20 Ιανουαρίου, 2015

Ακτιβισμός



- Αρχηγέ, εδώ έγινε πλιάτσικο, τραμπουκισμός!
- Υπαστυνόμε Φ...Υπαστυνόμε Φ... Μα δεν βλέπεις ότι εδώ είναι γεμάτο σφυροδρέπανα;
- Έχετε δίκιο! Αλλά τι λάθος έκανα;
- Σφυροδρέπανα συν βία ίσον Ακτιβισμός. Πλιάτσικο είναι η βία δίχως σφυροδρέπανο.
- Αααα...
- Υπαστυνόμε!...Υπαστυνόμε!

19 Ιανουαρίου, 2015

Η νέα σπορά



Ύστερα από το πέρασμα των δύσκολων καιρών, στον τόπο μου είχαμε αρχίσει πάλι να γεννάμε,
με έναν φρενήρη, ανεξέλεγκτο ρυθμό όπως πολλά πολλά χρόνια πριν, θυμάμαι:

Γέννες, γέννες, γέννες

Άλλες στα κρεββάτια γεννούσαν, στους αγρούς οι πιο δουλευταρούδες. Πάμπολλα, αμέτρητα τα κυήματα... όπου το πόδι σου ακουμπούσες, πατούσες και από ένα. Καμιά φορά, οι τραχιές οι μπότες μας συνέθλιβαν τα γεννήματα που, λόγω ελλείψεως χώρου, συμπίεζαν το ένα τ' άλλο μέχρι που να ματώνουν.

Μα δεν έκλαιγαν...τι περίεργο!
"Σκληρή γενιά, πολεμιστές σκληροί φαίνονται" έλεγαν πολλοί, κυρίως αυτοί που βιάζονταν να έρθουν πάλι αντιμέτωποι με τον εχθρό που τελευταίως μάς είχε κατατροπώσει.

"Ας δούμε τι πολεμισταράδες θα βγάλει αυτή η γενιά...Τι μπόι, τι οξυδέρκεια και τι δύναμη θα δώσουν στον υπέργηρο στρατό μας, που μαραίνεται. Πόσον καχεκτικός μου φαίνεται τώρα εκείνος!"

Μεγάλωναν οι άνθρωποι τής νέας σποράς. Και γίνονταν δυνατοί μα λυπημένοι, απαθείς. Οξυδερκείς μα το μυαλό τους παράλογα δούλευε. Τίποτε δεν τους φόβιζε μα ...δεν ήθελαν με την επιμονή τους να ενοχλούν.

Καμένες από τον ήλιο πλάτες, μαλλιά ανακατεμένα, γυμνά πόδια, ύφος ανήσυχο και χαμένο. Για μερικά χρόνια μάς ξεγέλασαν με το ακατάπαυστο σημειωτόν τους. Ένα πρωί ξυπνήσαμε και τους είδαμε - είχαν απομακρυνθεί ήδη αρκετά από τα μετερίζια που είχαμε ετοιμάσει εμείς οι γηραιότεροι, εμείς που ακόμα υποφέραμε από την ντροπή τής τελευταίας εκείνης μακρινής ήττας.


16 Ιανουαρίου, 2015

Κανόνες νούμερο 1



Οι μικρές αποσκευές κάνουν σύντομο το ταξίδι. Όχι μπαούλα και τέτοια - κανόνας νούμερο ένα. Όταν μια συσκευή χαλάσει, η πρώτη αντίδραση είναι να τη χτυπήσεις, στην αρχή ελαφρά κι έπειτα πιο δυνατά. Σε λίγο δίνεις την εντύπωση πως, μάλλον, θες να την αποτελειώσεις. Κανόνας νούμερο ένα.
Γηράσκεις αεί διδασκόμενος, ακόμη κι όταν έχεις φτάσει σε μια ηλικία που ό,τι και να σου πουν, μετά από λίγο το έχεις ξεχάσει. Γηράσκεις, λοιπόν, αεί λησμονών...κανόνας νούμερο ένα.
Είπαν για έναν φίλο μου που χάθηκε. Ευτυχώς δεν τον θυμόμουν καθόλου γιατί δε θα απέφευγα μια μεγάλη στεναχώρια - κανόνας νούμερο ένα.


14 Ιανουαρίου, 2015

Σαρλοί και άλλοι προοδευτικοί

Τελικά, οι ηλίθιοι τού "ΈΧΟΥΜΕ ΠΌΛΕΜΟ" είχαν δίκιο. Είχαν πόλεμο αλλά δεν είχαν καταλάβει ποιος ήταν ο εχθρός τους.



06 Ιανουαρίου, 2015

Κορώνα ή Γράμματα



Μού άρεσε πάντα να φαντάζομαι
πως θα βρισκόμουν κι εγώ κάποτε
ενάντια σε τεράστια διλήμματα
Ως να λέγαμε:
Πατρίδα ή Θρησκεία;
Ύλη ή μόνο Πνεύμα;
Επιβίωση ή Ευθανασία;

Μα η ζωή μού σέρβιρε μασημένη τροφή
Φαινότανε μονόδρομος η κάθε επιλογή
Φορσέ κινήσεις, που λένε στο σκάκι

Ώσπου, μια μέρα, εδέησε και ρωτήθηκα
Όχι μιά, αλλά πολλές αποφάσεις
Έκλήθηκα να πάρω ταυτόχρονα

Τον φίλον να χαρώ ή τη συμβία του;
Ένοικος πιο καλά ή σπιτονοικοκύρης;
Πειραιώς ή Γιούρομπανκ;

Πού είναι η ηρεμία τού μυαλού μου
Κάποιος ας αποφάσιζε για μένα!
Αμφιβολία έχω για το εάν είμαι σε θέση ψηλά να στρίψω
Και να πιάσω στην πτώση του το κέρμα



02 Ιανουαρίου, 2015

Μιά άλλη σκλαβιά

Η ζωή που πολλοί κάποτε ονειρεύτηκαν και δεν μπόρεσαν να ζήσουν, λόγω τού ότι φαινόταν (και ήταν) τόσο εξωπραγματική και ανεφάρμοστη, έρχεται τώρα μπροστά μας. Και μάλιστα όχι σαν ανεφάρμοστη, αλλά σαν η μόνη ρεαλιστική. Αυτή η αποκλειστικότητά της όμως, την κάνει να φαίνεται επιβεβλημένη από τα πάνω, μια σκλαβιά ακόμα.

01 Ιανουαρίου, 2015

Γραμμές στα τζάμια



Περιφέρομαι από παράθυρο σε παράθυρο
Δεν είναι μια θέα αυτό που ψάχνω
Μόνο ψηλαφώ τα τζάμια
Στα πιο πολλά από αυτά υπάρχουν
Σημάδια, λοξές γραμμές αχνές
Σύρω το δάχτυλο απάνω τους απαλά
Όπως σε έκσταση κάνουν οι θεραπευτές
Μερικές γραμμές σε λίγο σβήνουν
Άλλες πεισματικά εκεί θα μείνουν
Θα αλλάξουν θέση, θα μεγαλώσουν
Θα μικρύνουν
Θα αλλάξουν μορφή
Εκεί θα μείνουν
Θα περιμένουν τη βροχή