Κάτι ασύμβατο με την ιδιοσυγκρασία μου απομακρύνθηκε από αυτήν χωρίς να μου προκαλέσει κανένα κλυδωνισμό. Τέτοιοι αποχωρισμοί-αποπομπές πίστευα πως θα άφηναν κάποιο κενό στην κινηματογραφική μου ψυχή...
Ποιος θα το πίστευε πως θα έστελνα στο διάβολο ένα ολόκληρο κομμάτι κινηματογράφου. Το είχα λατρέψει αυτό το κομμάτι.
Ένας ντε Νίρο, ένας Σκορσέζε, ένας Νίκολσον και άλλες πανέμορφες σταρ έφυγαν τόσο αθόρυβα από τα γούστα μου. Στο κάτω κάτω, αυτοί οι άλλοτε αλκοολικοί, άλλοτε κοκάκιες, άλλοτε πέτρες σκανδάλων, που ήθελαν κιόλας να εκφέρουν γνώμη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικά ζητήματα, θέματα ισότητας κ.λπ. ζούσαν μια ανερμάτιστη ζωή μέσα στα σκάνδαλα, στις ψυχικές τους ατέλειες και τον εύθραυστο ναρκισσισμό τους.
Αντίο , κύριοι...Να ούτε φίλους μου έρχεται να σας πω.
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ευρωπαίοι ηθοποιοί και άνθρωποι της τέχνης.