Κάποτε είχα ένα φίλο, συμπαίκτη στη σχολική ομάδα του μπάσκετ, με δυο βασανιστικές εμμονές. Η μια ήταν το ύψος του και η άλλη η νοημοσύνη του. Συνήθιζε λοιπόν να ρωτά γνωστούς και φίλους ,μεταξύ των οποίων κι εμένα: «Θα ήταν πολύ καλύτερα για μένα αν μου αφαιρούσαν δέκα πόντους από το I.Q. μου και τους προσέθεταν στο ύψος μου. Συμφωνείς;»
Όταν του απαντούσαμε «ναι» θύμωνε γιατί πίστευε πως τον θεωρούσαμε πολύ κοντό ώστε να πρέπει να θυσιάσει δέκα μονάδες από το Ι.Q. του για να είναι πιο ψηλός.
Όταν του απαντούσαμε «όχι» πάλι θύμωνε γιατί πίστευε πως δεν τον θεωρούσαμε αρκετά ευφυή ώστε να μπορεί να θυσιάσει δέκα μονάδες από το I.Q. του για να είναι πιο ψηλός.
Αυτό ήταν ένα πρόβλημα που έθετε όλο και πιό συχνά,εκτός τόπου και χρόνου. Γινόταν πολύ ενοχλητικός όταν βασανιζόταν από το δίλημμα αυτό.
Μέχρι τη μέρα που ένας άλλος φίλος μας,πολύ ψηλός και ευφυέστατος, σκαρφίστηκε την πιο «πετυχημένη» απάντηση σ αυτό που είχε πια γίνει κάτι σαν γρίφος της Σφίγγας. Θα του απαντούσαμε όλοι πως «Δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα απ όλα αυτά. Υπάρχουν πολύ πιο σπουδαία χαρίσματα και τα διαθέτεις»
Το αποτέλεσμα απογοήτευσε. Ο φίλος μου εξαγριώθηκε τόσο που δεν ξαναμίλησε πια σε κανέναν μας. Ο δυστυχής είχε χτίσει μια εικόνα του εαυτού του γύρω από τα δυο αυτά μεγέθη. Μεγέθη υπεροχής και ανταγωνισμού. Απ όλη την παρέα, τις καλύτερες σχέσεις τελικά διατήρησε μ έναν κοντούλη και αφελή ο οποίος, κάθε φορά που έκανε και σ’ αυτόν την ίδια ερώτηση, του απαντούσε με ένα αφελές και φοβισμένο ύφος: «Πες μου πρώτα ότι αυτό μπορεί πραγματικά να γίνει κι έπειτα θα σου απαντήσω».
Τότε ο...τυραννισμένος έσκαγε ένα χαμόγελο και όλα τέλειωναν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου