31 Αυγούστου, 2013

Φωτογραφία αστεία



Η φωτογραφία εκείνη
καθόλου δεν έμοιαζε τού ανθρώπου
Μύτη γαμψή, αφεστώτα ώτα
μισόκλειστο λεπτό στόμα
εκεί απεικονιζόταν

Το σύνηθες λάθος θα συνέβη
τ' αρνητικά μπέρδεψε ο φωτογράφος, ε;

Ή θα έλεγε κανείς
πως μοναχά για μια στιγμή
κείνη η φωτογραφική μηχανή
το περίβλημα παράβλεψε
κι αποτύπωσε μιας ψυχής την εικόνα

27 Αυγούστου, 2013

Έπρεπε να' χει γίνει πιο νωρίς


Ο Μάκης... The way we were

Έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό...έεεπρεπε και -πού ξέρεις;- αν κάτι είχε γίνει με το μαλακό πριν από καιρό, μπορεί τώρα να μη χρειαζόταν όλη αυτή η μαζεμένη υπερπροσπάθεια που πιθανόν και να αποτύχει.

"Έπρεπε, από τότε...", λέει το γεροντάκι, έπρεπε, λέει και ο συνδικαλιστής...Από πότε έπρεπε, τώρα, άγνωστον! "Έπρεπε" λέει και το παπαγαλάκι κικιρικικί, λες και μιλάει για κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή:
Λ.χ. τότε που ήρθε ο Καραμανλής από το Παρίσι;
Τότε, τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι;
Κάποτε, γενικώς, στη Δύση;

Από τότε, "όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο"; Ή μήπως από "το καλοκαίρι", τότε που μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά;

Μάλλον δεν έπρεπε να γίνουν ορισμένα πράγματα, λένε αργότερα...Δεν έπρεπε να παίξουμε στο Χρηματιστήριο, αν και, σαν λαός, είμαστε πολύ "παίχτες". Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν ανάγκη να παίξουμε χρηματιστήριο. Αφού είχαμε τέτοια φόρμα, ώστε να κερδίζουμε ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά κύπελλα, Ολυμπιακούς αγώνες, τι στο διάολο!

Έτσι κι ο άνθρωπος, όταν βαριέται τη ζωή του, αρχίζει:
Τη μια φταίει ο πατέρας του που παντρεύτηκε τη μάνα του, τη νοσοκόμα...την άλλη φταίει η μπανανόφλουδα που πάτησε ο πατέρας κι έσπασε το πόδι του και κατέληξε στην Πολυκλινική, όπου γνώρισε τη νοσοκόμα, που αργότερα παντρεύτηκε... Μήπως άραγε έφταιγε το κωλόπαιδο που πέταξε τη φλούδα στο πεζοδρόμιο;

Μήπως φταις εσύ, τελικά;

Εσύ φταις! Εσύ! Όχι εσύ...δε μιλάμε για σένα τώρα, λέμε τώρα. Εσένα σε σέβομαι, το ξέρεις, και σε υπολήπτομαι.

23 Αυγούστου, 2013

Joe Hymbine



Ο  Joe Hymbine κατά βάθος γελά διαρκώς. Πιθανόν υποκρίνεται καμιά φορά πως κλαίει και πως καθόλου δε γουστάρει τη ζωή. Στην ουσία ποτέ "δεν τρέχει τίποτα" γι' αυτόν. Ο Joe Hymbine θα πρέπει να είναι μάλλον αμερικανός ή κάτι τέτοιο, πολύ αισιόδοξος, παγκόσμιος πολίτης, ελαφρώς αντικοινωνικός, χιουμορίστας.

Δίνει στον εαυτό του, τακτικά, μιαν ευκαιρία να ξεδώσει. Ο Joe είναι μυώδης, με στρογγυλό ποπό, χρειάζεται να κάνει μπάνιο συνέχεια, το δέρμα του βγάζει μια χαρακτηριστική οσμή και γλιστράει όπως η φαλάκρα του. Είναι γεμάτος σμίγμα, δίχως χοληστερίνη - τσεκ απ, συνέχεια. Καρδιογράφημα, τεστ κοπώσεως non stop.

Στριμώχνει το μυαλό του σε sites ψυχολογίας...Η ψυχολογία είναι το παν γι' αυτόν. Τη χρησιμοποιεί κυρίως για να ξέρει τί σκέφτονται οι άλλοι, αν μπορεί ποτέ να πάθει σχιζοφρένεια κι αυτός (στα καλά καθούμενα). Επίσης είναι πολύ περίεργος γιά ό,τι λένε γι' αυτόν οι κοπελιές και πώς βρίσκεις εύκολα το σημείο G με κανόνα και διαβήτη.

Κερδίζει στοιχήματα εξειδικευμένης κουλτούρας, έχει μόρφωση σφαιρική. Ξέρει ποιος μεγάλος σταρ "ήτανε λούγκρα", ποιος κοντός και ποιος ψηλός. Ποιος ήταν πλούσιος κι έγινε φτωχός, ποιος θα ανέβει προσεχώς. Λίγα για όλους ξέρει ο Joe μα κανείς δε νοιάζεται γι' αυτόν. Ως είδος δεν τον ξέρει ουδείς. Εντελώς συμπτωματικά, λίγα πράγματα για κείνον έμαθα εγώ.


20 Αυγούστου, 2013

Εσύ ήξερες πιό καλά



Εγώ τα έλεγα, γέρο.
Ο άλλος τα έλεγε, όλοι σχεδόν τα λέγανε αλλά η δική σου η γνώμη μέτραγε.
Εσύ ήξερες καλύτερα...

Λέγανε πως όλα πάνε κατά διαόλου κι όμως δεν μιλάει κανείς.
Εσύ απαντούσες "Άντε καλέ!"
Η δική σου γνώμη μέτραγε. Εσύ ήξερες πιό καλά...

Στο τέλος ήρθε η καταστροφή. Ο κόσμος σε πήρε με τις πέτρες: "Πιάστε τον...Αυτός έπρεπε στο ύψος του να σταθεί"

Πόσο το χάρηκα!

Μέχρι που όλους τούς τούμπαρες...Στράβωσες λίγο τον κόμπο τής γραβάτας σου, κούμπωσες το πουκάμισο στραβά κι άνοιξες το φερμουάρ τού παντελονιού σου - κατρουλής. Ξεχτένισες τ' άσπρα σου μαλλιά, στράβωσες το στόμα σου και καλά. Με γλαρωμένο βλέμμα ψέλλισες:

"Κύριοι, είμαι γέρος πιά, πολύ γέρος...δεν το βλέπατε; Μα τόσο καλά τα έλεγα που σας έπεισα πως ... εγώ ήξερα πιό καλά;"

16 Αυγούστου, 2013

Το προσκλητήριο


Προτροπή τού Βιργιλίου προς την Αφροδίτη, να εγκαταλείψει τον Όλυμπο και να κατέβει στα νερά τού Κάπρι που είναι (κατά τον Βιργίλιο) ακόμη ομορφότερα!


14 Αυγούστου, 2013

Με ποιά έννοια;



Επέμενε ο ένοχος να λέει πως, στο παρελθόν, στο λύκειο, είχε πηδήξει μια τάξη. Μόνο ο υπαστυνόμος Φ. κατάλαβε πως επρόκειτο για ένα παιδεραστή κι όχι για ένα παιδί-θαύμα...

12 Αυγούστου, 2013

Παλιός Σεπτέμβρης



Μην τα βάζεις με το Σεπτέμβρη
Έχει και 5 τού μηνός, έχει και Πέμπτη
Έχει και 5 μετά μεσημβρία
Ξαφνικές κλήσεις τηλεφωνικές
Καλούν να σου πουν μακάβρια νέα
Φθινόπωρο δε θα 'ρθει στην ουσία
Δεν αλλάζει πιά η εποχή
Δε θα βρέξει πρωτοβρόχια
Εγώ, μόνο ανοίγω τα στόρια
Κοιτάζω το μπαλκόνι μου που τέτοιο καιρό
Μοιάζει σχεδόν έναν τόνο πιο γκρίζο


04 Αυγούστου, 2013

Προνόμιο παράνοιας



Η δική μου γενιά είχε το ...προνόμιο να ενηλικιωθεί με τη φοβία τού κομουνισμού και να γεράσει με τη φοβία τού νεοφασισμού.

02 Αυγούστου, 2013

Την έχω κι εγώ βαμμένη;




Η ιστορία τού πατέρα σου, που έπαθε άνοια και δε γνώριζε πια κανέναν, η ιστορία τής μάνας σου που έγινε εκατό κιλά κι έσκασε από το φαγητό ...τελικά δε με συγκίνησαν, δε με άγγιξαν, δε λένε τίποτα σχεδόν. Μα ...δεν ξέρεις να λες μια ιστορία;

Πόσο ανιαρές γίνονται ακόμα και οι ιστορίες θανάτων και πάσης φύσεως απωλειών, όταν τις διηγείται ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που θεωρείται άμεσα ενδιαφερόμενος! Αν έχεις όρεξη, μπορεί και να βάλεις τα γέλια ακούγοντάς τον. Πολλοί από αυτούς δεν ξέρουν να διηγούνται γεγονότα ούτε απλά να εξιστορήσουν μια ακολουθία συναισθημάτων φθαρμένων, επιβεβλημένων, μηχανικών και στερεότυπων. Δυσκίνητο υλικό...

Σε κινηματογραφική έκδοση οι διηγήσεις τους, ίσως αποκτούν μια ανιαρή πλοκή, ένα βαρετό σενάριο, μια υποτονική μουσική, κοιμισμένα βλέμματα και μια κακομοίρικη, μίζερη ατάκα που κορυφώνεται:

-Γιατρέ μου, αυτή η αρρώστια τού πατέρα μου, εν ολίγοις...θέλω να πω ... είναι άραγε κληρονομική; Με άλλα λόγια...Την έχω άραγε κι εγώ βαμμένη;;;