Κοιμάται η γραία η άπορη, από το πρωί ως το βράδυ, στης κατοικίας το πεζούλι. Εκεί ξυπνάει και με παράπονο κοιτάει καθέναν που από το σπίτι εμπρος διαβαίνει.
Ζητιανεύει, μα τίποτα δεν παίρνει κι από το κακό της όλους τους κακολογάει:
"Σκατά στο ντάφο σου, μωρή τσούλα, αλανιάρα...μόνο στις 4 το πρωί ξέρεις να γυρίζεις.
Στο ντάφο να μη λιώνεις, εσύ παλιογυναικωτέ και κει που μπρούμητα να σε θάψουν, κανίβαλοι να περνούν, από πίσω για να σου την ανάψουν..."
Υβρεολόγιο δίχως τέλος, ουτε στιγμή ανακωχής, ποτέ.
Ποτέ...
Είπα πως η γραία έπασχε προφανώς από την νόσον του Τουρέτ.
Οι περαστικοί, παρ' όλα αυτά, πολύ την συνεπάθουν. Κανείς ποτέ δεν τής αντιμίλει. Εντός της οικίας όμως, φεύ!, ζήτημα μέγα εδημιουργήθη.
"Εξευτελίζει η παλιογριά τα σεβαστά μας ήθη."
Ηύρα την γραίαν μιαν πρωίαν, αιμόφυρτον εις το πεζούλι που ήτο η έδρα της, το μετερίζι της κι η πολεμίστρα. Εις έναν κόσμον-οχετόν ανταπέδιδε τα ίσα: εκτόξευε την βρισιάν, την προσβολήν, την περιύβρισιν και την συκοφαντίαν.
Κάποιος από εντός τής κατοικίας, την προηγουμένην νύχταν πιθανόν, καταφύγιον τής επρόσφερεν από την καταιγίδαν. Εκείνη εδέχθη και, πρώτη της φορά μη βρίζουσα, είπεν "Ευχαριστώ!". Βαρύ σφυρί στην κεφαλή της ανεβοκατέβασεν ο δράστης...
Και το αίμα της, ήδη λίαν πρωί, εις το πεζούλι εθεάθη.