17 Απριλίου, 2014

Η αποσκευή

Ανόητε, που δεν έφευγες...τότε που δίπλα σου περνούσαν, λεωφορεία και φορτηγά σε φάλαγγες. Το ψηλό φωταγωγημένο καράβι σάλπαρε ενώ εσύ σαστισμένος σφιχτά τις βαλίτσες σου κρατούσες. Πόναγε το πόδι σου, όπως και τώρα, έτσι και τότε το 'νιωθες κομμένο.

Ήταν οι φίλοι σου που ήρθαν -και μπράβο τους- να σε χαιρετήσουν εσένα που απέκρυψες επιμελώς, από όλους, το σχέδιο τής φυγής σου. Διαρκώς "απών, συνήθως εκτός Αθηνών", έκρυβες το ακρωτηριασμενο πόδι σου μες την αποσκευή σου. Λαθροφευγάτος, άρον άρον, εδώ όλοι σε ξέρουν ως αρτιμελή.

Νέο ξεκίνημα...σε χώρες όπου "θα συστηθείς" εξαρχής Σακάτης.

Εκεί δεν θα σε περιμένει καμία περιέργεια:

"Πώς έγινε;"

"Τι έπαθες και πότε;"

"Δε μου λες, το πέταξαν το άκρο σου, ξέρεις τι το έχουν κάνει;"

Οπωσδήποτε, είναι βέβαιο, κι εκεί σαν όμοιό τους δε θα σ' έχουν. Θα είσαι κάποιος διαφορετικός, κάποιος ιδιόρρυθμος μα συμπαθής... κάποιος που κρατά κλειστή διαρκώς την μια αποσκευή του.