Οι αλλαγές δεν είναι πάντα απαραίτητες, συνήθως όμως παρουσιάζονται σαν τέτοιες. Ούτε οι αλλαγές είναι ο δρόμος για τον παράδεισο. Πίσω από κάθε αλλαγή εφευρίσκονται (εκ τών υστέρων) διάφοροι λόγοι για την επικράτησή της. Μερικές φορές παρουσιάζεται η αλλαγή σαν αναπόφευκτο επακόλουθο συγκυριών ή διαπάλης συμφερόντων. Η πάλη τών τάξεων, η αλλαγή τών μέσων παραγωγής, η αλλαγή τού τρόπου μεταφοράς τών προϊόντων είναι δήθεν αυτά που φέρνουν μιαν αλλαγή. Για άλλους, αίτιο είναι η μόλυνση τού περιβάλλοντος, η τρύπα τού όζοντος, το λιώσιμο τών πάγων, μια συναστρία, η οργή τού λαού, το ξεσήκωμα τού κοσμάκη, η αποκτήνωση τού λούμπεν προλεταριάτου, η δυνατότητα έκφρασης τού λούμπεν προλεταριάτου, η οργή τού λούμπεν προλεταριάτου, η αυτοδιάθεση τού προτεκτοράτου ή μια μεγάλη ιδέα κάποιου με το λαμπερό ντοκτορά του.
Το θέμα είναι πως η αλλαγή είναι "πάντα" μια αδήριτη ανάγκη που αφορά όοολο τον κόσμο. Οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων π.χ. ήταν το κάτι που έλειπε από την πλήρη κατοχύρωση τών ίσων δικαιωμάτων. Δεν καταλαβαίνουν όλοι το γιατί. Κι εκεί, σ' αυτές τις αλλαγές...
Εκεί επιλέγονται, για τη διεκπεραίωση, παράξενοι άνθρωποι με μη-απόψεις, που υποστηρίζονται στον τομέα τής προπαγάνδας από άτομα με μη-φάτσες, μη-παρελθόν, με μοναδικό σκοπό αυτήν την αλλαγή. Εύφλεκτοι, καίγονται χωρίς να αφήσουν υπόλειμμα. Μια μέρα κανείς δεν θα μπορεί να βρει ποιοι δούλεψαν για την τάδε αλλαγή. Θα υπάρχει βέβαια η άποψη ότι εφόσον έγινε η αλλαγή, έπρεπε να γίνει. Ας ψάξουμε τα αίτια. Σίγουρα θα τα βρούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου