Η νέα εποχή με χαιρετά αινιγματικά κουνώντας τις κατσαριδένιες κεραίες της.
Τα ποιήματα γερνούν σαν τα παλιά σκακιστικά προβλήματα: μπορεί να θαυμάζεις μερικά από αυτά αλλά οι ειδήμονες λένε πως ακόμα και τα πιό δύσκολα τού "τότε" ωχριούν μπροστά στην πολυπλοκότητα των σημερινών. Φαντάζουν παιδαριώδη κι ένα έξυπνο παιδάκι μπορεί εύκολα να τα λύσει. Αν το σκεφτείς με αυτόν τον τρόπο ίσως τα σκακιστικά προβλήματα που θα απομείνουν στο μέλλον να είναι ελάχιστα έως ότου, στο μακρινό μέλλον, να εκλείψουν παντελώς...
Τα παλιά βαθιά αισθήματα - που κάποτε οδηγούσαν στην υπέρτατη ευτυχία ή στην αβάσταχτη δυστυχία - απλοποιήθηκαν όσον αφορά στο χειρισμό τους. Νοσταλγικά στρέφουμε τα βλέμματά μας προς τους περασμένους χρόνους όταν όλα ήταν απλά για το σημερινό νου. Νοσταλγικά σκεφτόμαστε τις παλιές μας οικογένειες. "Όμορφες εποχές που δεν ξαναγυρίζουν" τις αποκαλούν οι μεν. "Θα έρθουν καλύτερες μέρες" ονειρεύονται οι δε. Όνειρα δια της εις άτοπον απαγωγής. Άσκηση προς επίλυση. Δεδομένα των ασκήσεων: οι επιθυμίες μας,πολλές φορές αντιδιαμετρικά κείμενες σε αυτό που έχουμε σήμερα,έχοντάς το επιδιώξει μανιωδώς και τελικά κατακτήσει. Κι ίσως η όλη προσπάθεια της "προόδου" δεν είναι άλλη παρά ένας τύπος εξέλιξης που θα μας κάνει να ζήσουμε πάλι το παρελθόν,χωρίς όμως τις δυσκολίες του.
Αχ! Το ιδεώδες θα ήταν μια παρελθούσα εποχή χωρίς όμως τους προβληματισμούς της.
Κι η πρόοδος; Οι ανέσεις μας;
Μα αυτή, η πρόοδός μας, θυμάμαι πως κάποιος μεγάλος ποιητής είχε πει πως δεν συνίσταται στην εφεύρεση των αμαξοστοιχιών ούτε στη χρήση της δύναμης του ατμού αλλά στην αργή και σταθερή εξάλειψη των ιχνών τού προπατορικού αμαρτήματος μέσα από τις ψυχές μας. Σαν προπατορικό αμάρτημα,αφήνοντας κατά μέρος τα θρησκευτικά του δημοτικού,εννοούμε τη χωρίς όρια ανθρώπινη απληστία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου