23 Δεκεμβρίου, 2011

Το μισό "βραβείο"



"Τα απομεινάρια μιας μέρας". Ενδιαφέρον βιβλίο πρέπει να είναι, σκέφτηκα. Κάζουο Ισίγκουρο, ο συγγραφέας. Τα Γιαπωνέζικα προϊόντα τα αντιπαθώ όλα: αυτοκίνητα, κινηματογραφικά έργα, κλιματιστικά. Εκτός από τα SEIKO. Αλλά να, "Τα απομεινάρια μιας μέρας"...

Μα δεν εννοούσε τα απορρίμματα μιας μέρας, τα σκουπίδια δηλαδή. Δεν έλεγε γι' αυτές τις σακούλες που βγάζουμε στο μπαλκόνι κι όταν βραδιάσει τις πετάμε στον κάδο τών απορριμμάτων. Για βιώματα μιλούσε ο συγγραφέας.

Το βιβλίο μού άρεσε λιγότερο κι από ένα Τογιότα Στάρλετ. Γιαπωνέζικο διήγημα γραμμένο (όχι μεταφρασμένο) στην Αγγλική. Άχρωμο, άοσμο. Αλλά ο τίτλος ...Πόσα αριστουργήματα δεν άντλησαν την αίγλη τους από τον τίτλο τους;

Ο τίτλος είναι ένα φοβερό δόλωμα. Μπορεί να χαντακώσει ένα βιβλίο (π.χ. ο Ηλίθιος), να εξυψώσει ένα άλλο (π.χ. ο Μεγάλος Ύπνος). Μπορεί πολύ μεγάλο ρόλο να παίξει ένας τίτλος. Προσωπικά μου αρέσει ο τίτλος (δυο ή τρεις το πολύ λέξεις) να είναι παρμένος μέσα από το κείμενο. Κι αν το κείμενο δεν διαθέτει δελεαστικές λέξεις, τότε πρέπει να τις σκαρφιστείς.

Και τότε πάλι όμως, τις λέξεις που σκαρφίστηκες για τίτλο, χώσε τις κάπου μέσα στο κείμενο. Το μισό "βραβείο" ο τίτλος το παίρνει!