18 Δεκεμβρίου, 2018

Όχι φάρμακα

Όποτε έλεγα πως "ακούω εδώ και μερικά χρόνια ήχους", όπως είναι φυσικό σχεδόν όλοι ανησυχούσαν και μου πρότειναν να κάνω κάτι... Μην το αφήνεις έτσι... Τώρα που είναι αρχή ακόμη... Πάρε φάρμακα...Όχι, δεν παίρνω, όχι φάρμακα!

-Τώρα που είναι αρχή!
- Μα τι αρχή;... Είναι δυο χρόνια τουλάχιστον.
- Ε!...Βλέπεις; Έχω διαβάσει στο διαδίκτυο πως οι "αθώες" τάχαμ φωνές που στην αρχή απλώς σε βρίζουν ή σου λένε να πας να πνιγείς, αργότερα πληθαίνουν, κάνουν φασαρία, δεν κάθονται καλά, σαν παιδιά σε νηπιαγωγείο, σαν ένα ψιθυριστό και μπάσο "γύρω-γύρω όλοι"!

Ελάχιστοι αδιαφορούσαν που ακούω ήχους και γουρλώνοντας τα μάτια επέμεναν:
- Και τι σου λένε μωρέ;
- Δεν σου λέω...δεν σου λέω...
- Έλα μωρέε...Σου είπαν ποτέ να αυτοκτονήσεις; Ότι είσαι γκέη;
- Μπά!
- Ότι είσαι ο Χριστός...ο Ιαχβέ, ο Νίξον;
- Όχι...κοίταξε...Αυτοί οι ήχοι είναι ένα συνεχές, μεταλλικό, σχεδόν μελωδικό τικ-τακ, αδιάκοπο, απαράλλαχτο και κάπου το έχω ακούσει...
- Πού; Θυμήσου!
- Ήταν μου φαίνεται δυνατό σαν καμπάνα και έβγαινε μέσα από ένα όμορφο Ingersoll.