23 Ιανουαρίου, 2010

Ιταλικά μάτια

Ιταλικά μάτια...
Κλαίτε στη Μεγάλη Ελλάδα
και τα κρεβάτια πλάι έχετε στην Αίτνα.
Λάβα στα στάχια, στάχτες στά δάκρυα.
Ξυπνήσατε: Η γη πώς σειέται! Σήμερα πιό πολύ από χτες...

Κι εσύ θα φύγεις...κι εσύ; Μας αφήνεις;
Όχι. Δεν φεύγεις έτσι εύκολα από δω!
Φοβάσαι πώς θα την ξεχάσεις εκείνη των δακρύων τη δικαιολογία:
"Σηκώθηκαν σκόνες από τα κάρα" που παλιά πλοιάρια σου θυμίζουν
γεμάτα από βαλίτσες δήθεν ξεχασμένες στο λιμάνι.

Κι όμως μετά από λίγους μήνες λες κι άλλαξες πυξίδα...Τώρα φεύγεις!

Ιταλικά μάτια...
Καθώς τα βλέπεις ν' ανοιγοκλείνουν αγναντεύοντας την Αδριατική
θυμάσαι την Sofia Loren.
Κάθε που χτύπαγε η καμπάνα απ' το μεγάλο ρολόι στην Μεσσίνα
ένοχος ήξερες το πλοίο πως θα σαλπάρει.
Γεμάτο επιβάτες με συνάλλαγμα λαθραίο μέσα στις τσέπες τις ραμμένες.
Κοχύλια κι άμμος στο κουτάκι, ποτέ να μην ξεχάσεις την πατρίδα!
Τα δάκρυα του Πατέρα Αφέντη στις χούφτες σου σφιχτά τώρα κρατάς.

Α!Τις ξεχασμένες-που λέγαμε- αποσκευές
μην λησμονήσεις να αναζητήσεις
Υπομονετικός μα  και αλαζόνας θα περιμένει ο θάνατός σου στην πατρίδα.

Χμμμ...

Ο σύμμαχος του εχθρού μου είναι κι αυτός εχθρός μου.
Ο σύμμαχος του φίλου μου δεν είναι απαραίτητα και δικός μου σύμμαχος.

The wind cries Mary



After all the jacks are in their boxes
And the clowns have all gone to bed
You can hear happiness staggering on down the street
Footprints dressed in red
And the wind whispers Mary

A broom is drearily sweeping
Up the broken pieces of yesterday’s life
Somewhere a queen is weeping
Somewhere a king has no wife
And the wind, it cries Mary


The traffic lights they turn up blue tomorrow
And shine their emptiness down on my bed
The tiny island sags downstream
‘Cause the life that lived is, is dead
And the wind screams Mary

Will the wind ever remember
The names it has blown in the past
And with his crutch, it’s old age, and it's wisdom
It whispers no, this will be the last
And the wind cries Mary