Από τη φιλία με έναν άνθρωπο διαπιστώνεις πολλές φορές πως σαν αντίπαλος θα ήταν πολύ εύκολος. Τότε σταματά και η φιλία. Καλό θα είναι οι φίλοι σου να μπορούν να είναι και δυνατοί αντίπαλοι.
Εγώ πάλι καθόλου Υπάρχουν άνθρωποι που τους θαυμάζεις τους εκτιμάς αλλά η φιλία προϋποθέτει και άλλα Να μπορεί να σε ΄δεχεται και να σε ανέχεται Το πόσο ικανός αντίπαλος θα ήταν .... εμένα τουλάχιστον δεν με ασφορά
@meril, αν μου επιτρέπεις, υπάρχουν περιπτώσεις που σε δέχονται και σε ανέχονται από αδυναμία, επειδή δηλαδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αρκεί αυτό για να κάνει μια φιλία σημαντική ή χρήσιμη; Πώς να σου δώσει χαρά μια τέτοια σχέση;
Σκέφτομαι τον ισάξιο αντίπαλο περισσότερο σαν ένα άτομο με το οποίο με συνδέει ψυχική συγγένεια, μια προσωπικότητα που δεν με φοβάται και γι' αυτό στέκεται απέναντί μου επί ίσοις όροις, όπως θα έπρεπε να στέκουν αυτοί που ονομάζουμε φίλους μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν βρίσκω πώς μια φιλία μπορεί να παίξει το ρόλο της και να βοηθήσει τα μέρη της να αναπτυχθούν.
αλεξ αυτό είναι άλλο Αλλά αν μιλάμε για φίλους, άτομα δηλ. που θα τους αφεθείς ολοκληρωτικά, η λέξη αντίπαλος δεν νομίζω πως έχει θέση Και Riski λέγοντας αντίπαλος εννοούμε κάποιον που στέκεται απέναντί μας στις ιδέες στη φιλοσοφία στον τρόπο ζωής, σε όλα Μπορεί να τον σέβεσαι αλλά να τον κάνεις φίλο; Εγώ τουλάχιστον όχι
Η αλήθεια είναι ότι εξέλαβα τη λέξη "αντίπαλος", όχι με την έννοια που της δίνουμε στις εχθροπραξίες αλλά με την ποιητικότερη, εννοώντας άλλου είδους μάχες, πνευματικές, ιδεολογικές κλπ. Εκεί με οδήγησε το κείμενο που διάβασα. Σκέφτηκα ότι αν μιλούσε για κλασικούς αντίπαλους δεν θα χρησιμοποιούσε ως πλαίσιο τη φιλία. :))
Η αλήθεια είναι όμως, ότι θέλω πολύ να θαυμάζω τους φίλους μου και αυτό δεν μπορώ να το έχω, αν δεν θα μπορούσαν να είναι άξιοι αντίπαλοί μου, αν χρειαζόταν.
Na αυτή η αντιπαράθεση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καλή συζήτηση εάν ήμαστε και οι δυο-τρεις άξιοι αντίπαλοι (αστειεύομαι αλλά συμφωνώ φυσικά με όσα είπες αγαπητή Riski η όλη παρεξήγηση-διαφωνία έχει να κάνει με το τι εννοεί κανείς ή μάλλον τι ζητά κανείς από τη φιλία και τι σημαίνει αντίπαλος Τους δικούς μας ανθρώπους συνηθίζουμε να τους αγαπούμε αλλά όχι να τους θαυμάζουμε Γιατί όχι όμως; (και μόνο που μας ανέχονται το αξίζουν ή όχι;)
Meril, είναι κάτι σαν σιωπηρή συμφωνία. Μας ανέχονται μεν, αλλά τους ανεχόμαστε κι εμείς. Να γιατί δε χρειάζεται να αλληλοθαυμαζόμαστε. Καλύπτουμε το θέμα διαφορετικά. :)) Οι συγγένειες εξ αίματος είναι πολύ συναισθηματικές (κατά τη γνώμη μου με λάθος τρόπο). Ίσως γι' αυτό τις ξεχωρίζουμε από τις φιλικές. Σε σχέση με αυτό που προσφέρουν, έχουν δυσανάλογα μεγαλύτερες απαιτήσεις από ό,τι οι φιλίες.
10 σχόλια:
Μα, πόσο συμφωνώ..
Εγώ πάλι καθόλου
Υπάρχουν άνθρωποι που τους θαυμάζεις τους εκτιμάς αλλά η φιλία προϋποθέτει και άλλα
Να μπορεί να σε ΄δεχεται και να σε ανέχεται
Το πόσο ικανός αντίπαλος θα ήταν .... εμένα τουλάχιστον δεν με ασφορά
@meril, αν μου επιτρέπεις, υπάρχουν περιπτώσεις που σε δέχονται και σε ανέχονται από αδυναμία, επειδή δηλαδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.
Αρκεί αυτό για να κάνει μια φιλία σημαντική ή χρήσιμη; Πώς να σου δώσει χαρά μια τέτοια σχέση;
Σκέφτομαι τον ισάξιο αντίπαλο περισσότερο σαν ένα άτομο με το οποίο με συνδέει ψυχική συγγένεια, μια προσωπικότητα που δεν με φοβάται και γι' αυτό στέκεται απέναντί μου επί ίσοις όροις, όπως θα έπρεπε να στέκουν αυτοί που ονομάζουμε φίλους μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δεν βρίσκω πώς μια φιλία μπορεί να παίξει το ρόλο της και να βοηθήσει τα μέρη της να αναπτυχθούν.
Ας το θέσουμε αλλιώς και με πιό ανάλαφρο τρόπο: Ένας κακός παίκτης είναι ανιαρός ως αντίπαλος και βάρος ως συμπαίκτης.
αλεξ αυτό είναι άλλο
Αλλά αν μιλάμε για φίλους, άτομα δηλ. που θα τους αφεθείς ολοκληρωτικά, η λέξη αντίπαλος δεν νομίζω πως έχει θέση
Και Riski λέγοντας αντίπαλος
εννοούμε κάποιον που στέκεται απέναντί μας
στις ιδέες στη φιλοσοφία στον τρόπο ζωής, σε όλα
Μπορεί να τον σέβεσαι αλλά να τον κάνεις φίλο; Εγώ τουλάχιστον όχι
Η αλήθεια είναι ότι εξέλαβα τη λέξη "αντίπαλος", όχι με την έννοια που της δίνουμε στις εχθροπραξίες αλλά με την ποιητικότερη, εννοώντας άλλου είδους μάχες, πνευματικές, ιδεολογικές κλπ.
Εκεί με οδήγησε το κείμενο που διάβασα. Σκέφτηκα ότι αν μιλούσε για κλασικούς αντίπαλους δεν θα χρησιμοποιούσε ως πλαίσιο τη φιλία.
:))
Η αλήθεια είναι όμως, ότι θέλω πολύ να θαυμάζω τους φίλους μου και αυτό δεν μπορώ να το έχω, αν δεν θα μπορούσαν να είναι άξιοι αντίπαλοί μου, αν χρειαζόταν.
Na αυτή η αντιπαράθεση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καλή συζήτηση εάν ήμαστε και οι δυο-τρεις άξιοι αντίπαλοι
(αστειεύομαι αλλά συμφωνώ φυσικά με όσα είπες αγαπητή Riski
η όλη παρεξήγηση-διαφωνία έχει να κάνει με το τι εννοεί κανείς ή μάλλον τι ζητά κανείς από τη φιλία και τι σημαίνει αντίπαλος
Τους δικούς μας ανθρώπους συνηθίζουμε να τους αγαπούμε αλλά όχι να τους θαυμάζουμε
Γιατί όχι όμως; (και μόνο που μας ανέχονται το αξίζουν
ή όχι;)
καθόλου "ανώνυμος"
η meril είμαι
τι στο καλό έκανα δεν ξέρω ........
Meril, είναι κάτι σαν σιωπηρή συμφωνία. Μας ανέχονται μεν, αλλά τους ανεχόμαστε κι εμείς. Να γιατί δε χρειάζεται να αλληλοθαυμαζόμαστε. Καλύπτουμε το θέμα διαφορετικά.
:))
Οι συγγένειες εξ αίματος είναι πολύ συναισθηματικές (κατά τη γνώμη μου με λάθος τρόπο). Ίσως γι' αυτό τις ξεχωρίζουμε από τις φιλικές. Σε σχέση με αυτό που προσφέρουν, έχουν δυσανάλογα μεγαλύτερες απαιτήσεις από ό,τι οι φιλίες.
Mιλάμε για φίλους συγγενείς από επιλογή κι όχι εξ αίματος
....................................
καλημέρα Riski
καλημέρα σ' όλους
ευχαριστώ για την κουβέντα
Δημοσίευση σχολίου