20 Απριλίου, 2010

Το "χιούμορ" τού Έλληνα


Κύριοι και κυρίες, εδώ που τα λέμε, στη χώρα μας αυτό που λείπει κυρίως είναι η αίσθηση του χιούμορ. Αίσθηση του χιούμορ, είπα. Είναι λάθος να λέμε "έχει χιούμορ". Το Χιούμορ είναι ο ένας από τους δύο υγιείς ή -σωστότερα- ώριμους μηχανισμούς άμυνας τού "Εγώ". Ο άλλος είναι ο Αλτρουισμός. Είναι δηλαδή διαδικασίες με συγκεκριμένους αλγόριθμους, συγκεκριμένα όρια στη χρήση τους.

Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι άλλο το humor κι άλλο η πλάκα, το καλαμπούρι, το ανέκδοτο. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει στην Ελλάδα να υπάρχει η αντίληψη ότι καλαμπουρτζής, βρωμόστομος και χιουμορίστας είναι ένα και το αυτό.
Αυτός είναι και ο λόγος που το "καλύτερο χιούμορ" για τον Έλληνα είναι αυτό με τις "πούτσες", τα "αρχίδια", τα "γαμίσια" κ.ο.κ.

Έχοντας όμως, κατά κανόνα, τέτοια θεματολογία το Ελληνικό "χιούμορ" δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να συνάδει με το βρώμικο (μέχρι πραγματικής "κοπρολαλίας") καθημερινό λεξιλόγιο και τις συνήθεις προσφωνήσεις καθώς και το αισχρό περιεχόμενο των τηλεοπτικών εκπομπών. Στοιχεία δηλαδή που φανερώνουν χαρακτήρα κατά βάθος αντικοινωνικό, γιατί τι άλλο εκτός από αντικοινωνικός είναι κάποιος που χρησιμοποιεί τόσο ...εντατικά βωμολοχίες;

Κι όμως, ο σημερινός Έλληνας πάνω στις παλιοκουβέντες στηρίζει και τα αστεία του και τις πλάκες του, παραμένοντας ένα αιώνιο γυμνασιόπαιδο που ανταγωνίζεται τα άλλα γυμνασιόπαιδα στο "ποιός θα μιλήσει πιό βρώμικα". Α, και πιό Αμερικάνικα ...παρά λίγο να το ξεχάσω.

Τα μεταξωτά βρακιά...

Ο Έλληνας νοιάζεται για τη γλώσσα του...Μην τυχόν και του πεις να βγάλουμε από τη μέση τα η, ει, οι, και να κρατήσουμε μόνο ένα "ι".
Να βγάλουμε τα "ω" και να κρατήσουμε μόνο το "ο"; Απαπαπα! Θα χάσουμε τη γλώσσα μας, θα πούνε οι πιό πολλοί.
Λες και ο Έλληνας θα πει αλλιώς το "φως" κι αλλιώς το "φος". Σάμπως μιλώντας θα πει "φοος"...
"Ποιήματα" θέλει να πει και λέει "πίματα". Δεν έχει αυτό που λέμε "Φώνημα" η γλώσσα μας.
Τώρα, πώς ο Έλληνας δέχτηκε να "φύγουν" η οξεία, η περισπωμένη, η ψιλή και η δασεία είναι ένα... μυστήριο.
Συνεχίζει να θέλει τα διπλά γράμματα ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι όλοι λέμε "έλιμα" όταν μιλάμε και παρ' όλα αυτά το "σωστό" είναι "έλλειμμα". "Πελοπόνισος" λέμε όλοι αλλά βάζουμε το διπλό ν, όταν γράφουμε. Άλλοι θυμόμαστε πως κάποιο γράμμα της λέξης είναι διπλό αλλά δεν το...πετυχαίνουμε και γράφουμε "Πελλοπόνησος" ή ρωτάμε το διπλανό: Ρε συ, δύο "λ" θέλει ή δύο "ν" η Πελοπόνισος;
Εκτός κι αν δεν ρωτήσουμε και το βάλουμε, φαρδύ-πλατύ, όπως το βλέπουμε στο σταθμό των Κ.Τ.Ε.Λ.:
ΠΕΛΛΟΠΟΝΗΣΟΣ.
Αυτό είδα τις προάλλες και πηγαίνοντας να επιβιβαστώ στο λεωφορείο, βλέπω την ταμπελίτσα που μου υποδείκνυε: ΑΝΩΔΟΣ (!!!).

Τα μεταξωτά βρακιά...κ.λπ. κ.λπ.