19 Ιανουαρίου, 2016

Jazz



Ένα μουσικό κομμάτι παιγμένο ανορθόδοξα, sui generis ή και παράφωνα, πολλοί το αποκαλούν "jazz". Αλλά ας μην περιοριστούμε μόνο στη μουσική. Ας δούμε όλη τη ζωή σαν μουσική, όπου τα πράγματα "παίζονται" πάντα στον ίδιο το σκοπό πάνω στον οποίο, προφανώς, μερικοί από μας επιμένουν ν' αυτοσχεδιάζουν:

Jazz λοιπόν, στην πιο αδρή μορφή της, είναι η καλημέρα που λες σε κάποιον που δε γουστάρεις και η καληνύχτα που δεν μπορείς να πεις σε κάποιον που γουστάρεις.

Είναι η ζαλάδα και η βαρεμάρα που προκαλείς μιλώντας σε κάποιον που σε θεωρεί μίζερο και κολλημένο -κι έτσι χαμένο από χέρι- ενώ αυτός έχει... κερδίσει στη ζωή.

Είναι η ζεστή βροχή πάνω στο κοντομάνικο πουκάμισό σου όταν απ' την κουφόβραση έχεις απηυδίσει και χαίρεσαι που γίνεσαι μούσκεμα. Το ίδιο είναι η γόπα που ρίχνεις στο άδειο μπουκάλι της μπίρας κάτω στο πάτωμα.
 
Είναι να περπατάς μέσα στη νύχτα και βλέποντας πόσο λίγη αστυνόμευση υπάρχει, να συμπεραίνεις ότι είναι πανεύκολη δουλειά μιά ληστεία, ένας εμπρησμός ή μιά ένοπλη επανάσταση.

Είναι απ' το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα να τη βγάζεις ανάμεσα στο παράθυρο και την κουρτίνα, ανάμεσα στη μεγαλομανία και την αυτολύπηση, τη μοναξιά και τους φίλους που δεν λένε πιά τίποτα καινούργιο.

Είναι ο φυλακόβιος αράπης που δεν του έδωσες τίποτα και όμως σου λέει:"nobody here gives a shit, man... but I see it in your eyes-you do give a shit!"

Jazz είναι η ελεγχόμενη ψύχωση που κουβαλάς. Σου δίνει ευφράδεια, λέξεις κομμένες στην παραλήγουσα...έτσι κι αλλιώς η λήγουσα -ωχ μωρέ- εννοείται. Κι όταν οι λέξεις έχουν ειπωθεί πολλές φορές δεν τις ξαναλές και τότε κάνεις το scat: bah-ba-ba-ba-du-zad-ba-baah, σαν τον Louis Armstrong.

Είναι να μετράς την ηλικία σου σε περιστροφές γύρω από τον ήλιο και σε "μπλέ" φεγγάρια με τις φευγαλέες αντανακλάσεις σε ποταμίσια χλιαρά νερά. Στις όχθες κάποιοι αυτοσχεδιάζουν: Μία μπάντα μουσικών φτιαγμένη από κόκκινη σερπαντίνα που ο αέρας διαλύει σιγά-σιγά, μετά το τέλος του πανηγυριού στην κεντρική πλατεία.

Ω! Παρασύρθηκα. Μιλώντας μόνος μου ξέχασα εσένα...
Κι εσύ που τώρα πάλι θα ρωτήσεις "Μα τι στο καλό είναι πιά αυτή η μουσική;" κι εγώ που έτοιμος είμαι να αρχίσω από την αρχή τα παραδείγματα που δε θα σε οδηγήσουν πουθενά, πίστεψέ με, κι εμείς είμαστε jazz.