος είχε αρχίσει να παίρνει το πάνω χέρι στην μεταξύ μας σχέση μόνο και μόνο επειδή ήταν δικός μου πόνος. Είμαι ένας pain killer μα μόνο όταν πρόκειται για κάποιο ξένο πόνο. Για τους δικούς μου είμαι ένας αδαής, σκράπας εντελώς. Μπορώ μόνο μικρά πονάκια να εξολοθρεύσω πάνω μου. Ναι, πολλοί λένε πως για τα βάσανα τών άλλων είμαστε -εμείς, οι pain killers- αποτελεσματικοί στο έπακρον αλλά για τα δικά μας, έστω και μικρά βασανάκια, είμαστε εντελώς άχρηστοι. Έτσι είμαστε αναγκασμένοι να απευθυνόμαστε σε άλλους ομοειδείς μας. Μα ούτε αυτοί, πολλές φορές αποδεικνύονται επαρκείς.
Είναι η μόνη λύση τότε να καταφύγουμε σε πιο απαλές μεθόδους: μες την δεδομένη σκληραγωγημένη μας ύπαρξη, θα ψάξουμε κρυφά αυτούς που, με τα απαλά τους χέρια, με ένα άγνωστο σε μας άγγιγμα, μια προσευχή ή ένα από τα τόσα βότανα που εμείς υποτιμητικά πατούμε, θα μας πλησιάσουν στοργικά σαν να πλησιάζουν ένα παιδί και θα αποθέσουν το δικό τους γιατρικό πάνω στο δικό μας πόνο.
Το δικό τους γιατρικό που αργότερα, ψωροϋπερήφανοι, θα καμωθούμε πως ποτέ δεν έχουμε γνωρίσει. Γιατί; Ε...γιατί; Γιατί έτσι εμάθαμε να κάνουμε όλοι οι "μεγάλοι pain killers".