Κι έτσι...μετά απο κείνο το βράδυ,εμείς οι δυό δεν ξανασυναντηθήκαμε πιά. Λέω "βράδυ" γιατί συνήθως τότε είναι που ο κόσμος κανει τους απολογισμούς του. Ωχ,ας μην τα παραλέμε,τους λογαριασμούς του, πρεπει να πω.Τότε κλείνει το ταμείο κι από μέσα σου λες :"τι είχα μέχρι χτές;Τι δεν θα'χω από αύριο;"
Μα τι ώρα πήγε; Άργησες απόψε.Και πολύ μάλιστα. Άργησες εκατό-και παραπάνω-μέρες απο τότε,απο εκείνα τα "γειά". Εκείνα τα "γειά"και τα φιλιά,το ένα μετά το άλλο. Απο εκείνο το φιλικό χτύπημα στην πλάτη.Απο εκείνη την ολόκληρη ώρα που χωρίς μια λέξη πέρασε μπροστα σ'εκείνο το φανάρι που έμοιαζε με αργό σφυγμό:πρασινο-κοκκινο.Μετα παλι πρασινο κι ύστερα παλι κοκκινο...
Σφυγμός και χρονομέτρης.Αυστηρός,άτεγκτος και σκληρός.Με την αποφασιστικότητα της ευθείας γραμμής που δεν σου αφήνει ελπίδα επιστροφής,ούτε κάν την υπόσχεση που αφήνουν οι δείκτες ενός ρολογιού,έτσι όπως με τις κυκλικές τους κινήσεις ξαναγυρίζουν στην ίδια θέση,άπειρες φορές μέσα στο χρόνο.
Αυτό το γύρω-γύρω που σου θυμίζει ανεμόμυλο,όταν κατεργάζεται τις μέρες μας αλέθοντας τη θλίψη τους,δίνοντάς μας ψωμι για να τραφούν οι φρούδες μας ελπίδες.
Οπως τα σκέφτομαι όλα αυτά,ξέρεις,ξεχνιέμαι και νομίζω πως απλώς άργησες λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα δέκα λεπτά... κι απόψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου