Θυμάμαι πολύ λίγα, θυμάμαι... πιο πολύ θυμάμαι πως όλοι εδώ και πέντε μέρες ή πέντε χρόνια μού λένε πως πια τίποτα δε θυμάμαι.
Κι όμως θυμάμαι κάτι που 'γινε πριν λίγα χρόνια -δεν πρέπει να 'ναι πάρα πάνω, ε;- ήμουν μια κοπέλα δώδεκα χρόνων όταν γνώρισα τον μπαμπά μας, ένα όμορφο μελαχρινό αγοράκι που με κουνούσε ενώ καθόμουνα στον κήπο ντροπαλή πάνω στην μικρή την κούνια. Προφήτης Ηλίας.Τον γκρέμισαν μετά τον κήπο. Δεν θυμάμαι ποιός. Όλο εκείνο το μέρος έπεσε, άνοιξαν μια τρύπα στη γη κάτι μικρά ανθρωπάκια... σαν παιδάκια, κάνουνε ζημιές και τώρα, όπως κάνανε και τότε. Κάνει μαζί τους κι ο μπαμπάς μας ζημιές, χι χι. Για τον κήπο τότε δεν μπορώ πολλά να θυμηθώ, είμαι χαρούμενη όμως γιατί χτες ξαναζωντάνεψε στα μάτια μου εκείνος ο κήπος. Κάτσανε κάμποση ώρα όσοι γύρισαν, που είχαν φύγει για Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική.
Στην ταράτσα στον Προφήτη Ηλία μαζευόμαστε και από τότε πιά δεν θυμόμαστε καμία έγνοια ή δυστυχία. Κάθε βράδυ έρχεται κάποιος από τα παλιά και δίνει το παρόν. Περνάει, κάθεται λίγο και ύστερα φεύγει. Λέει "Στο πανιδείν". Σημαίνει αυτό πως πάει σε ένα μέρος που το λένε Πανιδίν. Και όλοι το ίδιο λένε. Στο πανιδίν, στο πανιδίν. Μα τόσο ωραίο μέρος είναι; Μήπως πάνε εκεί και από δω περνάνε για μια βόλτα μοναχά;
Απόψε λέει θα 'ρθει κι ο μπαμπάς μας, εκείνο τ' όμορφο αγόρι το μελαχρινό...Να το ρωτήσουμε πού πήγε...πού πήγαν όλοι και αλητεύουν.