Σικελικές μνήμες

Αυτή η ηλεκτρική ζωή μου

                                          Σαν άνθρωποι σκεφτικοί, σκυμμένοι ...



Αυτό ήταν...
Από αλλού δεν ξέρω τι φαίνεται αλλά από δω βλέπω ακριβώς αυτό που πάντα ένιωθα στην ατμόσφαιρα. Love is in the air :)...Στην ατμόσφαιρα αλλά και μέσα μου πλέουν κυματίζοντας τα αισθήματα τών άλλων για τους ...άλλους, μέσα σ' αυτήν την πόλη τών Άλλων. Κι όμως δεν πρόκειται για την ώρα τής αλήθειας, των αποκαλυπτηρίων κι άλλα τέτοια δραματικά. Απλά είναι μια ακόμα ώρα που στεκόμαστε μόνοι σαν κεραίες τηλεοράσεων στις ταράτσες. Τα χέρια το ένα μέσα στο άλλο και το κεφάλι σκυμμένο.

Αυτό είναι όμως μόνο το σκηνικό. Ούτε λέξη για το έργο. Για τα γεγονότα μόνο εικασίες μπορεί κανείς να κάνει, να βάλει στο τραπέζι κι άλλα ερωτηματικά. Απορίες, υποψίες και μετά φόβοι. Τι είναι μέσα μου, τι έχω βάλει μέσα μου και τι αποβάλλω; Τι ακούω...τι τραγουδάω; Δεν νιώθω πια τα έντερά μου. Προεκτείνονται στους υπονόμους όπου τα απόνερα δεν μπορούν να τρέξουν. Εκεί κάτω, λέει, φυλάνε συσσωρευτές, μπαταρίες, κοινές μπαταρίες. Τις κρύβουν οι τυμβωρύχοι τής ενέργειας. Κάποτε θα πλουτίσουν από ό,τι απόμεινε στις πεταμένες μπαταρίες.

Δεν υπήρχε στη ζωή αυτής τής πόλης ποτέ χρυσός, ουράνιο, πετρέλαιο. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα κάτι τέτοιο σπίτι μου, στην κατοχή μου. Πάντοτε θυμάμαι πως σχεδόν δε ζούσα όταν κοβόταν το ρεύμα. Στο σπίτι όλοι ψάχναμε αυτές τις τρύπες στον τοίχο και κοιταζόμασταν με αγριάδα, έτοιμοι να αναμετρηθούμε για την κατοχή τους. Έτσι δε νοιάζομαι καθόλου για το τοπίο γύρω μου, για το πώς πήγαν τα πράγματα... ούτε για το περιεχόμενο τού μυαλού μου. Τα βιβλία και τα τραγούδια, την αδράνεια και τη σιωπή μου. Με ενδιέφερε αυτό το ανθρακικό οξύ, το τσίμπημα που προσφέρει στη γλώσσα...Αυτή η ηλεκτρική ζωή μου.