Tac...!

 

Φύλλα τσίγκου

 Κρατήσου στη θέση σου... Ισορρόπησε!

Μείνε ακίνητος, όρθιος πάνω στο ψηλό σκαμνί ή στην ακμή τού ξυραφιού

Μέχρι ν' ακουστεί το ρολλάρισμα τών τυμπάνων μην κινείσαι, μην αφήνεσαι, τίποτε δεν έχει κριθεί ακόμα και είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Η ώρα σου θα ανατείλει:

Όταν ακουστεί εκείνος ο θόρυβος που κάνει το χαλάζι πέφτοντας πάνω στην τσίγκινη οροφή με διαβολεμένα γρήγορο ρυθμό, όταν τραβήξεις τη θαλασσιά κουρτίνα να δεις τι κάνει θόρυβο και πίσω της φανεί (ακόμα κι εκεί) άλλος γκρίζος τσίγκος

Όταν θα γκρεμίζεται αυτός ο κόσμος, εσύ θα πρέπει -συνεπής- να κοροϊδέψεις τον εαυτό σου. Θα του ορκιστείς πως όλα είναι ένας υποκειμενικός, δικός σου προσωπικός πανικός. Όλα, όσα  δήθεν μεγαλοπρεπώς καταρρέουν γύρω σου, δεν είναι παρά φύλλα τσίγκου.

Πακέτα

Σε πακέτα τσιγάρων και φαρμάκων έγραψαν ονόματα

Σταματόπουλος, Ταμπακάκης, Γεωργίου

Ώρες συναντήσεων, υπενθυμίσεις για ευχές σε φίλους και εορτάζοντες

Δημήτριος, Παναγιώτης, Άννα

Σημαντικές ημερομηνίες, ορόσημα βιολογικά μηνιαία

Ημέρες ωορηξίας, Τ.Ε.Ρ. , αντιψυχωτικά ενέσιμα

Μα κάποτε τελειώνουν τα τσιγάρα

τα φάρμακα καταναλώνονται

Πετιούνται τα πακέτα κι ό,τι πάνω τους σημειώθηκε

ξε-χάνεται δια παντός

Κάπου είχε σημειωθεί και ένας στίχος που πάρα πολλά έλεγε

Πόνος, χαρά, θλίψη

Λίγα μέτρα

Είδα μια κυρία στην εφημερίδα

κείτονταν νεκρή στο δρόμο

έδειχνε ζωντανά η φωτογραφία

και καθένας μας είχε καταλάβει 

πως όταν έρχεται η  ώρα να πεθάνεις

βγαίνεις αργά από τη μια σκηνή 

και σε μιάν άλλη μπαίνεις

που δεν είναι τόσο διαφορετική

Ανάμεσά τους είναι λίγα μέτρα

που κάποιος αργά τα διανύει

κι άλλος με έναν πήδο βιαστικός

Εγώ θα έμενα στη μέση σκεπτικός

πολλή σκέψη, φόβος και δειλία

Ήθελα να ακρωτηρίαζα το κεφάλι μου

το πνεύμα μου, το μυαλό, το νου μου

Ήθελα και τα πόδια μου να ακρωτηρίαζα

που πεισματικά  σίγουρα θα δειλίαζαν 

να περπατήσουν λίγα μέτρα

Io piango

 

Εκείνο τον θεό

 

Ήθελα να μπορούσα σε σένα να πω

όσο είσαι ακόμα εδώ κοντά μου

αυτά που έλεγα σαν κουτσομπολιό

σ' αγαπημένους που φύγανε μακριά μου

Όμως φοβάμαι εκείνο τον θεό

που θέλει τον άνθρωπο μονάχο

θεός μονήρης κατηφής φοβάμαι

μήπως και εσένα θα μου πάρει 

 

Ο Νικηφόρος...στις εφημερίδες

 

Παραλία

Δυο γυναίκες στην ακρογιαλιά, η μια διπλάσια τα χρόνιας της άλλης. Ντυμένες με μακριά φορέματα και οι δυο, χωρίστηκαν καθώς η νεότερη προχώρησε βαδίζοντας αργά μέσα στη θάλασσα χωρίς ούτε καν να σηκώσει το ρούχο της και η άλλη έμεινε να την κοιτάζει όρθια και ευθυτενής.

Προφανέστατα Ινδές, αγνοώντας τους λουόμενους που παρακολουθούσαν το θέαμα με περιέργεια, άνοιξαν ταυτόχρονα τα στόματά τους σαν να φώναζαν χωρίς όμως να ακούγεται ήχος κανένας.

Όσο τα πρόσωπά τους και τα στήθη τους φαίνονταν έτοιμα να εκραγούν από την δύναμη που έβαζαν στην προσπάθειά τους, δίνες σχηματίζονταν η μια μετά την άλλη στην, μέχρι εκείνη την ώρα, ήσυχη θάλασσα. Η πρώτη δίνη γεννήθηκε με δυσκολία σαν πρώτος τοκετός και μέσα σε λίγα λεπτά οι δίνες ήταν τόσες πολλές που πλησίαζε κάθε μια την γειτονική της με ορμή.

Μετά από λίγες ώρα όλα αυτά είχαν τελειώσει και δεν είχε μείνει κανένα σημάδι, λες και τίποτε δεν συνέβη. Έμοιαζε επίσης σαν κανένας να μην έχει δει τίποτα. Πολλοί είχαν αφήσει την παραλία, οι υπόλοιποι κουβέντιαζαν και γελούσαν. Είδα πιο πέρα έναν μεσήλικα με στολή κατάδυσης να φορά τα βατραχοπέδιλά του χωρίς βιασύνη. Του φώναξα ρωτώντας τον  αν γνωρίζει πού πηγαίνει και αν γνωρίζει ότι εκείνη η θάλασσα ίσως έκρυβε κινδύνους. Απάντησε πως είναι αρκετά έμπειρος ώστε να μπορέσει να κάνει το άθλημα που τόσο τού άρεσε.

Είπα πως δεν εννοούσα αυτό και ότι συμπέρανα πως μάλλον με ειρωνεύεται. Εκείνος απάντησε πως δεν έχει καμία όρεξη για ειρωνεία αλλά και να είχε δεν θα την σπαταλούσε με εμένα. Νευρίασα τόσο που μέσα μου ευχήθηκα αυτός ο προπετής να βυθιστεί σε καμία δίνη που μπορεί να εμφανιζόταν εκ νέου. Ταυτόχρονα έστρεψα το βλέμμα μου δεξιά κι αριστερά...ίσως να έβρισκα κάποιον που να είδε αυτά που κι εγώ έντρομος είδα.

Πρώτα συνάντησα σαν σε flash fw εμένα και την γυναίκα μου στα πρόσωπα ενός γέρικου ζευγαριού που κείτονταν μισοκοιμισμένα. Προχωρώντας περισσότερο έβλεπα ως επί το πλείστον γερασμένους ανθρώπους στην άμμο ώσπου ομιλίες και μουσικές από έναν θερινό κινηματογράφο τής παραλίας με έκαναν να κοντοσταθώ.

Με τις άκρες των ματιών μου είδα να ξεβράζονται από την θάλασσα με χαρούμενες υγρές ωδίνες βρέφη και νήπια. Γελούσαν, έτρεχαν και μπουσουλούσαν στην παραλία αλλά εμένα όλη αυτή η ζωντάνια με γέμισε ανησυχία και ταραχή. 

Σκέφτηκα πως θα πλημμυρίσουν την παραλία, ίσως κυριεύσουν και τον κόσμο. Πόσο βιαστικά γεννιούνται, πόσο γρήγορα διανύουν το δρόμο τους! Κι αν ακόμα οι απώλειές τους καθοδόν θα είναι μεγάλες, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Όσο για μας, μετά από την παλίρροια αυτή κανείς δεν θα μας θυμάται. 

ΕΝΕΡΓΕΙΑ  - Ανηρτημένο  στις 22/11/2012

Αρκετή ενέργεια δεν θα υπάρξει, φέτος. Τουλάχιστον για το χειμώνα καιαιαι ...βλέπουμε. Η λύση λέγεται Μόνωση, Απομόνωση, Εσωστρέφεια.

Αφήστε τις διαχύσεις και την παραδοσιακή προσκόλληση στο "δόσιμο" π.χ. χειραψίες, αγκαλιές, φιλιά κι ότιδήποτε θα επέτρεπε απώλεια ενέργειας δεν συνιστάται. Θα χρειαστούμε κάθε είδους ενέργεια, ακόμη και την πιο μπανάλ ενέργεια, όπως η θερμότητα, είναι απαραίτητη.

Βάλτε φραγμό στην αγγειοδιαστολή σας...Τι είναι αυτή η γελοία σπατάλη στην οποία σας οδήγησε το κρασάκι και οι καρποί που σαν βελανίδια καταναλώνετε; Εκμεταλλευτείτε το λίπος σας, το δικό σας και τού πλησίον σας. Πασαλειφτείτε με αυτό, αγριογούρουνά μου...Σχισμές σε παράθυρα, χαραμάδες; Μονώστε το διαμέρισμά σας με ξύγκι ώστε να μην εκμεταλλεύεται ο γείτονας την κατανάλωσή σας σε θέρμανση. Επιβραδύνετε το μεταβολισμό σας!

Πώς; Δεν ξέρω ...καταστρέψτε τον θυρεοειδή σας. Τον χρειάζεστε; Καλώς ...κρεματόριο για τα κατοικίδια, εκμεταλλευτείτε το σκύλο σας - ο καλύτερος φίλος σας είναι στο κάτω κάτω. Τώρα θα φανεί ο πραγματικός φίλος: αυτός που θα σας τρίψει με δύναμη για να ζεσταθείτε, αυτός που θα κάψει λίγο από το λίπος του για να μην κρυώνετε. Αυτός που θα σας δώσει τελικά (δανεικά, εννοείται) ένα χέρι που, ενώ σας χαϊδεύει, εσείς το χώνετε στο φούρνο για ένα γρήγορο ψήσιμο. 

Fascination

 

Παλιοσεπτέμβρης

Μην τα βάζεις με το Σεπτέμβρη
Έχει και 5 τού μηνός, έχει και Πέμπτη
Έχει και 5 μετά μεσημβρία
Ξαφνικές κλήσεις τηλεφωνίας
Καλούν να σου πουν μακάβρια νέα
Φθινόπωρο δε θα 'ρθει στην ουσία
Δεν αλλάζει πιά η εποχή
Δε θα βρέξει πρωτοβρόχια
Εγώ ανοίγω τα στόρια μόνο
Κοιτάζω το μπαλκόνι μου που τέτοιο καιρό
Μοιάζει πιο γκρίζο σχεδόν έναν τόνο 

 

Παιγνιδιών μοίρα

 Τα παραπεταμένα, άχρηστα πιά, παιγνίδια δεν αντέχουν εύκολα όλη τη νύχτα στα σκουπίδια ... αυτή την πρώτη και τελευταία νύχτα που μένουν στους κάδους τών απορριμμάτων, στις γωνίες τών δρόμων. Νωρίς το πρωί θα περάσει το φορτηγό τού δήμου και με αυτόν τον τρόπο θα λήξει η μεγάλη ή μικρή παραμονή τους στην κάθε γειτονιά.

Κυρίως ανυπόμονα μαδημένα λούτρινα, παιγνίδια ηλεκτρικά που οι μπαταρίες τους έχυσαν τα υγρά τους διαβρώνοντας όλο το μηχανισμό τους, αεροπλανάκια με το ένα φτερό σπασμένο, κουτσές κούκλες κι ακέφαλα ρομπότ-εξολοθρευτές, παιδικά πιανάκια με λειψή τη μια τους την οκτάβα.

Αυτή είναι η μοίρα τους, παιγνιδιών μοίρα...Θριαμβευτική είσοδος στο σπίτι, παραμονή για λίγες μέρες στο σαλόνι κι ύστερα, κάτω από από κάποιο παιδικό κρεβάτι, ανιαρή παραμονή. "Memento mori" λένε τα παλιά γερασμένα παιγνίδια στα καινούργια κατά τη θριαμβευτική προέλασή τους μες το αδηφάγο σπίτι που τα υποδέχεται σαν βιρτουόζους ηθοποιούς ανάμεσα στα χειροκροτήματα τού πλήθους τών παιδικών χεριών.

Έτσι, συνήθως, γίνεται. Αλλά, σπανίως, τα εμπορεύματα αυτά αρνιούνται αυτή τη μοίρα που είναι σχεδιασμένη απ' τους ανθρώπους. Μαζεύουν τα κομμάτια τους και βιαστικά, πριν τα απορριμματοφόρα καταφτάσουν, βγαίνουν απ' τους κάδους και όπου τους βγάλει φτάνουν. Έπειτα έρχεται το πρωί κι ακίνητα παραμένουν. Σε νέα χέρια ανθρώπινα θα πέσουν -άλλη, νέα ζωή. Μοίρα παιγνιδιών, διαφορετική(;) απ' την ανθρώπινη τη μοίρα.

Καλοκαιρινές αποδράσεις

 Αυτά τα πανάκριβα χάπια που του είχε πριν τρεις ώρες συστήσει ο ψυχίατρος και που με τόση λαχτάρα στην αρχή είχε αγοράσει από το φαρμακείο,τώρα τα έβλεπε και σκεφτόταν: "Μα αυτή είναι η σωτηρία μου; Θα μου διώξουν αυτά τη στενοχώρια; Δε θέλω πια να σκέφτομαι αυτά που πέρασα, να γίνομαι μίζερος, να με αποφεύγουν οι φίλοι μου και σιγά-σιγά να μένω όλο και πιό μόνος.Θέλω να σκεφτώ μια καλή μέρα, χωρίς στενοχώριες, μόνο ευχαρίστηση. Να τι χρειάζομαι, κάτι ευχάριστο."

Η έκφραση "κάτι ευχάριστο" ήταν πολύ αόριστη. "Διακοπές, ίσως. Γιατί να πρέπει όμως ντε και καλά να σηκωθώ να φύγω από δω, από την πόλη μου; Ή γιατί πρέπει πάλι φέτος να τη βγάλω εδώ με τις μπίρες και τα τσιγάρα;". Ή τους φίλους να με αποφεύγουν κι εγώ να κάθομαι μπροστά σε μια οθόνη;

Έπιασε στα χέρια του ένα φυλλάδιο που του πάσαραν βιαστικά στο δρόμο εκεί που περπατούσε ιδρωμένος, επιστρέφοντας από τη δουλειά του. Γεμάτο φωτογραφίες ήταν.
Α! Η λέξη-κλειδί : ΑΠΟΔΡΑΣΕΙΣ!

Άρχισε να ξεφυλλίζει αργά-αργά αυτό το φυλλάδιο με τις "αποδράσεις" στην Πάρο, τη Νάξο, τη Σαντορίνη, με τις ηλιοκαμένες καλλονές, τις πολύχρωμες μπάλες και τα φωταγωγημένα μπαρ με τα πυροτεχνήματα. Δέκα μέρες οχτακόσια ΕΥΡΩ με ημιδιατροφή. Τα ναύλα σας πληρωμένα (τα δικά σας και των δαιμόνων που κουβαλάτε ο καθένας σας).

"Ε! Κι αυτοί οι δαίμονές μου, που ησυχία δεν έχουν! Άφησα μερικούς στη Ρώμη, πρόπερσι. Επίσης και στο Παρίσι, πέρυσι, την «πόλη του φωτός". Ξεφορτώθηκα στο Σηκουάνα αρκετούς μπας και πνιγούνε και γλιτώσω από δαύτους. Έλα όμως που τους περισσότερους τους βρήκα μπροστά μου μόλις γύρισα φρέσκος-φρέσκος από την καλοκαιρινή μου άδεια!... Πω-πω! Ναύπλιο, Σάμος, Λήμνος. Ωραία, τα γύρισα αυτά. Πάλι όταν επέστρεψα, οι αναθεματισμένοι δαίμονες πάλι με κάνανε μαρτυρικά να περάσω. Λες κι είναι παιδάκια που χίλια χατίρια τους κάνεις αλλά αν τυχόν πας ν' ανάψεις ένα τσιγάρο, το κάνεις με χίλιες τύψεις γιατί τα πειράζει ο καπνός..."

Ασυναίσθητα στη μια παλάμη κρατούσε ένα ροζ χάπι και στη δεξιά παλάμη το ορθάνοιχτο φυλλάδιο.
Κάποια στιγμή, ίσως από τη ζέστη, τα μάτια του άρχισαν να κλείνουν σιγά-σιγά και το χέρι του έπεσε πάνω στα ψίχουλα που είχαν απομείνει από το μεσημεριανό του τοστ. Περνώντας οι ώρες, χωρίς να το καταλαβαίνει, άρχισε να κόβει σε χαρτάκια το φυλλάδιο -φτιάχνοντας χωνάκια- και να αδειάζει τα χαπάκια στο τραπέζι μπροστά του, μοιράζοντάς τα σε ισομερείς ποσότητες.

Είχε πια νυχτώσει,ξέχασε από πού είχε αρχίσει όλη αυτή η προεργασία και συνέχισε γεμίζοντας με χάπια τα καλοφτιαγμένα χωνάκια μέχρι που όλα ήταν πια στη θέση τους. Μάλιστα παράχωσε μηχανικά, μαζί με τα χάπια και κάτι απομεινάρια του τοστ.
Κι ύστερα τα απομεινάρια της ημέρας του.

Α! απόψε δεν θα την έβγαζε με μπίρες και με τσιγάρα.Θα ονειρευόταν όπως όλος ο κόσμος! Έστω και με χάπια...
Έλεγε πως θα έβρισκε μιαν άκρη με αυτά τα καινούργια που του πάσαραν πάλι σήμερα: χάπια και φωτογραφίες.

Το επόμενο πρωί, αφού ξύπνησε και ντύθηκε επιμελώς, βγήκε στο δρόμο για το γραφείο. Ένιωθε καλά, σχεδόν θαυμάσια. Ούτε καν την απόρριψη των φίλων σκεφτόταν ούτε το ότι συνέχιζε να είναι ένας μίζερος, ένας γρουσούζης τύπος.
Ένα πράγμα μόνο έκανε την ψυχή του κάθε τόσο να σκιρτά λυπημένη: Δεν έβρισκε πιά μέσα του πουθενά εκείνη τη λαχτάρα για φευγιό, αναχώρηση και...απόδραση.

AL. MORESCHI. Ο τελευταίος των Castrati

 

Στα τσακίδια

 Κάτι ασύμβατο με την ιδιοσυγκρασία μου απομακρύνθηκε από αυτήν χωρίς να μου προκαλέσει κανένα κλυδωνισμό. Τέτοιοι αποχωρισμοί-αποπομπές πίστευα πως θα άφηναν κάποιο κενό στην κινηματογραφική μου ψυχή...

Ποιος θα το πίστευε πως θα έστελνα στο διάβολο ένα ολόκληρο κομμάτι κινηματογράφου. Το είχα λατρέψει αυτό το κομμάτι.

Ένας ντε Νίρο, ένας Σκορσέζε, ένας Νίκολσον και άλλες πανέμορφες σταρ έφυγαν τόσο αθόρυβα από τα γούστα μου. Στο κάτω κάτω, αυτοί οι άλλοτε αλκοολικοί, άλλοτε κοκάκιες, άλλοτε πέτρες σκανδάλων, που ήθελαν κιόλας να εκφέρουν γνώμη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πολιτικά ζητήματα, θέματα ισότητας κ.λπ. ζούσαν μια ανερμάτιστη ζωή μέσα στα σκάνδαλα, στις ψυχικές τους ατέλειες και τον εύθραυστο ναρκισσισμό τους.

Αντίο , κύριοι...Να ούτε φίλους μου έρχεται να σας πω.

Εξαίρεση βέβαια αποτελούν οι Ευρωπαίοι ηθοποιοί και άνθρωποι της τέχνης.

Homunculus

 Έχοντάς  το πάρει απόφαση πιά πως υπάρχουν πολλές χειρότερες υποχρεώσεις καταχωρημένες στην καθημερινότητά μου, περίμενα κι απόψε, όπως κάθε βράδυ, την επίσκεψη τού Ανθρωπαρίου. Αυτό το όνομα είχα δωσει στο ...φάντασματάκι αυτό. Ανθρωπάριο -homunculus- συμφώνησε κι εκείνο, να το αποκαλώ. Δέχτηκε επίσης τον όρο που τού έθεσα: να μην εμφανίζεται παρά μόνο για μισή ώρα το βράδυ κι ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω.

Μετά τις πρώτες του εμφανίσεις, λόγω του φόβο που μού προκαλούσε, είχα απευθυνθεί σε μια σειρά ...ειδικών για να μού εξηγήσουν το φαινόμενο και να με απαλλάξουν απ' αυτό. Οι πιό αρμόδιοι δήλωσαν άγνοια συνιστώντας μου πάντως, να κοιμάμαι περισσότερο, να μην πίνω πολύ και να μη δίνω μεγάλη σημασία στα βιβλία που διαβάζω. Κανείς δε μού εξήγησε τίποτα τελικά.

Το ανθρωπάριο, αντιθέτως, είχε περισσότερη διάθεση να με καθησυχάσει, μια και θα ερχόταν καθημερινά να με επισκέπτεται και δεν θα τού άρεσε να το υποδέχομαι με επιφωνήματα τρόμου. Οι σωληνώσεις τού καλοριφέρ, κάτω από το δάπεδο, μου είπε, που μεταφέρουν το ζεστό νερό για να θερμαίνεται το σπίτι, άφηναν μια ποσότητα υδρατμών η οποία, ξεπερνώντας κάποιο κρίσιμο σημείο, διέφευγε από τα κενά στο πάτωμα και έπαιρνε τη μορφή τού αιωρούμενου νάνου.

Κόντρα στην τεχνολογία θα πήγαινα; Θα τα βάζανε μαζί μου όλοι, που δεν μπορώ να ανεχτώ μια τόσο άκακη παρουσία ακόμη και απολαμβάνοντας ταυτόχρονα το ευχάριστο συναίσθημα που σου δίνει η θέρμανση τού πατώματος και η ισομερώς μοιρασμένη θερμότητα σ' όλο το σπίτι. Εξάλλου, ο homunculus ούτε μιλούσε ούτε λαλούσε, είχε αστεία ημιδιαφανή εμφάνιση  και μού είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή πως δεν είναι φάντασμα ούτε "φαινόμενο τύπου φαντάσματος". Όλα κι όλα...

Η μόνη ένστασή μου ήταν πως στο δάπεδο τού σπιτιού υπήρχαν κι άλλα κενά και δε θα μού άρεσε από κάθε κενό να ξεπηδά κι ένα ανθρωπάριο. Του επέστησα την προσοχή κι εκείνο με καθησύχασε πως, "όσο τα πράγματα εκεί κάτω πάνε καλά", δεν θα έχω να φοβάμαι τίποτα. Κούνησα το κεφάλι μου συγκαταβατικά σαν να τού έλεγα "θα δούμε".

"Κι εσείς έχετε οπτικά φαινόμενα ανεξήγητα στο διαμέρισμα, φυσικά!" μου είπε σε μια συζήτηση που έλαβε χώρα στις σκάλες, η διαχειρίστριά μας, ένοικος τού 3ου ορόφου.

Και συνέχισε: "Σ' εσάς είπε ότι πρόκειται για υγρασία; Σ' εμένα ξεκαθάρισε ευθύς εξαρχής πως είναι μιά ποσότητα εκτοπλάσματος - αβλαβές μεν, εκτόπλασμα δε. Δεν με εκπλήσσει αυτή η...πολυμορφία. Ο εργένης που μένει ακριβώς από κάτω σας, στον 4ο, πήρε τη διαβεβαίωση πως κάθε βράδυ συνομιλεί με το πνεύμα τής Γκρέης Κέλλυ!"

"How come?"-πέταξα μια αγγλικούρα κι εγώ- Πώς έτσι;

-Ως γνωστόν, εκείνη η ντίβα, είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και πιθανόν ζητά να μάθει από τον εργένη κάτι γύρω από τα μηχανικά αίτια που την έστειλαν  στον άλλο κόσμο.

-Οι άλλοι ένοικοι; Τι επιφυλάσσει το κτίσμα αυτό στους άλλους; Καταλαβαίνετε πως θα προτιμούσα να είμαι στη θέση τού εργένη, κάθε βράδυ με τη Γκρέης παρά με τον γρουσούζη τον homunculus.

-Δεν θυμάμαι πιά τι μού εκμυστηρεύτηκε ο καθένας τους. Μόνο τα πιό χαρακτηριστικά ...να λ.χ. ο ένοικος τού 2ου, όχι ο μαυριδερός με τα 2 σκυλάκια, ο άλλος  ο ψηλός και κουνιστός, "φιλοξενεί" κάθε βράδυ για μερικά λεπτά το πνεύμα τού Νιζίνσκι κι έχουν τόσα πολλά να πουν που, μόνο και μόνο για τα λίγα εκείνα λεπτά, δεν θα άφηνε ποτέ το διαμέρισμα.

-Ταιριαστοί συνδυασμοί, θα έλεγα...Χμ! Βλέπετε, εσείς "πετύχατε" το εκτόπλασμα, απ' ό,τι γνωρίζω είσαστε...πώς να το πω...μένταλιστ ή μέντιουμ, δεν ξέρω ποιό από τα δύο προτιμάτε, συγχωρείστε με, δεν ξέρω και τις διαφορές.

-Κι εσείς καθηγητής τής Φυσικής, το ξέρω. Ελάτε στο διαμέρισμά μου, καλέ, να συνεχίσουμε.

-Κατά πως τα λέμε, δηλαδή, και υποθετικά μιλώντας πάντα, εάν αλλάζαμε μεταξύ μας, εμείς οι ένοικοι, τα διαμερίσματά μας, θα μας ακολουθούσε η ίδια ...παρέα; Λίγο νερό, παρακαλώ.

-Αυτό το θέμα μην το ανακινήσετε παρακαλώ. Κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιός είναι ο φιλοξενούμενος τού κ. Ιατροδικαστού στον 1ο όροφο και τού κ. Εισαγγελέως, επίσης στον 1ο. Αν τα πράγματα και τα θάματα πηγαίνουν ανάλογα με το επάγγελμα καθενός, έχει καλώς. Αν όμως η υπόθεση που τώρα κάνουμε είναι λανθασμένη, τότε η επόμενη συγκέντρωση ενοίκων/ιδιοκτητών θα καταλήξει σε απαιτήσεις που, εκ των πραγμάτων, θα δημιουργήσουν μεγάλες έχθρες!

-Πράγματι, γιά φανταστείτε τον μηχανικό, καταδικασμένο να περνάει το μισάωρό του με τον Νιζίνσκι αντί με την πριγκίπισσα τού Μονακό, είπα χαμογελώντας με νόημα.

-Μην είστε τόσο επιπόλαια κι απερίσκεπτα αστείος. Θα εξηγήσω γιατί σάς επαναφέρω στην τάξη: Το πρόβλημα είναι στα τρία διαμερίσματα τού ισογείου για τον απλούστατο λόγο πως ενώ όλοι εμείς οι υπόλοιποι προσαρμοστήκαμε με τούς "καλεσμένους" μας, υπήρξαν τουλάχιστον έξι, συνολικά, οικογένειες που τα πρώτα βράδια τής παραμονής τους στο ισόγειο, ξεσήκωσαν την πολυκατοικία με τρομακτικές στριγγλιές, εν ριπή οφθαλμού εκκένωσαν τα διαμερίσματα και τούς παρέλαβαν οι δικοί τους πριν καν χαράξει!

-Κι ο λόγος; Υποθέτω πολλά θα ειπώθηκαν αλλά όλοι αυτοί που το 'βαλαν στα πόδια δεν έτυχαν μιάς -ανάλογης με ημών τών υπολοίπων- αυτοσυστάσεως εκ μέρους τών εικόνων, τών πλασμάτων που αντίκρυσαν; Ίσως ήσαν κάπως λιπόψυχοι, πιστεύω, ε;

-Μην βγάζετε εύκολα συμπεράσματα, κύριέ μου. Δεν έφυγαν λόγω λιποψυχίας όπως είπατε. Ή πάλι αν θέλετε, κρατήστε όμως, όπως εγώ, το μυστικό, μάθετε πως άφησαν πολύ αίμα πίσω τους. Οι "Καλεσμένοι" εκεί στο ισόγειο, όσο ευγενικοί μπορεί να υπήρξαν με τούς ενήλικες -το είδα με τα ίδια μου τα μάτια- άλλο τόσο τρομακτικά και νοσηρά πεινασμένοι φέρθηκαν στα τα παιδιά τους. 

Εγώ η ίδια μάζεψα τα σκόρπια μέλη τους - όσα είχαν απομείνει. Αυτός είναι κι ο λόγος που σε υποψήφιους ενοικιαστές έχω έτοιμο το λόγο: "Κύριοί μου, στην πολυκατοικία αυτή τα παιδιά δεν είναι ευπρόσδεκτα."
Εσείς, κ. Καθηγητά, δεν έχετε παιδιά...έτσι δεν είναι;

Ξενοδοχείον ROYAL

 

Από το πλατύ και ψηλό μπαλκόνι του δωματίου της στο Hotel ROYAL, ανήσυχη και χλωμή κοιτούσε μακριά τον ορίζοντα μέχρι που τα στρογγυλά της μάτια συνάντησαν εκείνο τον ήλιο τον κατακόκκινο, στο απογευματινό του πλησίασμα προς τη θάλασσα...μια θάλασσα τόσο γαλήνια.

Εντελώς ξαφνικά αντιλήφθηκε τη διακριτική παρουσία εκατοντάδων μακρουλών, σκοτεινών και κοφτερών σύννεφων που, μέσα στο μυαλό της, αποκάλυψαν τη συνομωσία και της έγινε εμφανές αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Την ίδια στιγμή τα αρώματα των λουλουδιών γύρω της εξαφανίστηκαν μεμιάς. 'Oλα τα χρώματα αυτού του κόσμου άφησαν τις θέσεις τους και τα πάντα μεταμορφώθηκαν σ' ένα κλάμα βαθιά μέσα στο στήθος της.

Άκουσε τον ψίθυρο μιας γριούλας την οποία εκείνη παρ' όλα αυτά δεν έβλεπε πουθενά. Κι όμως μπορούσε ν' ακούσει καθαρά τα λόγια της:
"Να! Τη χλιαρή ώρα που εμείς ξένοιαστοι θα καλωσορίζουμε την ανατέλλουσα σελήνη, απ' αυτόν τον μυρωδάτο ουρανό της ανοιξιάτικης βραδιάς θα πέσει μια ασταμάτητη βροχή από αίμα. Θα γίνει ακριβώς τη στιγμή που αυτά τα σύννεφα-ξίφη θα αποφασίσουν την απότομη κι αιφνιδιαστική επίθεσή τους εναντίον του νυσταγμένου και αποκαμωμένου ήλιου."

Ένιωσε ένα μεγάλο φόβο. Θέλησε να ξεφύγει...μετά έσφιξε τα χέρια της δυνατά πάνω στα κάγκελα με τέτοια δύναμη που θα αρκούσε να σώσει παραπάνω από μια φορά αυτόν τον κόσμο -κι ίσως ακόμη κι έναν άλλον σαν αυτόν- από τις αμαρτίες του, τον πόνο του, την απέραντη μοναξιά του...

Τι θλιβερό πράγμα είναι οι σκέψεις που γίνονται, οι ίδιες κι οι ίδιες, χιλιάδες φορές! Και πόσο αβάσταχτα στενάχωρο να είσαι μόνος ή με παρέα, έχοντας στην ψυχή την αίσθηση μιας ακαθόριστης απώλειας ή μιας αμαρτίας χωρίς να καταλαβαίνεις ούτε από που προέρχεται αυτό ούτε πού σε πηγαίνει. Να ρωτιέσαι αν το φταίξιμο ήταν δικό σου...μετά να ξαναρωτιέσαι ξανά και ξανά. Κι ύστερα πάλι απ' την αρχή!

Ανασηκώνοντας λίγο τα πόδια της από τα πλακάκια του μπαλκονιού, σπρώχτηκε προς τα εμπρός, ακουμπώντας την κοιλιά της πάνω στα κάγκελα, τη μήτρα της για την ακρίβεια. Μήτρα-άδειο σπίτι, ούτε μια μικρή ζωούλα δεν είχε κατοικήσει εκεί μέσα. Τίποτα δεν θα είχε ν' αφήσει σ' αυτόν τον κόσμο που τόσα περιμένει από μας!

Μετά από λίγο, αργά-αργά, οι ευωδιές και τα χρώματα άρχισαν να επιστρέφουν στις θέσεις τους. Με μεγάλη καθυστέρηση, καθώς φαίνεται, γιατί όλα αυτά δεν είχαν πια σημασία για κείνη, κανένα πια ενδιαφέρον. Και το μπαλκόνι κενό ήταν.

Ξέσφιξε τα χέρια της δειλά-δειλά από τα κάγκελα και τ' άφησε όλα, χαρές και λύπες, πάνω σ' εκείνο το κενό μπαλκόνι βουτώντας σ' ένα άλλο κενό, πιο φιλικό και πιο φιλόξενο γι' αυτήν.

We have all the time

 

Στάχτες

 Ζήτησε να σκορπίσουν τις στάχτες του

πάνω από την πόλη που έζησε ο μακαρίτης

κι ολόκληρη την επόμενη μέρα

χιόνιζε στις κεφαλές τών συμπολιτών του

Τριάντα

Αυτό που δεν κατάλαβα για σένα πριν τριάντα χρόνια, είναι ότι απλά ήσουν μια γυναίκα τριάντα χρόνων.

Σπαργή ( στην Αnais Νin )

Έκλεισε τα μάτια της και σκέφτηκε πόσο δίκιο είχε η φιλενάδα της η Μαρία στις περιγραφές της, τις πολύ λεπτομερείς και ρεαλιστικά δοσμένες. Συνειδητοποιούσε πως εκεί που βρισκόταν, κάτω από τον θώρακα τού Νίκου, δεν επιθυμούσε πιά τίποτα που θα την έκανε να μετακινηθεί ούτε έναν πόντο από κεί.. Δεν την ένοιαζε ούτε να καπνίσει ούτε να τρέξει στο μπάνιο για την ...αυτοκάθαρσή της όπως συνήθιζε να αποκαλεί την μετασυνουσιακή της υγιεινή. Μα αφού δεν την ένοιαζε καν πως με δυσκολία ανέπνεε κάτω από το βάρος του... 

 Γυρίζοντας το κεφάλι της δεξιά-αριστερά, τα μάτια της έπεσαν στους δελτοειδείς τού Νίκου και θυμήθηκε πως η Μαρία τους είχε περιγράψει όμοιους με ανατομικά παρασκευάσματα, σαν τις εικόνες που συναντάμε στους Άτλαντες τής Ανατομίας, στο κεφάλαιο τού Μυικού συστήματος. Εν τω μεταξύ, το σπέρμα του έβγαινε ρέοντας από τον κόλπο της αργά καθώς προσπαθούσε να το συγκρατήσει μέσα της. Εκείνος έμενε πάνω της σχεδόν χωρίς να αναπνέει. Μάλλον μονάχα μύριζε χωρίς να αναπνέει. Έβγαζε την γλώσσα του έξω από το στόμα του, σαν να ήθελε κάτι να γλείψει. Μετά την τραβούσε μέσα, όπως κάναμε παιδιά όταν βάζαμε την γλώσσα ανάμεσα στους πόλους μιάς μικρής μπαταρίας.

Όταν εκείνος κουράστηκε να στηρίζεται στους αγκώνες του, ξάπλωσε δίπλα της ψηλαφώντας με τον δείκτη του τους μηρούς της βρίσκοντας ομοιότητες με τους μηρούς άλλων γυναικών που παρά την προχωρημένη τους ηλικία διατηρούσαν μια αξιοσημείωτη σπαργή. Εκείνη συμφώνησε μεν αλλά υπογράμμισε ότι η ηλικία της δεν θεωρείται δα και προχωρημένη...Εξάλλου "προχωρημένη" όσον αφορά τί; Την τεκνοποίηση; Α, καλά αυτό είναι κατάκτηση κάθε γυναίκας που δεν ξεπέρασε τα 55! Όσον αφορά την αντοχή της; Κολυμπούσε 1 ώρα την ημέρα! "Μα δεν κατάλαβες! Όσον αφορά την υφή, την σπαργή", είπε ο Νίκος.

Σπαργή! Σπαργή! Πόσο πλήγωνε αυτή η λέξη! Να ήταν αυτά τα μαζεμένα σύμφωνα, το ρ το γ που την κάναν να είναι τόσο τραχιά, να αγκυλώνει και να γρατζουνίζει σαν σκληρά γένια πάνω στην καρδιά την ίδια..."Αρκετά δεν πέρασα;", αναρωτήθηκε η γυναίκα και σηκώθηκε από το κρεββάτι, τράβηξε το σεντόνι θεατρικά και στηριζόμενη πρώτα στο ένα πόδι κι έπειτα στο άλλο, σκούπισε τα εναπομείναντα υγρά. 

"Σπαργή;" είπε. "Τι στο διάλο είναι πάλι αυτή η σπαργή;"

Nikka Kosta

Η μαμά

"Μαμά" έλεγε...και ύστερα, "Μαμά μου, μητέρα μου...μάνα μου". Πόσα ονόματα τής βρήκε! Κι ολοένα μια ίνα, μια κλωστή από σάλιο ανάμεσα στα δυό της χείλη σαν χορδή τεντώνονταν σε κάθε γράμμα μ και κινδύνευε να σπάσει. Έσπασε η κλωστή όταν πέθανε η μαμά. Τότε εκείνη έτρεξε γρήγορα να γίνει αόρατη, να κρυφτεί και βρήκε καταφύγιο πίσω από μιά καρέκλα.

Την ίδια περίπου χρονική περίοδο

Εκείνο το καλοκαίρι είχε κάνει αίσθηση η δολοφονία ενός νεαρού μοναχού στους κήπους τού Βατικανού. Είκοσι τρείς μαχαιριές έλεγε το πόρισμα πως είχε δεχτεί το θύμα από άλλον μοναχό που έδρασε με αυτόν τον τρόπο πάνω στον παροξυσμό που τον οδήγησε η επίμονη ενατένιση τών γραμμών στα μυώδη σώματα των εικόνων τού Μιχαήλ Αγγέλου. 

Την ίδια χρονιά, μια μέρα του ίδιου καλοκαιριού, έτυχε να λιάζεται χαζεύοντας μερικούς νεαρούς στην Σκαλινάτα, ο Ρίτσος που έβρισκε ευχάριστη την φασαρία που έκαναν. Ο ζωγράφος που εκείνη την στιγμή αποτύπωνε το πορτραίτο του, παρέδωσε στον ποιητή έναν πίνακα, για τον οποίο εκείνος εξανέστη. Μάτια γλαρωμένα, στόμα μισάνοιχτο. Από πού κι ως πού... πού...

Πίσω στην ιστορία τού εγκλήματος στο Βατικανό. Ο αφελής αλλά ανοιχτόμυαλος αξιωματικός που ανέλαβε την εξιχνίαση τής δολοφονίας, αφού κατάρτισε μια λίστα ατόμων που έπρεπε να ανακριθούν παρέθεσε ένα παράρτημα ανακριτέων προσώπων όπου πρώτος εμφανιζόταν ο τότε Ποντίφηξ. Του δόθηκε η ευκαιρία μιας συνάντησης...Μήπως θέλεις τέκνον μου να ρωτήσεις αν Εγώ έχω άλλοθι; Κλαίγοντας ο επιθεωρητής ψέλλισε "Μάλιστα". Δυο μήνες μετά εγκαταστάθηκε σε ένα νησάκι του συμπλέγματος Λίπαρι. 

 Πριν επιστρέψω, δυο μέρες ολόκληρες γυρνούσα με θλίψη στα μικρά δρομάκια τής πόλης. Ώσπου, έκπληξη: Να ήξερες τότε πως σήμερα θα έριχνες τα Ταρό στην οδό Μαργκούτα, για λίγα ευρώ! Πέρασα και μού έριξες τα χαρτιά...Όλα σωστά τα μάντεψες και την ζωή μου την διηγήθηκες στην λεπτομέρεια. Μόνο που δεν με αναγνώρισες. Δεν κατάλαβες ποιός ήμουν.

Βραδιά με την Μ.

Παράξενη η δεξίωση, φίλοι μου, που με κάλεσαν να πάω εκείνο το βράδυ. Όλος ο κόσμος τη ντάμα μου κοιτούσε με θαυμασμό πολύ ενώ σ' εμένα σουφρώνανε όλοι τα μούτρα περιφρονητικά. Φορούσε εκείνη τη φούστα τη στενή και αιωρήσεις ξετσίπωτες έκανε με τους γοφούς της σάμπως ζητώντας γελαδάρη στιβαρό, από το βούνευρό του να χτυπηθεί. 

 Έριχνε το βλέμμα της τριγύρω, κερνώντας φαντασίες κάθε αρσενικό. Τ' άρωμά της ξεπηδούσε από το πρόστυχο μπούστο της, τρέλαινε τις κιθάρες κι εκείνες ανάβλυζαν τραγούδια που κι εμένα θα κάναν ποιητή. Μα αντί για σκέψεις ποιητή είχα στο σακάτη το νου μου στραγγαλισμού εργαλείο φτιαγμένο από χορδές κιθάρας mi, la, re, sol, si...

 Ό,τι είν' όμορφο πες το "κακό" κι ό,τι άσχημο είναι "πρόστυχο" πες το. Τρεις σιτεμένες δίπλα μου είχαν κιόλας από τη ζήλια τους ζαλιστεί και μια παρέα από άντρες σαν άξεστοι μεθύστακες τη φανταζόντουσαν σχεδόν γυμνή. Ο σερβιτόρος την είχε περίτεχνα ζωγραφίσει σ' έναν τοίχο με χρώμα άλικο, σαν παρμένο από αίμα γουρουνιού. Έπειτα μου 'παν πως ο άμοιρος ξετρελάθηκε απ' το έργο του κι έτσι έφτασε λίγο πιό ύστερα στο φονικό.

 Στο τέλος της νύχτας ούτε μια λέξη δεν είχε βγει από το μαβί στόμα της όπως συνήθως γίνεται όταν ξέρεις μόνο στίχους και όμορφα λόγια να λες. Συνέχισα να ψάχνω στο τραπέζι της συνάντησης πειστήρια όπως κάνουν οι άφρονες που ενθύμια κυνηγούν. Πρέπει να ρουφάμε την όμορφη στιγμή για να γεμίζει ο νους μας από ωραίες εικόνες όταν η στιγμή θα 'χει πιά χαθεί.

 Η κ.Μ. όπως τη φωνάζουν οι φίλοι της, όλοι κύριοι τού καλού τού κόσμου, καθόταν απέναντί μου ως το πρωί, χλωμή και σιωπηλή, πίσω απ' τα μακριά της κατάμαυρα μαλλιά. Αγέρωχη στην καρέκλα της είχε σφιχτά στερεωθεί με κιθάρας χορδές, τεντωμένες και κοφτερές. Από το λαιμό και τους καρπούς της στο πάτωμα έσταζε κόκκινο υγρό με χρώμα άλικο σαν απ' το αίμα του γουρουνιού.

 Έπειτα τρεις γυαλιστερές μαύρες κιθάρες ήρθαν κοντά μας μεσ' το ακριβό ρεστοράν και παίζαν πίσω από την κυρία Μ. μια μελωδία παλιά, της νιότης μου, νοσταλγική. Είχαν οι κιθάρες μόνο από μιά χορδή, τη μι καντίνι, και λίγα λόγια παθιασμένα συνοδεύαν, λόγια ρομάντζου, γλυκά γαλλικά.

Antonello Venditti

 

Ορθώς έπραξες

Καλύτερα που πάλι δεν ετόλμησες

Πιο καλά που φοβήθηκες ξανά 

Σύρθηκες στο λαγούμι σου

Την σκαπούλαρες και σήμερα

Ναι, σαν δειλός. Σε είπαν χέστη και ευνούχο

Λίγο κουράγιο δεν έδειξες και "ορθώς έπραξες"

Αλίμονο!

Αγαλλίαση ένιωσες με την σκέψη πως είναι πολλοί εκείνοι 

που φοβήθηκαν κάποτε όπως εσύ

 

Σου δίνει θάρρος όταν βλέπεις κι άλλους να δειλιάζουν

Όταν φοβάσαι, το βάζεις στα πόδια με μάτια κλειστά

 

Χτυπά η καρδιά πιο γρήγορα, πιο δυνατά και νιώθεις ζωντανός

 

Στο κάτω κάτω έφταιγαν και οι πολλές σου γνώσεις

Εξ αιτίας τους κατάλαβες τι κίνδυνο διατρέχεις

 

Αντίξοες οι συνθήκες και ο άνεμος αντίθετος

Να κρύβεσαι, να αναβάλλεις, θα πει...νά είσαι σώφρων

Έκπληξη και απορία

 Άραγε οι πεθαμένοι μάς θυμούνται; Άραγε, αν μπορούσαν θα ξαναγύριζαν κοντα μας; Θα άφηναν τις φωλιές τους, τις στάχτες τους, τους υπόγειους χώρους που καταλαμβάνουν; Θα γίνονταν πηλός και πάλι ο ένας πίσω από τον άλλον, σαν τον πήλινο στρατό δίπλα στο Τείχος ;

Θα καταδέχονταν να μείνουν λίγο μαζί μας και να καθίσουν δίπλα μας βλέποντας τηλεόραση, ακούγοντας παλιές κασσέττες μαζί μας; Μουσική και φωτογραφίες κάτω από τα παλιά αμπαζούρ... Ίσως να υπήρχε η πιθανότητα να νοικιάσουν το διπλανό σε μας διαμέρισμα κάνοντας θόρυβο με την μετακόμισή τους, ενοχλώντας τις νύχτες μας με τα σκυλιά τους που δεν ησυχάζουν και ξύνουν τους τοίχους με τα στρογγυλά τους νύχια.

Κάποιες φορές εκείνοι οι αστείοι ήχοι που έβγαιναν από τα έντερα τών γέρων ανθρώπων που τώρα δεν υπάρχουν πιά, μου φαίνονται αλλόκοτοι όταν τους θυμάμαι κάτω από ορισμένες συνθήκες και μού έρχεται να σκάσω στα γέλια όταν βάζω τα γυαλιά μου  και παρατηρώ την σοβαροφάνεια στα πρόσωπα τών ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Ηχητική υπόκρουση: τα φύσα των.

Γεράματα θα πει έκπληξη. Έκπληξη και απορία: "πώς έγινα έτσι, πώς άλλαξε ο κόσμος...Εκείνο δεν θα το δω, το άλλο δεν μπορώ ούτε καν να το φανταστώ". Γεράματα δεν σημαίνει αδυναμιά και ανημπόρια, ακράτεια και πάνες...Πριν από αυτά, πίσω από αυτά έρχεται αυτή η έκπληξη, η απορία.

Το Πανιδίν

 Θυμάμαι πολύ λίγα, θυμάμαι... πιο πολύ θυμάμαι πως όλοι εδώ και πέντε μέρες ή πέντε χρόνια μού λένε πως πια τίποτα δε θυμάμαι.

Κι όμως θυμάμαι κάτι που 'γινε πριν λίγα χρόνια -δεν πρέπει να 'ναι πάρα πάνω, ε;- ήμουν μια κοπέλα δώδεκα χρόνων  όταν γνώρισα τον μπαμπά μας, ένα όμορφο μελαχρινό αγοράκι που με κουνούσε ενώ καθόμουνα στον κήπο ντροπαλή πάνω στην μικρή την κούνια. Προφήτης Ηλίας. 

Τον γκρέμισαν μετά τον κήπο. Δεν θυμάμαι ποιός. Όλο εκείνο το μέρος έπεσε, άνοιξαν μια τρύπα στη γη κάτι μικρά ανθρωπάκια... σαν παιδάκια, κάνουνε ζημιές και τώρα, όπως κάνανε και τότε. Κάνει μαζί τους κι ο μπαμπάς μας ζημιές, χι χι. Για τον κήπο τότε δεν μπορώ πολλά να θυμηθώ, είμαι χαρούμενη όμως γιατί χτες ξαναζωντάνεψε στα μάτια μου εκείνος ο κήπος. Κάτσανε κάμποση ώρα όσοι γύρισαν, που είχαν φύγει για Γερμανία, Αυστραλία, Αμερική.

Στην ταράτσα στον Προφήτη Ηλία  μαζευόμαστε και από τότε πιά δεν θυμόμαστε  καμία έγνοια ή δυστυχία. Κάθε βράδυ έρχεται κάποιος από τα παλιά και δίνει το παρόν. Περνάει, κάθεται λίγο και ύστερα φεύγει. Λέει "Στο πανιδείν". Σημαίνει αυτό πως πάει σε ένα μέρος που το λένε Πανιδίν. Και όλοι το ίδιο λένε. Στο πανιδίν, στο πανιδίν. Μα τόσο ωραίο μέρος είναι; Μήπως πάνε εκεί και από δω περνάνε για μια βόλτα μοναχά;

Απόψε λέει θα 'ρθει κι ο μπαμπάς μας, εκείνο τ' όμορφο αγόρι το μελαχρινό...Να το ρωτήσουμε πού πήγε...πού πήγαν όλοι και αλητεύουν.  

When I' m

 

Παιχνίδια και χειροτεχνίες

 

Σπίτι μακριά από τ' άλλα σπίτια
εκεί γλιστρούσαν οι μέρες
παράθυρο ορθάνοιχτο στον αέρα
οι κουρτίνες: κουρέλια, σημαίες

Κοιτούσα το χωριό που σκούριαζε
την ώρα που κατέβαινε ο ήλιος
κόσμος ολόκληρος ένα δωμάτιο
παλιά παιγνίδια και χειροτεχνίες

Με το πρόσωπο μες τις παλάμες
ψιθύριζα τις προσευχές μου
οι τραχειές φωνές των χωρικών
σκόρπιζαν τις λίγες γραμμές μου

Όταν η ώρα περνούσε, οι καμπάνες
σήμαιναν το θάνατο της κάθε μέρας
έφτανε η ώρα να στήσω τ' αυτί μου
"ανασαίνει τάχα ακόμα ο πατέρας;"

Ελευθέρωνα έπειτα την ψυχή μου
και την άκουγα να ξεφεύγει μονάχη
δυνατό θρόισμα και μακρόσυρτο
σπουργιτιών πέταγμα μέσα στα στάχια

Κάποτε στον Πειραιά

 . 

Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει, εδώ που τα λέμε.

"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε λέει και ο συνδικαλιστής, ο φορολογούμενος πολίτης...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι στο κλουβί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. Έπρεπε τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι...
Έπρεπε τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι...
Έπρεπε τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"...

Ή έπρεπε μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά...

Άλλοι πάντως σκίζουν τα ρούχα τους. Δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες. Τι στο διάολο!

Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;

Μήπως φταις εσύ, τελικά;

Εσύ φταις! Εσύ! 

Συγγνώμη, Περαία μου. Αστειευόμουν.Έφταιγε η μπανάνα, δεν έφταιγες εσύ.

Ο Γέρων

 

 Ο Γέρων...ο Γέρων, αυτός ο φαντασμένος δίχως ταίρι, θέλει από τα πριν να ξέρει: όταν πεθάνει, πού θα καταλήξει; Θα το θάψουν το κουφάρι του δίπλα σε κάποιο παλικάρι; Δε θέλει χούφταλο δίπλα του ο Γέρων...θέλει νιάτο να' χει κοντά του να το ροκανίζει σαν το σκουλήκι ή ένα κορίτσι να το θωπεύει άθελά του με δήθεν νεκροφάνειας σπασμωδικές κινήσεις.

Όταν πεθάνει ο Γέρων θέλει να ξέρει πώς θα καταλήξει. Θα βλέπει τάχα προς την Ανατολή ή θα κοιτάζει προς τη Δύση; Τι σόι πυξίδα θα γίνει αυτό το λειψανο; Πλησίον του θα κείται συγγενής; θα είναι άραγε κάποιος συμπαθής ή κάποιος μίζερος και κατηφής, κακάσχημος ή προπετής, φτωχομπινές-μπας κλάς, που τα χνώτα των δεν θα ταιριάζουν; 

Όλα τούτα σκέφτεται ο Γέρων κι έτσι περνούν οι τελευταίες του μέρες μες την ανησυχία και την ανασφάλεια. Εν τω μεταξύ της πολιτείας τα κοιμητήρια γεμίζουν με άσχημους, κατηφείς και προπετείς όμοιους με αυτόν γερόντους, απρόθυμους να συγκατοικίσουν με κανέναν.

"Τί όχλος! Τι συρφετός!", αναφωνεί ο Γέρων...και αναβάλλει τον δικό του θάνατο. Γυρίζει την πλάτη του στο παράθυρο. Έπειτα ξεστομίζει μια βρισιά. Για μια στιγμή φαντάστηκε πως, συν τοις άλλοις, θα είχε χιονίσει πάνω στο κοιμητήριο. 

Πρωινό

 

Περίπου 7.38.38

 Χτές πάλι, θυμάμαι κοίταξα το ρολόι μου τέτοια ώρα. Οχτώ παρά είκοσι δύο και οι δείκτες συναντιούνται. Ωροδείκτης, λεπτοδείκτης, δευτερολεπτοδείκτης για μια στιγμή γίνονται ένα. Άλλες 23 φορές γίνεται αυτό στο εικοσιτετράωρο σε επαναλαμβανόμενες, στερεοτυπικές "συναστρίες" της ανίας.

Γκρινιάζω, παραπονιέμαι:

Πού είναι αυτοί που ζήτησαν το ρόλο του παρηγορητή μου, του διασκεδαστή, του φίλου; Έφυγαν ή -απρόσεκτος- τους έδιωξα; Ζήτησαν αυτό τό ρόλο ή τους τον έδωσα αυτεπάγγελτα και μετά τους τον αφαίρεσα; Αυθάδης, ζητώ και να μάθω τη διαφορά ανάμεσα στις δύο εκδοχές. Σώθηκα...

Οχτώ παρά εικοσιδύο κ.λπ. Ναι, βέβαια, πρόκειται για μια μονομανία, μια εμμονή με τη μέτρηση του χρόνου. Θα ακουγόταν πιο κομψό αν έλεγα ότι πρόκειται για ένα υπαρξιακό πρόβλημα σχετικό με την επανάληψη των στιγμών ή -πιό εξιδανικευμένα- με την αιώνια επιστροφή.
Ξέρεις: προχωράμε, προχωράμε κι όλο στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε. Κύκλος η ζωή ή σπείρα; Ναι, σπιράλ πρέπει να λέγεται. Σαν το σπιράλ που βάζουν οι γυναίκες στο πράμα τους για να μην κάνουνε παιδιά, να γίνονται επιλεκτικά στείρες δηλαδή. Έτσι και η ζωή έγινε στείρα και δε γεννάει πιά τίποτα.

Μα τι λέω τώρα; Το σκέφτηκα καλά τι θα ακούσω από αυτούς που θα διαβάσουν τις ανοησίες μου; Τόσα πράγματα γίνονται στον κόσμο γύρω μου κι εγώ μιλάω για ανία! Σε λίγο, ο ασυνείδητος, θα έχω μπει για τα καλά μέσα στον εαυτό μου. Αυτοί που μιλούσαν για το Angst (αυτό το απροσδιόριστο άγχος που σε ακινητοποιεί) θα με κάνουν το υπ. αριθμ.1 πειστήριο για ν' αποδείξουν ότι είχαν δίκιο.

Το δίκιο όμως απόψε το θέλω εγώ, όλο για μένα. Αυτό το δικαίωμα να γκρινιάξω, να μιλήσω μόνος μου, να βρίσω έτσι γενικώς, εντελώς αγοραία με το παράθυρό μου ανοικτό, όταν βραδιάσει. Να ακούω τον αντίλαλο τής φωνής μου.

Ύστερα ανάμεσα σε μεμψιμοιρίες, βρισιές και κλάματα -ξέροντας πολύ καλά πως δεν είναι ευπρεπές,μα καθόλου ευπρεπές- θέλω να χώσω στο στομάχι μου αυτή την...ξεχωριστή μου μέρα  μαζί μ' ένα τοστ κι ένα κουτάκι μπύρα.

Μπορούν όμως όλοι να είναι ήσυχοι πως ο αχάριστος κακομαθημένος θα επιπληχθεί. Πριν πάω για ύπνο θα καθίσω στο εδώλιο μπροστά στον καθρέφτη. Αν τους ανακουφίσει όλους αυτό, έχει καλώς. Αν πάλι τους είναι λίγο, θα φανώ ακόμα πιο αυστηρός με τον εαυτό μου. Θ' αφήσω έτσι στους άλλους τον πλαδαρό ρόλο του επιεικούς. θα βρω πάλι άλλον φίλο κι άλλον παρηγορητή. Ύστερα άλλους...κι άλλους. Μια σκηνή είναι ο κόσμος κι ο θίασος ανακυκλώνεται.
Πολλές πρεμιέρες.Όλοι θα δείξουν το ταλέντο τους.
Μοιρασιές ρόλων...εξαιρετικές. Casting για όσκαρ!

Ο Νικηφόρος

Θυμάμαι πως η ιστορία αυτή άρχισε ένα βράδυ τού Φεβρουαρίου του 1992, στις 7 τού μήνα. Το θυμάμαι γιατί την ημέρα εκείνη είχε υπογραφεί η συνθήκη τού Μάαστριχτ. Έτσι η τηλεόραση είχε πολλά να δείξει. Λόγω τής κακοκαιρίας όμως είχα προβλήματα με την κεραία μου και αφού έβαλα πάνω μου ένα χοντρό παλτό ανέβηκα στην ταράτσα, από τις σκάλες... μήπως και είχαμε διακοπή ρεύματος. 

Μετά από 6 ορόφους έφτασα λαχανιασμένος στην μισοχιονισμένη ταράτσα. Έψαξα και βρήκα την κεραία μου και αφού τακτοποίησα στην λεπτομέρεια τα πράγματα στράφηκα προς τις σκάλες όταν σε μια γωνία της ταράτσας είδα έναν άντρα ή μάλλον το περίγραμμα ενός άντρα, ο οποίος στεκόταν ακίνητος. Είπα ένα γρήγορο "καλησπέρα" χωρίς να περιμένω απάντηση και επέστρεψα στο διαμέρισμά μου, στην πολυθρόνα μου μπροστά στην τηλεόραση. Εκείνο το βράδυ η κακοκαιρία με εκνεύρισε πάρα πολλές φορές αλλά δεν άντεξα να ανέβω στην ταράτσα πάλι. ¨Εστειλα στο διάολο πάντως και την ειδησεογραφία και όλα τα περί τού νέου νομίσματος που θα ερχόταν στις τσέπες μας στο μέλλον.

Πέρασαν μερικά άλλα βράδια και απογεύματα από τότε και χρειάστηκε να ανέβω πολλές φορές να διορθώσω τη θέση τής κεραίας. Περίπου ένα στα τρία απογεύματα η εικόνα στην τηλεόραση ήταν απαράδεκτη και ένιωθα ότι έχανα σημαντικές αναλύσεις για το σύμφωνο που είχε υπογραφεί στην Ολλανδία.

Την δεύτερη φορά που συνάντησα τον κύριο στην ταράτσα, ρώτησα αν μπορώ να τον βοηθήσω σε κάτι, πιστεύοντας ότι είναι κάποιος που μένει σε ένα πλυσταριό ή ακόμη και κάποιος άστεγος που μπαίνει στην πολυκατοικία όταν βραδυάζει. Μού έλυσε τις απορίες λέγοντας πως είναι ένας κανονικότατος ένοικος, μένει στον 6ο όροφο, πρόσφατα  δε είχε χάσει την γυναίκα του και οι σκοτεινές ώρες τού ήταν λιγότερο αφόρητες όταν τις περνούσε στην ταράτσα.

-Πόσο πρόσφατα χάσατε την σύζυγο; 

-Εδώ και πέντε χρόνια...

-Α! Πώς λέγεστε;

-Νικηφόρος.

Τα απογεύματα δεν τον "πετύχαινα" εκεί. Κυρίως τα βράδια τον έβλεπα, λες και κάποιος τον είχε τοποθετήσει εκεί. Πιστεύω πως και εκείνος άρχιζε να έχει την περιέργεια να μάθει για το άτομό μου και ίσως αυτό να τον έβγαζε για λίγες στιγμές από το πένθος του. Όταν κάποιος έχει την ηλικία τού Νικηφόρου, πάνω από 80, στοιχηματίζω δεν θέλει να τελειώσει ένα πένθος...δεν έχει τι να κάνει τα λίγα υπόλοιπα χρόνια του, προτιμά να κλείνεται σ' αυτό το καβούκι τής καταχνιάς και της ερημιάς, ξεχνώντας καθημερινά προβλήματα, αγαπημένα τραγούδια, ηθοποιούς. Μόνο περιμένει...

Ο Νικηφόρος ένα από τα βράδια εκείνα φαινόταν πολύ λυπημένος. Πάντα με το πρόσωπο στραμμένο προς τον τοίχο τής ταράτσας, με το γιακά τού παλτού του σηκωμένο έτσι ώστε να μην βλέπω το πρόσωπό του παρά μόνο την κάφτρα τού τσιγάρου του, άκουγα που ρουφούσε τη μύτη του. Φυσούσε πολύ ο αέρας και ίσα που τον άκουγα να λέει:

- Είσαι καλός εσύ και να δεις που θα πας καλά στη ζωή σου. Εγώ έχω διαίσθηση, δεν πέφτω έξω εγώ. Έχεις προβλήματα τώρα μα θα δεις πως όλα θα περάσουν κάποτε...πολύ σύντομα.

- Νικηφόρε, δεν έχω σημαντικά προβλήματα ενώ εσύ, όπως σε βλέπω συρρικνωμένο, σκυφτό, με τα μάγουλα βαθουλωμένα μού δίνεις την εντύπωση ότι εδώ έρχεσαι για να περιμένεις τη στιγμή που από το μυαλό σου θα περάσει η απόφαση να πηδήξεις στο κενό.

- Το έχω πάρει απόφαση πως μάλλον δεν θα περάσει ποτέ αυτή η επιθυμία σε τέτοιο βαθμό ακατανίκητη. Θα περνάει όπως έχει περάσει χιλιάδες φορές από τότε που πέθανε η γυναίκα μου, κάπως χλιαρά δηλαδή. Δεν έχω χάσει πάντως κι ολότελα τις ελπίδες μου πως ίσως, κάποτε έρθει τόσο ισχυρή η θέληση αλλά αυτό θα γίνει μονάχα μία φορά. Και κείνη τη φορά πρέπει να είμαι εδώ.

Είχε γυρίσει προς το μέρος μου αλλά εγώ είχα γυρίσει το βλέμμα μου αλλού. Ο δυνατός παγωμένος αέρας λες κι έφερνε τα λόγια του μέσα στο αυτί μου και δεν ακουγόταν άλλο τίποτα παρά μόνον αυτά. Ούτε βουητό ούτε θόρυβοι από σκουπίδια που παρασέρνει συνήθως ένας δυνατός αέρας. Ζέστανε όλο μου το σώμα αυτή η εξήγηση που έδωσε όσον αφορά την παρουσία του κάθε βράδυ στην ταράτσα. Μού έδωσε κουράγιο αυτή η κοφτή εξομολόγηση γιατί επιτέλους φωτίστηκα όσον αφορά τον ρόλο μου σε μια υπόθεση στην οποία αναμίχθηκα άθελά μου το βράδυ της 7/2/1992. Ο ρόλος μου λοιπόν ήταν σχεδόν θεόσταλτος αφού κατάλαβα πως θα έπρεπε να είμαι εγώ ο φύλαξ άγγελος τού Νικηφόρου που όλοι είχαν εγκαταλείψει και που όμως πιο πολύ τον πονούσε η απώλεια τής γριάς του. 

Ένα από τα βράδια που βρισκόμουν δίπλα του, σαν φύλαξ άγγελος που ήμουν, τον ρώτησα εάν είχε επιθυμίες, αν είχε κάποια νοσταλγία για κάτι, κάτι τέλος πάντων εκτός από την προσμονή τής στιγμής που θα έβρισκε εκείνο το περίφημο θάρρος να πέσει από την ταράτσα.

- Κάποιες στιγμές νιώθω μια μεγάλη επιθυμία να ήμουν πολύ νεότερος, να είχα μιαν αγαπημένη που θα μου γκρίνιαζε από βιασύνη να παντρευτούμε, που θα ζήλευε μήπως τα μπλέξω με άλλην, που θα φοβόμουν μην τυχόν και την γκαστρώσω... Στα χάλια που είμαι καμμιά φορά τα σκέφτομαι έντονα αυτά...πρέπει, φαίνεται, αυτό να μένει μέσα στο σώψυχο τού άντρα. Λες;

-Πολύ πιθανόν αλλά ας μην συζητάμε συνέχεια αυτά τα θέματα. Βλέπεις, πόσες αλλαγές συντελούνται.

Γύρω απο αυτά περιστράφηκαν οι διάλογοί μας έκτοτε. Ήταν πιο κακόκεφος ένα βράδυ και μίλησε πολύ λίγο. Ίσα για να μού πεί πως την επομένη θα ερχόταν να τον δει ο Γιώργος, ο γιός του και ίσως τον έπαιρνε να μείνει μαζί του. Οπότε θα αργούσαμε να τα ξαναπούμε.

Όντως τα επόμενα δύο βράδια δεν τον βρήκα στην ταράτσα. Είχε μπει ο Μάρτιος και κατέβηκα βιαστικά τις σκάλες. Το δεύτερο βράδυ σταμάτησα στον 6ο και χτύπησα την πόρτα τής γειτόνισσας τού Νικηφόρου να την ρωτήσω αν τελικά είχε αντιληφθεί κάτι γύρω από τον ερχομό τού Γιώργου και την απόφαση τού Νικηφόρου να πάει μαζί του.

- Δεν ήρθε κανείς. Ο κ. Νικηφόρος πήρε μερικά πράγματα από το διαμέρισμα με δυο μεταφορείς και έφυγε συγκινημένος, όπως είδα από το ματάκι τής πόρτας μου...παλιά συνήθεια τών γέρων!

- Α, ναι...το κάνει και η μάνα μου που είναι 65 χρονών. Δεν το κάνουν μόνο οι γέροι...οι ηλικιωμένοι, θέλω να πω.

Είχε φύγει λοιπόν ο κωλόγερος, χωρίς ένα γειά, αυτός και τα ψέματά του. Λες και θα τού έκανε κανείς έλεγχο! 

Είχα ξεχάσει αυτήν την νοσηρή συναναστροφή, είχαν περάσει μερικοί μήνες όταν έλαβα ένα γράμμα του. Το διάβασα με προσποιητή αδιαφορία:

"Φίλε μου, κατ' αρχάς συγγνώμη που άργησα να σού γράψω. Σκέφτηκα πολύ πριν το αποφασίσω να φύγω από το παλιό μου διαμέρισμα. Ο σκοπός μου παραμένει αυτός που ξέρεις και καταλαβαίνεις πως μένοντας εκεί, με την παρουσία σου δεν θα τα κατάφερνα ποτέ. Τώρα είμαι αλλού, έξω είναι πολύ πιο εύκολο για ένα γέρο να πεθάνει...τόσα αυτοκίνητα, κρύο, αρρώστιες, μοναξιά. Πιστεύω να συντομεύσω το χρόνο που μου μένει. Εκτός δηλάδή κι αν βρεθεί πάλι κανένας "φύλακας άγγελος" σαν εσένα...Δεν μπορώ να αρνηθώ πάντως πως η παρέα σου, κάποα στιγμή, για λίγο, πολύ λίγο με έκανε να σκεφτώ πως δεν θα ήταν και τόσο αφόρητη η ζωή για λίγους μήνες ακόμα. Άντε, για ένα χρόνο. "

Αλίκη

 Στην όχθη τού ποταμιού, αργά το βράδυ, ζωντανεύουν οι πόθοι. 'Ενα κορίτσι ξαπλώνει, άλλο τσιρίζει με νάζι, νωχελικά τεντώνει τη ράχη του ένας έφηβος. Στα δέντρα τραγουδάνε κλωστές γαλάζιες που πάλλονται και λάμπουν. Τα πουλιά στα κλαδιά οσμίζονται έναν έρωτα - κεραυνό. Υψηλές ζωές, λες. Έωλες. 

Δεν υπάρχει έρωτας, άλλοι λένε, μόνο οι ανόητοι τα πιστεύουν αυτά...Δεν υπάρχει αγάπη, λένε οι ρίζες και το χορτάρι, οι σκώληκες, οι χαμηλές ζωές. Πεζές. Όμως η Αλίκη αυτόν τον κόσμο πρέπει να τον κεντήσει στο πανί. Με κάθε λεπτομέρεια.

Τα ακούει η Αλίκη όλα αυτά και γυρίζει τρομαγμένη να κρυφτεί στο παραμυθόσπιτο που έχει χτισμένο μες στο κέντημα, σε τόπο δυσπρόσιτο. Μετράει πόση κλωστή θέλει η εικόνα που βλέπει γύρω, σε όλες τις διαστάσεις. Με μια μεζούρα, κάτω από τη λάμπα περνάει τη νύχτα. Τη μέρα όμως τη βλέπεις εκεί, στο παράθυρό της να λογαριάζει:

Τόσος ο κόσμος της...τόση η κλωστή. Φτάνει η κλωστή γι' αυτόν τον κόσμο τον δικό της μα και για άλλους... κι άλλους...κι άλλους.