Μου έδειξε υπομονετικά την έπαυλη, σε κάθε της άκρη και γωνία και με παρότρυνε ευγενικά να την αποκτήσω. Όπως έλεγε, μεγάλη ιστορία και φήμη την συνόδευε και θα ήταν τιμή για μένα να περνώ τις ώρες μου εκεί κοιτώντας την θέα ή και τους τοίχους, με διάθεση για ενόραση και προσοχή στις λεπτομέρειες των πινάκων. Η περιπλάνησή μου ανάμεσα στα έπιπλα και δίπλα από τα παράθυρα, το κάθισμα κοντά στο πιάνο (- Μα δεν ξέρω να παίζω! - Mais , ΘΑ μάθετε...διάβασα τα χείλη της) θα μου γέμιζαν τις ώρες.
Μια αντίφαση που άργησα να εντοπίσω πάνω της ήταν ότι παρόλο που η προς πώληση οικία βρισκόταν 15 χλμ από την Τρίπολη και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, εκείνη φορούσε καλοκαιρινά ρούχα και μιλούσε με ανυπόφορη κρητική προφορά που γινόταν όλο και πιό έντονη ιδίως τις 5-6 φορές που μίλησε στο τηλέφωνο που βρισκόταν στο βάθος ενός διαδρόμου κοντά στην κουζίνα. Το αυτί μου έπιασε φράσεις τού τύπου "Έτσι είναι εμάς τα χούγια μας κάμποσες φορές.
Αφού πέρασαν μια ή δυο ώρες που αναλώθηκαν σε περιγραφές του ακινήτου αλλά και επικλήσεις σε μια -δεν κατάλαβα ποιά- υποχρέωσή μου να το αποκτήσω και να το διατηρώ ως έχει, η περίεργη μεσίτρια δέχτηκε ακόμα ένα τηλεφώνημα και αποχώρησε, δίνοντάς μου "το ελεύθερο" να "ζήσω" για λίγες μέρες το σπίτι πριν πάρω την τελική απόφαση. Πρόσθεσε μάλιστα με ένα μελιστάλακτο ύφος: Να έχετε και εσεις το χρόνο σας...μην σας αδικήσουμε και εσείς να μην αδικήσετε το σπίτι. Τις τελευταίες λέξεις τις είπε χαϊδεύοντας ένα μεγάλο τραπέζι στην μέση του σαλονιού. Έπειτα πήρε το χέρι μου και το έσυρε πάνω στο τραπέζι, θυμίζοντάς μου τις σεάνς που βλέπουμε στον κινηματογράφο.
Όταν έφυγε πήγα στο παράθυρο να την περιεργαστώ από πίσω (το lato B της, που λενε οι Ιταλοί) χωρίς εκείνη να το γνωρίζει και θαύμασα την άνεσή της να προχωρά με τόσο ελαφρά ρούχα στο χιονισμένο τοπίο. Προσεξα πως δεν επιβιβάστηκε σε αυτοκίνητο. Το μόνο που υπήρχε, πενήντα μέτρα από το σπίτι, ήταν το δικό μου. Εκείνη χάθηκε πίσω από λίγα δέντρα, ξαναφάνηκε και χάθηκε οριστικά.
Την επόμενη μέρα, μετά από πολλές ώρες στο κρεββάτι, τακτοποίησα μερικά απαραίτητα αντικείμενα ενώ ταυτόχρονα ψαχούλευα συρτάρια και ντουλάπια δοκιμάζοντας τις ηλεκτρικές συσκευές που έβρισκα. Συγκέντρωσα στο σαλόνι την τηλεόραση, την καφετιέρα, έναν καναπέ, κουβέρτες και ένα θερμαντικό σώμα. Αργότερα διαπίστωσα πως η τηλεόραση δεν είχε λήψη. Έσυρα το τηλέφωνο κοντά μου γιατί ο διάδρομος ήταν σκοτεινός και βαρέθηκα να ψάξω λάμπες. Οι ντουλάπες περιείχαν κυρίως βιβλία σαν αυτά που αγοράζουμε από τα παλαιοπωλεία (τσελεμεντέδες, αναγνωστικά), παλιά ρούχα, φακέλους, βιντεοκασσέττες, σκουπόξυλα, σφουγγάρια και άλλα.
Ανάμεσα στις βιντεοκασσέτττες έψαξα για κάτι ενδιαφέρον. Σταμάτησα σε μια από αυτές επειδή οι άλλες είχαν τίτλους αδιάφορους, γραμμένους σε αυτοκόλλητα. Πάνω στην συγκεκριμένη ήταν γραμμένο "Αποδέχομαι το σπίτι μου". Μάλιστα σχημάτισα άσχημη εντύπωση γιατί ήταν γραμμένο "αποδέχομε". Έβαλα την κασσέττα για να δω τι μπορούσε να σημαίνει ο τίτλος.
Από τα πρώτα καρέ κάποιος κακοποιούσε τους τοίχους χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο σφυρί, με κινήσεις αργές, χωρίς θυμό αλλά και χωρίς να διαφαίνεται ένας σκοπός στην προσπάθειά του. Δεν ήθελε να κατεδαφισει τους τοίχους φυσικά, δεν φαινόταν οργισμένος, ίσα ισα έδειχνε πολύ κουρασμένος, οι κινήσεις του αργές και δεν φορούσε τα κλασσικά πρόχειρα ρούχα όπως όλοι όσοι πρόκειται να ασχοληθούν με μαστορέματα/μερεμέτια και άλλες συγκαλυμένες καταστροφές. Αυτός ήταν γυμνός, θεόγυμνος!
Η κασσέττα δεν είχε τελειωμό και το μονότονο σφυροκόπημα του γυμνού μού έφερε ύπνο σαν να με νάρκωσε. Ξύπνησα πολύ αργότερα, γύρω στις 2πμ, έχοντας δει ένα μακρόσυρτο όνειρο το οποίο περιείχε κομμάτια από την παρουσίαση της νεαρής μεσίτριας με τη διαφορά ότι στο όνειρο εμφανιζοταν πολύ νεότερη και μόνο η προφορά της παρέμενε η ίδια. Η βιντεοκασσέττα είχε τελειώσει την ώρα που κοιμόμουν και θέλοντας να σιγουρευτώ για τυχόν άλλο περιεχόμενο, γύρισα την ταινία περίπου μία ώρα πίσω.
Πίνοντας τον καφέ μου νυχτιάτικα έβαλα πάλι το βίντεο να παίζει. Αυτή τη φορά παρατήρησα πως παρ' ότι ο γυμνός άντρας για λίγα λεπτά σταματούσε να κοπανάει, συνέχιζε να ακούγεται σε μικρότερη ένταση ένας άλλος θόρυβος παρόμοιος με τον κυρίως θόρυβο. Όπως κάθε περίεργος που σέβεται τον εαυτό του αναρωτήθηκα ποιός είχε κάνει εκείνη την βιντεοσκόπηση, αλλάζοντας κάθε τόσο την γωνία λήψεως και ζουμάροντας σε κάποια αντικείμενα.
Έκανα μια προσπάθεια να εμβαθύνω στην υπόθεση και στράφηκα προς τους πίνακες. Κάτω από τους πίνακες βρήκα ένονα σημάδια κακοποίησης των τοίχων, σχεδόν όλων. Αυτό με ανάγκασε να τηλεφωνήσω στην μεσίτρια για να την ενημερώσω και κυρίως για να αποδομήσω (που λένε) όλη αυτή την ιστορία περί του υπέροχου σπιτιού. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή τη φορά θα την αναγκάσω να έρθει και θα είμαι πιο παρατηρητικός όσον αφορά το παρουσιαστικό της. Τήρησα την υπόσχεσή μου.
Όσον αφορά εμένα, ένα λουκ Γκουίνεθ Πάλτροου θα μπορούσε μόνο να αποσκοπεί (και να πετύχει πολύ εύκολα) στο να αποσπάσει την προσοχή και να χειριστεί κάποιον. Ετσι και έγινε, προσπέρασε το περιεχόμενο του βίντεο, το οποίο εγώ προσπάθησα να εργαλειοποιήσω (που λένε) ώστε να πετύχω καλύτερη τιμή. "Ήταν σε άλλο κτίριο αυτό που είδατε, εδώ οι τοίχοι είναι περιποιημένοι...πώς είναι δυνατόν κάποιος να τους κακοποιούσε με αυτόν τον τρόπο;"
-Θα σας έδειχνα το βίντεο αλλά ο άνθρωπος που εμφανίζεται εκεί μέσα είναι γυμνός με τα γεννητικά του όργανα σε θέα και ίσως να σκανδαλιζόσασταν.
Θα μου άρεσε να έδειχνε κάποια αμηχανία αλλά εκείνη περιεργάστηκε δήθεν την κασσέττα, διάβασε την ετικέττα της και μου την επέστρεψε. Γύρισε την πλάτη της προς εμένα και κοιτώντας από το παράθυρο, μετά από λεπτά σιωπής, παραδέχτηκε πως η ταινία γυρίστηκε μέσα στην κατοικία εκείνη.
Με το αθώο ύφος της άρχισε μια σύντομη εξομολόγηση:
-Ο άνδρας αυτός και εγώ υπήρξαμε εραστές επί σειρά μηνών καί...Ξέρετε, μετά κάθε συνεύρεσή μας, ένιωθα πως είχε τόση ένταση μέσα του που δεν την είχε εξωτερικεύσει κατά την πράξη και εύρισκε διέξοδο σ'αυτήν τη συμπεριφορά. Γυμνός όπως ήταν -το είδατε και σεις- άρπαζε ένα σφυρί και ξεσπούσε πάνω στους τοίχους. Εγώ τον είχα βιντεοσκοπήσει γιατί ο ίδιος δεν θυμόταν τίποτε μετά, παρόλο που μερικές φορές είχε προκαλέσει σημαντικές φθορές γύρω του. Έτσι πείστηκε, με όχι μικρές συνέπειες στην ψυχική του υγεία και αυτοεκτίμηση.
-Έμοιαζε να έκανε θόρυβο για να βρει την ευκαιρία να ουρλιάξει χωρίς να κινδυνεύει να ακουστεί; Και, αν επιτρέπετε, είχαν κάτι ιδιαίτερο οι συνευρέσεις σας; Εννοώ κάτι τόσο απαράδεκτο για εκείνον που να ήθελε να τις ματαιώσει...αυτή τη διαδικασία του undone, αν έχετε ακουστά.
-Την έχω ακουστά...Συνέβαινε αυτό στον πρώην σύζυγό μου, ο οποίος έβρισκε ακόμα και τις πιο απλές επαφές σαν βρώμικες, σαν βάρος στην συνείδησή του. Κληρονόμησα το ακίνητο από εκείνον. Αλλά αυτός ό,τι και αν έκανε έμοιαζε να έχει στην ψυχή του ένα αβάσταχτο βάρος. Ήταν ο ιδιοκτήτης της βίλλας αυτής. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια "ομαλής" ζωής βρέθηκε νεκρός σκεπασμένος από χιόνι, λίγα χιλιόμετρα από εδώ. Όμως όσον αφορά τον σύντροφό μου, είμαι σίγουρη πως ήθελε να εκτονώσει κάποια ενέργεια
-Εξηγείστε μου κάτι. Ακούγεται στην ταινία θόρυβος από χτυπήματα στον τοίχο ακόμα και τις στιγμές που ο εραστής σας σταματά το σφυροκόπημα. Ακούγεται καθαρά ένα δεύτερο σφυροκόπημα. Υπήρχε κι άλλος άνθρωπος στο σπίτι;
-Όχι ακριβώς, αλλά...μερικές φορές ζητούσε και από εμένα να χτυπώ τους τοίχους. Χρειαζόταν βοήθεια, έλεγε. Έπρεπε, για να μας αποδεχτεί το σπίτι μας (γιατί ένιωθε πως το σπίτι τον απόδιωχνε), να το τιθασσεύσουμε πρώτα, να το δαμάσουμε... κι έπρεπε να συμμετέχουμε και οι δυο σε αυτό το τελετουργικό.
- "Αποδέξου το σπίτι σου για να σε αποδεχτεί και αυτό" σαν να λέμε, δηλαδή!
- Φαίνεται κάτι πολύπλοκο αλλά δεν είναι. Αποδέξου το σπίτι σου για να σε αποδεχτεί το σπίτι σου. Γιατί να μην σε αποδεχτεί πρώτα εκείνο, μεταφορικά μιλώντας; Τελικά ο σύντροφός μου δεν στάθηκε ικανός να τον δεχτεί το σπίτι γι' αυτό και μετακόμισε στα Ιωάννινα, χωρίς να ξαναδώσει σημεία ζωής. Έτσι, προτίμησα να πουλήσω την κατοικία ή να την χρησιμοποιήσω προς ενοικίαση. Και τότε εμφανιστήκατε εσείς. Εσείς τι λέτε; Θα το αποδεχτείτε το σπίτι αυτό; Χωρίς όμως τόση κακία, χωρίς να τού φορτώσετε τόσα φταιξίματα, τόσες δεισιδαιμονίες, και προ πάντων χωρίς να σκαλίσετε άλλο την ιστορία του. Αφήστε τα σημάδια πίσω από τα κάδρα, μην ψάχνετε άλλο για ταινίες, βάλτε όλα τα πράγματα όπως τα βρήκατε και όλα θα πάνε μια χαρά. Τι λέτε;
-Νομίζω πως ναι...πλήττω εύκολα, σαν χαρακτήρας, αλλά προς Θεού, νομίζω πως μπορώ να ζήσω και χωρίς μυστήρια.