Η εργασία μου είναι να κάθομαι πίσω από ένα τζάμι και να παρακολουθώ διαλόγους που σκοπό έχουν να προσδιορίσουν κατά προσέγγισιν την ηλιθιότητα τού εκάστοτε εξεταζομένου. Ενδιαφέρον, ε;
Έτσι, μεταξύ άλλων, ακούω συχνά... ερωτήσεις-παγίδες, οι οποίες μέσα στο ήδη φορτισμένο κλίμα, παγώνουν το "θύμα" ιδίως όταν αυτό είναι σαστισμένο απέναντι στις γυναίκες (κυρίως) εξετάστριες.
"Για πείτε μας ποία η διαφορά πουλιού/αεροπλάνου...ακούω, ακούω, πείτε μαςςς!"
Το πουλί έχει τρίχες ενώ το αεροπλάνο δεν έχει;
"Εξετάζεστε, εεε; Σοβαρότης! Πείτε λοιπόν...είναι πιό βαριά 10 κιλά βαμβάκι ή 10 κιλά τσιμέντο;"
Δύσκολο. Να το κάνουμε 1κιλό και 1κιλό, που ξέρω την απάντηση;
"Έστω...ή μάλλον ένα λεπτό" - ακολουθεί σύσκεψη: "καλέ ισχύει η ερώτηση για το 1 κιλό και για τα 10 κιλά; Για ρώτα κάποιον που ξέρει..."
Αν πέσει 1 κιλό μπαμπάκι στο κεφάλι δεν παθαίνεις τίποτα, ενώ με 1 κιλό ατσάλι σπάει το κεφάλι!
"Επίδειξη εξυπνάδας, εεε; Χιούμορ, εεε;"
Είμαι έξυπνος, είμαι χιούμορ...α-α-α. Συγχωρείστε με, ξέρω πως είμαι ένα καθυστερημένο άτομο...
Αργότερα ο εξεταζόμενος, έχων απαντήσει σε άλλες 20 παρόμοιες ερωτήσεις, σηκώθηκε, απομακρύνθηκε από τους εξεταστάς και ρώτησε:
Συγγνώμη, υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν ποτέ οι απαντήσεις στις ερωτήσεις αυτές; Δεν πιστεύω...Γιατί λοιπόν όλες τις φορές που έχω αξιολογηθεί, μου κάνετε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις;