31 Δεκεμβρίου, 2013

Γάλα σε σκόνη



Περπατάω αργά τα βράδια, αφήνοντας πίσω μου τις φωνές τής γκρίνιας μες τα σπίτια. Προχωρώ στους λευκούς κήπους. Τα κλαδιά τών δέντρων μοιάζουν να υπέφεραν χρόνια ολόκληρα λυγισμένα, δεμένα από αόρατο νήμα. Τινάζονται τώρα καθώς τα αγγίζω, με ραντίζουν χρώμα χιονιού, γάλα σε σκόνη. Όλα ολόγυρα γίνονται λευκά σαν εμένα. Το σκοτάδι μπροστά με προσκαλεί, πάλλεται ντροπαλά γεμάτο διάθεση υποδοχής. Να σωπαίνεις έχει νόημα μόνο όταν έχεις κάτι να πεις και δεν το λες. Τα υπόλοιπα είναι για μετά την Άνοιξη, όταν τα λόγια ξοδεύονται...Τότε που μέσα στο κεφάλι σου γυρίζουν οι εμμονές κι οι ψυχαναγκασμοί. Το χτύπημα τής γλώσσας πάνω στα δόντια αρχίζει πάλι. Μα εκείνο δεν είναι ακόμα σιωπή, δεν είναι βουβαμάρα. Μοιάζει πιο πολύ με απουσία πλήρη.