[Ααα, σιγά τώρα... μην μου πεις πως πιστεύεις πραγματικά ότι έχει κάποιο αντίκρυσμα αυτό το κίβδηλο συναίσθημα πως είσαι αγαπητός σε κάποιον ή σε κάποιους. Το νιώθεις, ναι, το ξέρω αλλά είναι μια άμυνα τού Εγώ σου. Η αγάπη τών άλλων είναι σαν τον Θεό. "Υπάρχει" γιατί ...πρέπει να υπάρχει.]
Ο e-φίλος μου με βομβάρδιζε με τέτοια e-mail.
[Ένας κόσμος με τόση αγάπη (όση νομίζουμε πως υπάρχει) δε θα ήταν έτσι, φίλε μου!]
Διέγραφα τα μηνύματά του αφού για καιρό προσπάθησα να τον "γράψω" ή να αντικρούσω τα λεγόμενά του. Μα εκείνος είχε το πάνω χέρι και με έκανε όλο και πιο άσπρο.
[Και τόση πια δίψα για "Ατομική Ελευθερία" τι σού λέει; Εμένα, όλη αυτή η απαίτηση για privacy, για ατομικές ελευθερίες, για "εν οίκω μη εν δήμω", για "το σπίτι μου, το κάστρο μου", για προσωπική ζωή ...δεν ξέρω μα νομίζω πως πολύ λίγη διάθεση έχουμε να είμαστε ενωμένοι.]
Αναγκάστηκα να τον στέλνω στα spam κι εκεί στον πάτο τών σπαμ, χανόταν. Ειρωνικά τού τραγουδούσα "Απόψε κάνεις σπάααμ! Απόψε κάνεις σπάααμ!" Τον κορόιδευα αλλά -κακά τα ψέματα- τα έψαχνα τα μηνύματά του και τα διάβαζα.
Άρχιζα να βλέπω λογικά τα επιχειρήματά του, να τον συμπαθώ, να τον θαυμάζω! Ε, ήρθε κι η στιγμή που άρχισα να πιστεύω πως ο e-φίλος μου νοιάζεται πραγματικά για μένα. Μ' αγαπά αφού με συμβουλεύει...θύμιζα τον Νεμορίνο στο "Ελιξήριον τού έρωτος" (M' ama, si, m' ama...lo veeedo).
Είχε αρχίσει να αυτοαναιρείται τη στιγμή που με είχε πια πείσει πως κανείς δε νοιάζεται για κανέναν.