25 Δεκεμβρίου, 2011

Αυτοχ....

Μέρες που είναι... τι χειρότερο, τι πιο θλιβερό από μια αυτοκτονία μπορεί να ακούσει κανείς; Τι το χειρότερο μπορεί να συμβεί από το να μάθεις για κάποιον που έβαλε τέλος στη ζωή του; Ακόμα και να μη λυπηθείς το συνάνθρωπό σου, θα σε φάει η περιέργεια για το "πώς", το "γιατί" έγινε αυτό που έγινε.

Η εμπειρία λέει πως για την αυτοκτονία δεν πρέπει κανείς να μιλάει. Γι' αυτό ίσως είναι καλύτερα η ανάγνωση να σταματήσει εδώ. Mα γιατί, τι είναι; Μικρόβιο είναι και θα κολλήσουμε αυτοκτονίτιδα; Όχι αλλά είναι σίγουρο πως ακόμα κι αν (απλά) προσποιείσαι τον αυτοκαταστροφικό τύπο, ακόμα και τότε έχεις περάσει τη γραμμή, έχεις κάνει ένα βήμα προς την αυτοχειρία.

Δεν χρειάζεται κατ' ανάγκην να ερωτοτροπείς με την αυτοκαταστροφή. Θυμάμαι κάποιον ο οποίος ποτέ δεν είχε κατανοήσει τους (οιουδήποτε είδους) αυτόχειρες. Μάλιστα θεωρούσε δειλούς τους ανθρώπους που προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις. Ο άνθρωπος αυτός έφυγε με τον ίδιο τρόπο τον οποίο απαξίωνε.

Ο Γκαίτε, με τον Βερθέρο και τους καημούς του, δημιούργησε ένα κύμα αυτοκτονιών μεταξύ τών αναγνωστών του στην Ευρώπη. Ένα κύμα αυτοκτονιών για ερωτικούς λόγους, μάλιστα. Η ροκ κουλτούρα έφερε στη μόδα την αυτοκτονία με πρώτους διδάξαντες τους αείμνηστους πατριάρχες της. Το "κενό" είπαν οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Η φύση τής ζωής, οι κενές σχέσεις, ο εχθρικός κόσμος, η ανέχεια, είναι όλοι καλοί λόγοι για να "την κάνεις", δε λέω όχι.

Όμως, πάνω απ' όλα, μη μιλάμε γι' αυτήν, μην την περιγράφουμε. Όλες οι περί αυτήν συζητήσεις τρυπώνουν στο μυαλό σου και κατασκηνώνουν εκεί. Σε μια στιγμή έντασης θα ενεργοποιηθούν και ίσως προκαλέσουν μια κίνηση που υπό άλλες συνθήκες δεν θα γινόταν πράξη. Σεβασμός σ' αυτή την πράξη: αν είναι να γίνει θα γίνει. Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνεται θέμα συζήτησης.

Κανείς πια να μην αναφέρεται ούτε καν στη λέξη "Αυτοχ....".


Ti sento